Με αφορμή όλα τα ρατσιστικά εγκλήματα που γίνονται στην Ελλάδα (ειδικότερα στην Ελλάδα) συνειδητοποίησα πόσο δύσκολο είναι να είσαι "διαφορετικός" και να ζείς στην κοινωνία μας. Σε μια κοινωνία όπου παιδιά μεταναστών φοβούνται να βγούν απ' τα σπίτια επειδή τους περιμένουν τα παιδία των "γνήσιων" Ελλήνων να τα γδάρουν, να τα γρονθοκοπήσουν και να τους χτυπήσουν, σωματικά και ψυχολογικά. Ταυτόχρονα, η επίσκεψη σε αστυνομικό τμήμα πόσο μάλλον η μήνυση ειναι αδιανόητη αφού το τμήμα λειτουργεί υπο την επίβλεψη του γνήσιου Έλληνα. Σε μια κοινώνια οπού οι ομοφυλόφιλοι και οι τρανσέξουαλ αναγκάζονται να ζούν είτε μια διπλή ζωή -το πρωί υποδυώμενοι έναν ρόλο, το βράδυ φανερώνοντας τον αληθινό τους εαυτό- είτε αφού φανερωθούν να θεωρούνται "κοινωνικά απόβλητα". Σε μια κοινωνία οπού το να έχεις κάποια ιδιαίτερα σωματικά χαρακτηριστικά όπως αναπηρία είναι "θεόσταλτο" και σημαδι κατωτερότητας. Όπου εαν είσαι γυναίκα το να επιθυμείς να ντυθείς ώστε να αισθανθείς ωραία, και να βγείς να διασκεδάσεις το βράδυ στο κλαμπ ειναι ''πουτανίστικο". Όπου τα παραπανίσια κιλά υποδεικνύουν έναν άθλιο χαρακτήρα, όπου με το να είσαι μουσουλμάνος \ βουδιστής είσαι ταυτόχρονα εχθρός μου και όπου κυριαρχεί η ζωώδης βλακεία και ανοησία έναντι της Ανθρωπιάς.
Ανθρωπιά: μια έννοια "υπο εξαφάνιση". Πανδύσκολο να το ορίσει κάποιος για αυτο θα δανειστώ ένα ορισμό απο λεξικό.
Ανθρωπιά: συναίσθημα κατανόησης και συμπαράστασης προς τους άλλους.
Με αηδιάζει η ιδέα του οτι υπάρχουν καλοί άνθρωποι αλλά κρύβουν την καλοσύνη τους και ταυτόχρονα υπάρχουν κακοί άνθρωποι και σπέρνουν παντού τη κακία τους.
Συναίσθημα κατανόησης: Oι περαστικοί, οι ακροατές των εγκλημάτων κατανοούν το θύμα; Η απάντηση είναι Ναι. Συμπαράσταση: Όμως του συμπαραστέκoνται άραγε; Η απάντηση δυστυχώς είναι Όχι. Αυτοί που έχουν αποδεχθεί την ''διαφορετικότητα'' δεν έχουν κανένα πρόβλημα με το να κυκλοφορούν με τα "κοινωνικά απόβλητα", να συνάπτουν μια σχέση μαζί τους ή ακόμα και με το να τους μιλάνε αντί να τους υπερασπίζωνται, Σωπαίνουν. Προτιμούν να σωπάσουν. Να κλειστούν στο ησυχό τους καβούκι και να διαλέξουν την προσωπική τους ασφάλεια και όχι την Ανθρωπιά. Και αυτοί ακριβώς οι άνθρωποι είναι η κυριότερη αιτία του ρατσισμού. Όχι το κράτος που δεν παίρνει μέτρα η δεν κάνει αλλαγές (βεβαίως φταίει και το κράτος αλλά ας μην ξεχναμε πως αποτελείται επίσης απο άτομα και όπως λένε πολλοί «το κράτος είναι ο καθρέπτης του λαού») ούτε τόσο πολύ τα Τέρατα -οι θύτες των εγκλημάτων- όσο οι ακροατές. Διότι εάν μιλούσαν όλοι οι ακροατές, όλοι οι καλοί άνθρωποι, όλοι οι σαμαρείτες της καθημερινής ζωής τότε τα Τέρατα (πιθανόν δεν θα άλλαζαν) αλλά αυτοί θα ήταν που θα σώπαιναν. Με αηδιάζει η ιδέα του οτι υπάρχουν καλοί άνθρωποι αλλά κρύβουν την καλοσύνη τους και ταυτόχρονα υπάρχουν κακοί άνθρωποι και σπέρνουν παντού τη κακία τους.
Με το να παρακολουθούμε να διαπράττεται ένα έγκλημα χωρίς να υψώνουμε λίγο την φωνή για να πούμε την αλήθεια μετατρέπουμε εκείνο τον χώρο σε ''βωμό θυσίας'' μέσα στον οποίο θυσιάζονται άνθρωποι για το όνομα της κακίας. Εάν όμως το κακό υπάρχει και επεκτείνεται και εμπλουτίζεται, στον ίδιο βαθμό –και ακόμη περισσότερο- υπάρχει και η καλοσύνη. Το παρθένο αυτό συναίσθημα προυπήρχε στις ψυχές μας και το μόνο που έχουμε να κάνουμε εμείς είναι να την αναδείξουμε ώστε να επεκταθεί και να εμπλουτιστεί και να τιμηθεί και να δοξαστεί και να υπερνικήσει το αντίθετό της -το Κακό.
Ο πόλεμος και η σύγκρουση αυτή θα καθοριστεί από τους Ακροατές, όχι απο τα Τέρατα.
Απλώς μιλήστε και υπερασπιστείτε το θύμα αλλά και την αξιοπρέπεια του εαυτού σας.
σχόλια