Ορμώμενη από το δακρύβρεχτο δράμα της Γιώτας και τα αιματηρά σχόλια που προκάλεσε το «Είμαστε οι επιλογές μας», είπα να επεκτείνω τη σκέψη μου προς ευρύτερο προβληματισμό και ξιφομαχία. Στα φοιτητικά μου χρόνια, έμπλεξα με τη στατιστική υπηρεσία, προκειμένου να βγάλω κάποιο χαρτζιλίκι με τον ιδρώτα μου! Και όντως ίδρωσα, γιατί ήταν καλοκαίρι και ο ποδαρόδρομος στις γειτονιές του Χαλανδρίου μεγάλος.
Έπρεπε να συμπληρώσω ένα δεκαεξασέλιδο ερωτηματολόγιο για την απασχόληση και την ανεργία. Μια από τις ερωτήσεις ήταν «Είστε άνεργος;» κι αν η απάντηση ήταν «ΝΑΙ» τότε έκανες την ερώτηση κλειδί «Το διάστημα που είστε άνεργος, έχετε απορρίψει κάποια προσφορά για εργασία;» και αν η απάντηση ήταν «ΝΑΙ» τότε… ταρατατζούμ «ΟΧΙ, κύριε, άεργος είστε κι όχι άνεργος». Παρουσίασε μεγάλο ενδιαφέρον αυτή η έρευνα που έκανα τότε που η Ελλάδα ήταν σε πλήρη ανάπτυξη προετοιμάζοντας τους Ολυμπιακούς αγώνες. Η έρευνα αφορούσε τα έτη 2001-2002. Στους τρόπους αναζήτησης εργασίας οι περισσότεροι τικάραν το «από γνωστούς», και στους λόγους απόρριψης προσφοράς εργασίας «η απόσταση» (φαντάσου ότι τότε δεν ήταν και τόσο ακριβή η βενζίνη). Όλοι ήθελαν λοιπόν να βρουν δουλειά από γνωστό και δίπλα στο σπίτι τους. Θυμάμαι να σοκάρομαι από απαντήσεις στο «πόσες ώρες δουλεύετε το μήνα» που ξεπερνούσαν τις 220, αλλά που να φανταζόμουν ότι αν με ρωτούσαν εμένα τώρα θα υπήρχαν μήνες που θα απαντούσα και 300!
Οı εκπαιδευτικοί που συνάντησα στην έρευνα, είχαν πάνω κάτω τις ώρες των τραγουδιστών με φυσικά εκ διαμέτρου αντίθετες αποδοχές (ο ένας ήταν καθηγητής γυμναστικής σε γνωστό ιδιωτικό σχολείο των βορείων προαστίων και ο άλλος μέλλος γνωστού παλιού ελληνικού συγκροτήματος). Δεν έχει όμως καμία σημασία το πόσες ώρες δουλεύεις αν σου αρέσει αυτό που κάνεις, και ούτε οι αποδοχές πρέπει πάντα να έχουν άμεση συνάρτηση με τις ώρες κι ας το νομίζουμε όλοι αυτό λανθασμένα.
Το μεγάλο πρόβλημα στην Ελλάδα είναι ότι δεν υπάρχει σωστός επαγγελματικός προσανατολισμός στο σχολείο. Ήταν μια ώρα, «η ώρα του παιδιού» στην τάξη ενώ θα έπρεπε να είναι η πιο σημαντική ώρα! Ούτε φυσικά υπάρχει εγκυκλοπαιδική μόρφωση. Τα παιδιά επιλέγουν σχολές με βάση το χρήμα ή την εικόνα που έχουν για κάποιον μεγαλύτερο στον οποίον θέλουν να μοιάσουν. Επειδή κάποιος γνωστός των γονιών τους είναι συμβολαιογράφος κι έχει πισίνα, θέλουν να σπουδάσουν νομική.
Επειδή κάποιος γνωστός των γονιών τους είναι ψυχολόγος και έχει εξοχικό στη Μύκονο θέλουν να σπουδάσουν ψυχολογία, επειδή η κυρία Μαρία είναι δασκάλα και πάει δύο μήνες διακοπές το καλοκαίρι θέλουν να γίνουν δάσκαλοι και ούτω καθεξής. Οι σπουδές είναι για να μας ανοίγουν το μυαλό και όχι για να μας εξασφαλίζουν την οποιαδήποτε θέση εργασίας. Ούτε οι βαθμοί σε σχολείο και πανεπιστήμιο δηλώνουν ότι θα είμαστε καλοί επαγγελματίες, ειδικά σε ένα σύστημα που ακόμα και σήμερα εκκολάπτει παπαγάλους. Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή, και δουλεύουμε για να ζούμε και δεν ζούμε για να δουλεύουμε. Επίσης κανένας καλός και άξιος δεν χάθηκε ποτέ! Ας αφήσουμε πίσω τη λύπηση και ας επιλέξουμε με σύνεση το δρόμο μας. Ο πιο εύκολος δρόμος δεν είναι πάντα και ο πιο επιτυχημένος.
σχόλια