Με μια δρασκελιά πέρασε τις συρόμενες πόρτες του μετρό που έκλεισαν πίσω της. Ευτυχώς πρόλαβε. Ο επόμενος συρμός θα περνούσε σε δέκα ολόκληρα λεπτά. Θα μου πεις, και τι είναι δέκα λεπτά μπροστά στην αιωνιότητα; Βιαζόταν, όπως πάντα βιαζόταν. Βιαζόταν και έτρεχε. Έτρεχε να προλάβει το μετρό και τις πόρτες του που έκλειναν, έτρεχε να προλάβει τα ραντεβού της, έτρεχε για να είναι στην ώρα της στη δουλειά κι αυτή τη στιγμή έτρεχε για να προλάβει τη δεύτερη συνέντευξη της ημέρας. Αυτή δεν έπρεπε σίγουρα να πάει χαμένη. Χτύπησε το κούτελο της ξαφνιασμένη.
Μέσα στην απελπισία της και τον πανικό της ξέχασε να ευχαριστήσει τον χαμογελαστό κύριο Χ. που με περίσσια ευγένεια της έκλεισε την πόρτα της εταιρείας του στα μούτρα πρίν ακριβώς από μισή ώρα. Αυτή δεν διέθετε ούτε ευγένεια ούτε χαμόγελο σε καταστάσεις σαν αυτή, σε ανθρώπους σαν αυτόν. Ήταν η Άννα και γνώριζε, ήταν βεβαία, για τον κόπο της. Για τις γνώσεις και τα εφόδιά της. Δεν περίμενε αξιοκρατία, περίμενε όμως σεβασμό. Κάποτε. Και τώρα έπρεπε να "φορέσει" πάλι το όμορφο χαμογελό της, να επαναλάβει από μέσα της για τριακοστή φορά σήμερα τις ικανότητες της και τους λόγους που πιστεύει ότι την καθιστούν κατάλληλη για τη συγκεκριμένη θέση και να τα επαναλάβει πολύ πειστικά μπροστά στον νέο κύριο Χ. που θα εμφανιζόταν σε λίγο μπροστά της.
Η Άννα ανοιγόκλεισε τα μάτια, πήρε μια βαθιά ανάσα και πέρασε τις συρόμενες πόρτες που άνοιξαν ξανά μπροστά της. Κι αν δεν τις περνούσε;
Στην πραγματικότητα, δεν ήταν σίγουρη για τίποτε από όλα αυτά. Παρά μόνο για τον εαυτό της και τα όνειρά της. Αυτά τα όνειρα που κάποτε έκανε και προσπάθησε μέσα στα χρόνια να ακολουθήσει. Ζαχαροπλάστης, δασκάλα, καθηγήτρια χορού, ηθοποιός – εδώ ας κάνουμε μια παύση, είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο, ίσως το σημαντικότερο, η μεγαλύτερη αγάπη – και καθηγήτρια. Το τελευταίο όνειρο που είναι και το μόνο που έγινε για λίγο πραγματικότητα. Έμαθε να αγαπάει το επάγγελμά της, γιατί αγαπούσε πολύ τα παιδιά. Για την ακρίβεια τα παιδιά την έμαθαν να το αγαπάει. Και να μην το αντιμετωπίζει πια σαν δουλειά.
"Επόμενη στάση, Σύνταγμα", ακούστηκε από την αγαπητή κυρία-εκφωνήτρια του μετρό. Η Άννα ανοιγόκλεισε τα μάτια, πήρε μια βαθιά ανάσα και πέρασε τις συρόμενες πόρτες που άνοιξαν ξανά μπροστά της. Κι αν δεν τις περνούσε; Έαν δεν άπλωνε το πόδι της να τις περάσει και συνέχιζε με το συρμό; Αν δεν πήγαινε στην προγραμματισμένη συνέντευξη; Ποιος την περίμενε; Ποιος θα παρατηρούσε την απουσία της; Κανείς. Κανείς δεν την περίμενε.
σχόλια