Είναι τόσο πλατύ και τόσο γεμάτο το μειδίαμα του εγωισμού, όταν μετά από τόσες χαμένες μάχες, τελικά κερδίζει τον πόλεμο. Η ικανοποίησή του είναι τόσο βαθειά, που εκείνη τη στιγμή είναι ο μόνος κυρίαρχος. Και ο λαβωμένος έρωτας, η πληγωμένη αγάπη, περισώζοντας ό,τι έχει απομείνει από τα συντρίμια τους, υποχωρούν κατά κράτος νικημένες, προσπαθώντας με μόνο "σύμμαχο" τη λογική να καταμετρήσουν τις απώλειές τους.
Σκληρό το κομμάτι που αναγκάζεσαι να καταπνίξεις το συναίσθημα και να εφαρμόσεις τους κανόνες της λογικής πάνω στις ανοικτές πληγές σου. Και η λογική δε λογαριάζει από πόνο, ούτε από δάκρυα. Μόνο έρχεται και απλώνεται στο μυαλό σου σα δηλητήριο, το βασανίζει, το κατατρώει, το τρελαίνει. Ξεμπροστιάζει ό,τι όμορφο και τρυφερό είχες κοπιάσει να χτίσεις και το συνθλίβει.
Είναι θλιβερό που μετά από τόσα χρόνια εξέλιξης, αυτό το αρχαίο μόρφωμα του εγωισμού παραμένει αναλλοίωτο και κραταιό και μάλιστα ανθίζει τόσο πολύ και τόσο εύκολα. Ειλικρινείς προσπάθειες και θυσίες ψυχής απανεμίζονται με μιας.
Τις πταίει; Η μεγάλη δύναμη του εγωισμού ή η αδυναμία των συναισθημάτων και της θέλησης της καρδιάς; Η διπλωματία της λογικής συμπεριλαμβάνει και τα δύο. Ποια πραγματικά, όμως, είναι η απάντηση; Ποιος θα μπορούσε να απαρνηθεί ουσιαστικά τον εγωισμό του και να απελευθερώσει τα πραγματικά του συναισθήματα, το μέσα του; Ποιος θα μπορούσε να παραδεχθεί την αδυναμία των συναισθημάτων του και ταυτόχρονα την επικράτηση του εγωισμού του; Όσο υφίσταται ο εγωισμός, η απάντηση και στις δύο ερωτήσεις μάλλον είναι ο ανειλικρινής.
σχόλια