Το πήρα με τα πόδια τελικά από την Ομόνοια.
Που να’ ξερα ότι οι εικόνες που θα περνούσαν μπροστά από τα μάτια μου θα περιέγραφαν μέσα στο μυαλό μου την κρίση..
Ανεβαίνοντας την Σταδίου, είναι σα να περνώ μέσα από τις φλόγες.
Κλειστά καταστήματα, κατεβασμένα ρολά, μαγαζάτορες στα πεζούλια του δρόμου να προσπαθούν να δουν το μέλλον. Ένα μέλλον που με φόντο τα εξώφυλλα των εφημερίδων στο πίσω περίπτερο, φαντάζει ζοφερό.
Πιο πάνω, τοίχοι γραμμένοι από αγανακτισμένα χέρια με συνθήματα ανεξίτηλα στο μυαλό όλων. Κάθε 15 μέτρα συναντώ κάποιον να ζητάει κάτι. Μπορεί να θέλει την πρέζα του, το κρασί του, που τόσο ανάγκη έχει. Μπορεί να θέλει απλά να φάει μια τυρόπιτα και μετά να χαθεί στο έρεβος του χάρτινου κουτιού του. Δεν ξέρεις. Κανείς δεν ξέρει. Και συνεχίζουμε να περπατάμε μέσα από τις φλόγες ανεβαίνοντας κάθε μέρα τον δρόμο της αβεβαιότητας..
