Πρωινό στην Ευελπίδων. Ατέλειωτο συρφετό στην αυλή του Νόμου. Και εγώ εκεί. Ποια περίεργη τροπή των γεγονότων, ποιο παράτολμο αίσθημα αγανάκτησης με δελέασε να σηκώσω κεφάλι, να υψώσω ανάστημα και έκπληκτη η ίδια με τον εαυτό μου, να ακούσω τη φωνή μου δυνατή, καθαρή, να προτάσσει ένα βροντερό «όχι» σε όλα όσα μου επιβάλλει ο Νόμος του Ισχυρού και όχι ο Νόμος της Τάξης; Τρελή! Αντί να κάτσω ήσυχη στα αυγά μου, αποφάσισα να (τους) κουνηθώ. Λένε, όμως, πως αν δεν σπάσεις αυγά ομελέτα δεν φτιάχνεις, και η αλήθεια είναι ότι ο θυμός του άδικου που σε πνίγει σου ανοίγει πάντα την όρεξη να ανακατέψεις λίγο τα πράγματα. «Επανάσταση χωρίς αιτία» πολλοί σπεύσαν να πουν, εννοώντας «χωρίς ελπίδα» καθώς η επανάσταση δεν είναι ποτέ ορφανή από αιτία. Η ελπίδα όμως είναι άλλο πράγμα. Πιο εύπλαστη. Πιο χειραγωγούμενη. Ιδιαίτερα στις πιο σκοτεινές σου ώρες.
Είχα ακούσει για ετούτο το μέρος, όμως η πραγματικότητα ξεπερνούσε την φήμη. Παρατηρώντας το πλήθος σκέφτηκα πως αν διέθετα το ταλέντο της ζωγραφικής, εδώ, σε αυτό το υπαίθριο μελίσσι θα επέλεγα να στήνω καθημερινά το καβαλέτο μου. Αστείρευτος χώρος σπουδής της ανθρώπινης φύσης. Τριγύρω μου βλέμματα σοβαρά, χαμηλωμένα, πρόσωπα σκυθρωπά, προβληματισμένα, εκφράσεις τραβηγμένες. Κάπου-κάπου έντονες χειρονομίες, νευρικές, επίμονες. Σώματα βαριά κάτω από έναν αόρατο ζυγό, ταλαιπωρημένα. Εδώ και εκεί, διάσπαρτα πηγαδάκια να συσκέπτονται ή να ανασυντάσσουν τις δυνάμεις τους ανταλλάσσοντας απόψεις, καταστρώνοντας νέες στρατηγικές. Γέλια δεν άκουγες. Κανείς δε γελά στις κηδείες. Εδώ όμως ποιος πέθανε; Ποιον κηδεύουμε; Στον χώρο που απονέμεται δικαιοσύνη, ήμουν άραγε παράλογη ή μήπως αφελής να αναζητώ σε ένα πρόσωπο, σε μια ματιά, μια ένδειξη ανακούφισης, ικανοποίησης, δικαίωσης; Και ας ήταν μικρούλα, μια σταλιά. Τίποτα. Αντί αυτού μόνο αγωνία. Η ίδια αγωνία που ήταν πιθανόν χαραγμένη στο πρόσωπό μου. Σε μια απόπειρα να με αποφορτίσουν συναισθηματικά, αλλά και να με προετοιμάσουν ψυχολογικά για μια ενδεχόμενη αρνητική έκβασή της υπόθεσής μου, μου είπαν ειρωνικά: «Τώρα θα δεις πως λειτουργεί η ελληνική δικαιοσύνη...». Μετά από μήνες και μήνες αναμονής - δεδομένο απόλυτα φυσιολογικό στο συγκεκριμένο χωροχρόνο όπου οι ρυθμοί της χελώνας φαντάζουν ασύλληπτες ταχύτητες - λαχταρούσα να γευτώ λίγη δικαιοσύνη.
Η παράσταση δεν άργησε να αρχίσει, με τους αντίδικούς και τους μάρτυρες, με το θεωρείο, και με έμενα την ίδια παρούσα, κομπάρσος στην ίδια μου την ζωή. Στην τιμώμενη αμφιθεατρική του θέση δέσποζε ο δικαστής. Από εκεί ψηλά σίγουρα βλέπει τα πράγματα πιο καθαρά. Από εκεί ψηλά σίγουρα κρατά τον εαυτό του ακέραιο. Λίγο πιο πάνω από αυτόν, μια εικόνα του Χριστού. Το Θείο είναι πάντα ευπρόσδεκτο σε τέτοιου είδους θεάματα, όμως δεν σημαίνει ότι είναι πάντα Παρόν. Μετά από αλλεπάλληλες αναβολές, είχα κλείσει χρόνος περιμένοντας αυτή την στιγμή, και η λαχτάρα μου ήταν μεγάλη. Πέντε λεπτά μετά, η ακρόαση είχε ολοκληρωθεί. Ο Δικαστής απεφάνθει «Συζητείται» και όλα τελείωσαν εκεί. Είχα πάρει και εγώ την γνωστή απάντηση. Θα έπρεπε πλέον να περιμένω άλλον ένα με δύο μήνες για να μάθω την απόφασή του... και ανάλογα να πράξω. Βγήκα έξω από την αίθουσα και άρχισα να περιφέρομαι σκυφτή, προβληματισμένη, όπως ο υπόλοιπος κόσμος, στους υπαίθριους χώρους των Δικαστηρίων. Τώρα πια είχα καταλάβει. Αποχωρούσα σαν αυτούς νηστική. Η Δικαιοσύνη σε αυτόν τον τόπο είναι ένα ακριβό έδεσμα που δύσκολα το γεύεται εύκολα καθείς. Περιμένει, παρ' όλα αυτά, από εσένα να της προσφέρεις απλόχερα την πολυτέλεια του χρόνου σου. Στο μεταξύ όμως, και ενώ θα την περιμένεις ίσως μια ζωή... η ζωή συνεχίζεται.
