Σπουδάζω κινηματογράφο και πάντα θαύμαζα τις ταινίες του Paul Thomas Anderson. Γι' αυτό δημιούργησα ένα βίντεο-αφιέρωμα και μία ανάλυση του:
Όταν ο Paul Thomas Anderson ήταν 9 χρονών, έγραψε σε ένα τετράδιο:
"Το όνομά μου είναι Πολ Άντερσον και όταν μεγαλώσω θα γίνω σκηνοθέτης". Και πράγματι, το όνειρό του έγινε πραγματικότητα σχετικά γρήγορα. Στα 26 του χρόνια δημιουργεί το Hard Eight, για να ακολουθήσουν οι υπόλοιπες και πιο γνωστές ταινιές του: Boogie Nights, Magnolia, Punch- Drunk Love, There Will Be Blood και The Master.
Δημιούργησα, λοιπόν, ένα βίντεο που στοχεύει στην ανάλυση των μοτίβων που χρησιμοποιεί ο Paul Thomas Anderson, αλλά και σε μία προσέγγιση διαφόρων εννοιών που εξερευνά στα έργα του.
Δύο από τις σημαντικότερες έννοιες που κάνουν την εμφάνιση τους, είναι αυτές του θανάτου και της τυχαιότητας. Ο Anderson παρουσιάζει το θάνατο μέσα από διάφορες εκφάνσεις του: από την αυτοκτονία του Little Bill στο Boogie Nights, μέχρι έναν απόλυτα αλλόκοτο θάνατο, όπως αυτός του Sydney στο Magnolia. Και μετά από την παρουσίαση μιας σειράς τυχαίων γεγονότων, εν τελεί ο θεατής καταλήγει στο συμπέρασμα πως ίσως η τυχαιότητα δεν είναι και τόσο... τυχαία. (εξάλλου κι ο αφηγητής μας υπενθυμίζει: "this isn't something that just happened, this cannot be one of those things...")
Αυτό που επίσης ήθελα να αναδείξω, είναι η ματιά του Anderson πάνω στην ανθρώπινη φύση και τις ορμές που αυτή συνεπάγεται. O λόγος του Lancaster είναι ο εξής:
"Man is not an animal. We are not a part of the animal kingdom. We
sit far above that crown, perched as spirits, not beasts. You are
not ruled by your emotions. It is not only possible, it is easily
achievable that we do away with all negative, emotional impulses
and bring man back to his inherent state of perfection."
Η ειρωνεία ανάμεσα στα λόγια του Lancaster και σε αυτό που συμβαίνει στην πραγματικότητα, είναι εμφανής. Κι αυτό γιατί την ώρα που ακούμε τα συγκεκριμένα λόγια, ο Freddy ως μια ενυπόστατη απεικόνιση του ασυνείδητου καθοδηγείται από τις ορμές του. Το ίδιο συμβαίνει και με τον Daniel Plainview, στο "Θα Χυθεί Αίμα". Μονό που εδώ θα μπορούσαμε να πούμε πως υπάρχει μια θεμελιώδης διάφορα μεταξύ των δυο, και αφορά την απανθρωπιά του Daniel, ως απόρροια των ψυχώσεων που έχουν αναπτυχθεί εξαιτίας της ανικανότητας του να λειτουργήσει ως άντρας (στο σενάριο της ταινίας αυτό είναι ξεκάθαρο, παρόλο που δεν έχει γυριστεί η συγκεκριμένη σκηνή που θα ήταν και η πλέον διαφωτιστική, σχετικά με την κατάσταση του). Κι όλη αυτή η παράδοση στα ζωώδη ένστικτα έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την ενσάρκωση του συνειδητού μέρους του εγκεφάλου: με τον χαρακτήρα του Lancaster Dodd δηλαδή. Ο τελευταίος προσπαθεί να τιθασεύσει το ασυνείδητο (Freddy), αλλά δεν τα καταφέρνει ποτέ. Κι αυτό επειδή, όσο κι αν ο άνθρωπος προσπαθεί να φτάσει σε ένα είδος επίγειας θεότητας (Daniel, Lancaster), ο έλεγχος της ανθρώπινης φύσης/κατάστασης είναι έξω από τη σφαίρα των ανθρωπίνων δυνατοτήτων.
Η αντίθεση των δύο ηρώων (Lancaster & Freddy) απεικονίζεται και στα σημεία όπου επιλέγουν να κατευθυνθούν με τη μηχανή τους.
Ο μεν Lancaster, επιλέγει να κατευθυνθεί προς τα αριστερά, όπως αριστερά βρίσκεται και το μέρος του εγκεφάλου που είναι υπεύθυνο για τις λεκτικές, αναλυτικές και λογικές νοητικές διεργασίες οι οποίες χαρακτήριζαν τον ίδιο. Από την άλλη, ο Freddy, κατευθύνεται προς τα δεξιά. Το δεξί ημισφαίριο είναι υπεύθυνο μεταξύ άλλων και για την την πρόκληση παρορμητικής συμπεριφοράς και τα συναισθήματα, δύο ποιότητες που χαρακτηρίζουν τον Freddy.
Τέλος, όπως παραδέχεται κι ο ίδιος ο Paul Thomas Anderson, όλες οι ταινίες του είναι προσωπικές. Και είναι φανερό πως οι προβληματικές που αναπτύσσει στις ταινίες του τον αφορούν άμεσα. Ο ίδιος φαίνεται να μην κατανοεί πάντα το χάος που επικρατεί στην ανθρώπινη φύση, αλλά το μόνο σίγουρο είναι ότι το αποδέχεται, το αφήνει να τον επηρεάζει, και τον συναρπάζει στο μέγιστο βαθμό.
