Έχω μια αναπάντητη τόνισε και κοίταξε την οθόνη του κινητού του,
-Από το Σύμπαν θα είναι, να σού ζητήσει συγγνώμη...
-Γιατί να το κάνει αυτό;;;
-Που σε έκανε βλαμμένο και ερωτευμένο μαζί μου!
Χαιρόταν να την ακούει να του μιλάει με αυτόν τον τρόπο, την ένιωθε ζωντανή, δικιά του.
Από μικρή αγαπούσε τα παραμύθια της Disney, ειδικά εκείνα που ο Πρίγκηπας ανέβαζε το κορίτσι πάνω στην Harley και άφηναν συγγενείς και γαμπρούς πίσω τους.
Όταν ξύπνησε αρχές φθινοπώρου και με αγκάλιασε σφιχτά λέγοντάς μου ότι ο Πρίγκηπας της Λίμνης της, φίλησε το βατράχι και αυτός ήταν αρσενικό βαρύ και ασήκωτο, κατάλαβα ότι κάτι είχε αλλάξει μέσα της.
Ήταν η ίδια σκέψη που με διαπέρασε με αντίθετη φορά από το καλοκαιρινό όνειρο-εφιάλτη που είχε δει, να γυρνάει σε δωμάτια, να μου μιλάει και εγώ να μην της δίνω καμία σημασία σαν να ήταν άυλη, να μην υπήρξε ποτέ της. Την ημέρα εκείνη με έβαλε να της υποσχεθώ ότι ποτέ δεν θα αντιδράσω με αυτόν τον τρόπο...
Μένοντας σιωπηλή, χαμένη στο Facebook, αναζητώντας τον εαυτό της, στο ηλεκτρονικό της προφίλ, κοιτώντας το άπειρο την ώρα του φαγητού, έκανε την ερώτηση που ένιωσα να μου τρυπάει την καρδιά μου.
Γιατί να σηκωθώ από το κρεββάτι το πρωί; Ποιο είναι το νόημα στο να δουλεύουμε, να βγαίνουμε βόλτες, να κάνουμε σχέδια για το μέλλον;
Πολλές ερωτήσεις αλλά ήξερα μέσα μου ότι είχε μία κατάληξη...Γιατί να συνεχίσω να Ζω;
Μελαγχολία, κατάθλιψη, το όνειρο της ζωής όπως σχεδιάστηκε από την πολιτική και οικονομική κατάσταση που ζούμε.
Κάθε μέρα ξεκινάς να απαντάς σε ερωτήσεις που οι απαντήσεις είναι κρυμμένες στο εγώ μας, στην επιβίωση μας, σαν την αναπνοή μας.
Ξυπνάμε το πρωί, για να ξαναπέσουμε στο στρώμα, να νιώσουμε την γεύση και την μυρωδιά μας, να ξυπνήσουμε μνήμες, ζωή, ένα κλεμμένο χαμόγελο.
Πηγαίνουμε βόλτες, να χαζέψουμε τα σύννεφα, τους κλέφτες του γαλάζιου ουρανού, την θάλασσα, ένα χαζό στραβοπάτημα και ένα γέλιο νευρικό, μέσα από τα απλά καθημερινά πράματα επαναπροσδιορίζεις τον εαυτό σου.
Ψάχνεις λαχανικά, μπαχάρια να της δώσεις τον χώρο της στη κουζίνα, να ενδιαφερθεί για αυτό που καταναλώνει κοιτώντας το άπειρο, το παράθυρο δίπλα στο τραπέζι του δείπνου.
Θυμάσαι που το μαγείρεμα στο σπίτι, έμοιαζε με ειδωλολατρικό τοτέμ, ένα σώμα, τέσσερα χέρια και πόδια.
Καταλαβαίνεις ότι είναι δύσκολη περίοδος για αυτήν, γιατί και για εσένα έχει το ίδιο βάρος πίεσης.
Ξέρεις ότι σχεδιάζοντας το μέλλον σας, μπορεί να της ξυπνήσεις την μνήμη της για όλα τα καλά που έχει και να καταφέρει να τα αξιοποιήσει.
Οι λέξεις της βγαίνουν βέλη,-γιατί μένεις μαζί μου;-δεν έχω τίποτα να σου δώσω.
Δεν μπορείς να της εξηγήσεις ότι αυτό δεν έχει σημασία αυτή την χρονική στιγμή.
Έρχεται η μέρα που είσαι κρυμμένος στο μπάνιο, την ακούς να προφέρει την λέξη ευτυχία, χαμογέλας αλλά νιώθεις άδειος. Την βλέπεις να κανονίζει να δει του φίλους της, ξέρεις ότι υπάρχει ζωή στο σώμα της. Έσυ που είσαι;
Οι μέρες περάσανε ,η ανεργία σου χαμογελά και εσύ σφυρίζεις ανέκφραστα πια.
Έχεις χάσει την όρεξη σου, ξέρεις ότι περπατάς στα ίδια βήματα που έκανε και εκείνη πριν από λίγο καιρό. Έχεις διαφορετικές ερωτήσεις. Ίσως το ξέρει ίσως όχι. Δεν θέλει να σε βλέπει έτσι, έχει όνειρα, μέλλον.
Ξυπνάς το πρωί και βλέπεις ανοιχτά τα φύλλα της ντουλάπας. Από μέσα λείπουν τα ρούχα της και στιγμιαία αναρωτιέσαι...
Γιατί να σηκωθώ από το κρεββάτι;;
