Την είδα για πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 2009, στο αμφιθέατρο ισογείου, πρωτοετίνες "ψαρωμένες" και οι δυο. Δεν θα την ξεχάσω ποτέ αυτή την ημέρα, φορούσε ένα πορτοκαλί ανοιχτό φουλάρι, ένα λευκό t-shirt και ένα jean, από την πρώτη στιγμή που την είδα το είχα πει, αυτή η κοπέλα θα γίνει φίλη μου!
Τα χρόνια πέρασαν οι παρέες άλλαξαν ξανά και ξανά, τα μυαλά μας άλλαξαν επίσης αλλά η Ελένη ήταν πάντα εκεί, στα δύσκολα στα εύκολα, πάντα εκεί βράχος, πάντα δίπλα μου. Πέρσι τον Ιούλιο μετά την ορκωμοσία μου συνειδητοποίησα, ότι δεν θα ξαναέδινα ραντεβού κάτω από το σπίτι της στη Μ. Κωνσταντινου, η Ελένη ξενοίκιασε όπως ήταν λογικό έφευγε πίσω στην Κρήτη. Η καρδιά μου είχε σπάσει ειλικρινά, μπορεί η απόσταση να ήταν μικρή, αλλά και πάλι δεν ήταν το ίδιο.
Επειδή ξέρω ότι σου αρέσουν οι εκπλήξεις όπως και εμένα, αποφάσισα να σου γράψω μερικά πράγματα, όλα αυτά ήθελα να στα πω πριν φύγεις από την Ρόδο όταν είχες έρθει πριν από ένα περίπου μήνα αλλά πραγματικά δεν μπορούσα, το κλίμα ήταν ήδη αρκετά φορτισμένο.
Μέσα από αυτό το άρθρο θέλω να σου πω Χρόνια Πολλά για τα γενέθλια σου όμορφη μου, είμαι πολύ περήφανη για εσένα και ξέρω ότι τώρα που θα φύγεις για το μεταπτυχιακό σου στην Αγγλία θα τα πας εξαιρετικά όπως και με το προπτυχιακό σου, θέλω να πας μπροστά γιατί αξίζεις μόνο τα καλύτερα, όσους ανθρώπους και να γνωρίσω κανείς ποτέ δεν θα είναι σαν την Ελένη, την καλύτερη μου φίλη. Θέλω να ξέρεις ότι ήθελα αυτή την Κυριακή να είμαι μαζί σου, στα γενέθλια σου, αλλά δυστυχώς δεν μπόρεσα για αυτό το λόγο ήθελα να κάνω κάτι ιδιαίτερο για εσένα και νομίζω ότι θα σου αρέσει πολύ.
Θα έρθω να σε βρω σύντομα να το ξέρεις, σε ευχαριστώ που υπάρχεις στη ζωή μου, είναι τιμή μου να είμαι η καλύτερη σου φίλη.
Σε αγαπώ πολύ
Να έχεις καλό ταξίδι και να διαπρέψεις καλό μου!
Με αγάπη,
Έφη
