Σε ξύπνησε μόλις ένας γνώριμος ήχος που είχες ν' ακούσεις πάρα πολύ καιρό, ήταν το τηλέφωνο από το μέσα δωμάτιο αλλά με το αλλοτινό, τραχύ κουδούνισμα. Δεν δίνεις σημασία και χουζουρεύεις... Κάποια στιγμή ανοίγεις το ένα μάτι. Φάτσα μπροστά σου είναι η εγκυκλοπαίδεια «Για σας παιδιά», δίπλα η σειρά «Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ο άνθρωπος» και ακριβώς από κάτω τα βιβλία του Ιουλίου Βερν. Ανοίγεις και το άλλο μάτι ή μάλλον το γουρλώνεις! Ανακάθεσαι στο μονό σου κρεβάτι. Πως είναι δυνατόν; Βρίσκεσαι στο παιδικό σου δωμάτιο!!!
Όλα είναι στη θέση τους: Στον τοίχο η μεγάλη φωτογραφία σου όταν ήσουν 3 χρονών στο στούντιο του φωτογράφου, πιο δίπλα το κάδρο με το κεντητό θέμα της μαμάς σου, στο γραφειάκι σου επάνω ο κουμπαράς σου που περιμένει να τον γεμίσεις. Δίπλα μια ντουζίνα Μίκυ Μάους, Σεραφίνο και Μπλεκ, πλάι στο άλμπουμ της Panini με τους ποδοσφαιριστές και το LCD ηλεκτρονικό σου με τον Donkey Kong. Στη γωνιά βρίσκονται τα παιχνίδια σου, οι καουμπόηδες & οι ινδιάνοι Playmobil, τα αυτοκινητάκια Joy-Toy, το πουγκί με τους βόλους, ο κύβος του Ρούμπικ, το γιο-γιο, το φυσοκάλαμο και πιο δίπλα η Monopoly, ο Γκρινιάρης και οι κάρτες Υπερατού.
Βγαίνεις λοιπόν θριαμβευτικά απ' την εξώπορτα, πανέτοιμος για τη μεγάλη επιστροφή στις αλάνες, την οποία μόνο εσύ φυσικά γνωρίζεις, κρατώντας στο δεξί χέρι το καθιερωμένο σάντουιτς με κασέρι, μορταδέλα και ντομάτα και στο αριστερό χέρι το χάρτινο Yoko Choco...
Τρίβεις τα μάτια σου σίγουρος ότι ονειρεύεσαι, όμως όταν βλέπεις τα χέρια σου είναι χέρια παιδικά! Πιάνεις το πρόσωπό σου και αντί για γένια χαϊδεύεις δυο τρυφερά παιδικά μάγουλα! Η καρδιά σου κοντεύει να σπάσει, τα μηλίγγια σου χτυπούν, σε κόβει κρύος ιδρώτας, η ανάσα σου κοφτή και ξαφνικά μια φωνή σκίζει την ηρεμία: «Σήκω Πασά μου, ήρθε η ώρα για το σχολείο»! Είναι η φωνή της μαμάς...
Είσαι σε πλήρη σύγχυση, δεν ξέρεις αν πρέπει να κλάψεις ή να γελάσεις. Μα τι όνειρο είναι τούτο; Αφού τέλος πάντων καταφέρνεις όπως όπως να ντυθείς, βγαίνεις στην κουζίνα. Πάνω στο τραπέζι με το κλαρωτό τραπεζομάντηλο είναι η κούπα σου, ξέχειλα στο γάλα με «Οβομαλτίνη». Πιο δίπλα στέκεται η μαμά, νέα, όμορφη και χαμογελαστή: «Πώς ξύπνησε το παλικάρι μου»; Η γλώσσα σου έχει κολλήσει, πού να βγει φωνή, κάνεις ένα νεύμα και ένα μουρμουρητό και κολλάς την κούπα στο στόμα σου. Καθώς καταπίνεις την αγαπημένη σου γεύση το αυτί σου πιάνει τον ήχο του μαρσαρίσματος από κάτω στο δρόμο. Είναι φυσικά ο μπαμπάς που ξεκινάει για τη δουλειά με το FIAT, αφού βέβαια το ζέσταινε κάνα μισάωρο το ρημάδι...
Αφού εισπράττεις το καθιερωμένο φιλάκι απ' τη μαμά κουτρουβαλάς ζαλισμένος στις σκάλες και βγαίνεις στο δρόμο παραμένοντας άφωνος: Απέναντί σου μονοκατοικία με αυλή κι η κυρά να ποτίζει τις γλάστρες, πιο πέρα οι χτίστες καλουπώνουν καινούρια οικοδομή, τα σκεπάρνια δουλεύουν στο φουλ. Είσαι στην παλιά σου γειτονιά! Ξάφνου ένα φρενάρισμα διαλύει τη ζαλάδα σου: Ένα LADA παραλίγο να τρακάρει με ένα παπί HONDA μπλε στρογγυλοφάναρο που το οδηγάει ένας τύπος με χαίτη και μποτάκια Strike. Αφού πέφτουν οι απαραίτητες μούντζες και λίγα "γαλλικά" συνεχίζουν το δρόμο τους. Ξεκινάς κι εσύ μηχανικά για το σχολείο περνώντας από το ψιλικατζίδικο του κυρ-Φώτη, τον φούρνο που μοσχομυρίζει κουλούρι, το μπακάλικο του μπαρμπα-Νίκου, το καθαριστήριο...
Συνεχίζοντας τη διαδρομή σου πετάγεται ο κολλητός σου με τη σάκα στην πλάτη και τη φθαρμένη δερμάτινη μπάλα στα χέρια. Μέχρι να καταφέρεις να ψελλίσεις μια «καλημέρα» φτάνετε στο προαύλιο του σχολείου. Το βουητό γνώριμο, τα κορίτσια παίζουν λάστιχο, τα αγόρια κυνηγητό...
Αντιλαμβάνεσαι ότι ήρθε η ώρα να πάρεις τη μεγάλη απόφαση. Έχεις δύο επιλογές: Η πρώτη είναι να αρχίσεις να ξεφωνίζεις με απόγνωση αλλά το πιθανότερο είναι να σε τρέχουν στους γιατρούς αν αρχίσεις να τους λες ότι έρχεσαι από το μέλλον!!! Η δεύτερη επιλογή είναι να αφεθείς να ζήσεις αυτή την απίστευτη εμπειρία όπως το ζούσες όταν ήσουν παιδί. Εξάλλου αυτή τη στιγμή είσαι παιδί, όσο και να τσιμπιέσαι. Τι έχεις να χάσεις λοιπόν; Γιατί να μην το απολαύσεις;
Το κουδούνι χτυπά, μπαίνεις στη γραμμή, «ανάπαυση, προσοχή» και μετά «άγιος ο θεός, άγιος ισχυρός...», και ένα μεγάλο «καλημεέρααααα»! Ο διευθυντής ανακοινώνει ότι την επόμενη εβδομάδα θα πάτε εκδρομή στην Έκθεση Φιδιών! Πώς να κρατηθείς λοιπόν, ζητωκραυγάζεις κι εσύ με τον υπόλοιπο λαό!
Στην τάξη όλα είναι όπως τ' άφησες χθες... ή τέλος πάντων όποτε τα άφησες: ο πράσινος πίνακας, η υπερυψωμένη έδρα, τα πράσινα θρανία, ο μεγάλος γεωφυσικός χάρτης της Ελλάδας και ο αγαπημένος σου χάρτης της Πατριδογνωσίας με το λιμενοβραχίονα και τον κυματοθραύστη. Η δασκάλα σου όπως τη θυμόσουν, γύρω στα 40, ήπια αλλά και αυστηρή τόσο ώστε να τραβήξει και κανένα αυτί πότε πότε. Οι συμμαθητές σου έχουν αυτές τις παιδικές φατσούλες που κάμποσες από δαύτες είχες ξεχάσει και τώρα συνειδητοποιείς πόσο πολύ σου είχαν λείψει... Τις σκέψεις σου όμως διακόπτει το κουδούνι. Ώρα για διάλειμμα!
Πετάγεσαι έξω με το υπόλοιπο μπουλούκι και φτάνεις στο κυλικείο. Φυσικά δεν πεινάς από τώρα, όμως το μάτι σου πέφτει πάνω στα μπλε φακελάκια με τις μικροσκοπικές κίτρινες καραμελίτσες που χοροπηδάνε στη γλώσσα σου. Με χαρά ...μικρού παιδιού λοιπόν βγάζεις από την τσέπη σου το δεκαρικάκι (σε δραχμούλες βέβαια) και λίγο μετά απολαμβάνεις τις μπιλίτσες να σου καίνε τη γλώσσα. Ο φίλος σου όμως σε σκουντάει γιατί ξεκινάει η μπάλα! Διαπιστώνεις ότι είσαι σε τρομερή φόρμα και πολύ σύντομα είσαι ήδη μουσκίδι στον ιδρώτα. Παρατηρείς επίσης ότι υπάρχουν και δυο μπασκέτες πιο πέρα αλλά κανείς δεν παίζει. Άλλωστε όπως λέει και η παρέα «ποιος ασχολείται με το μπάσκετ»; Εξάλλου δεν ξέρουν και κανένα παίκτη εκτός από κάποιον Γκάλη...
Οι υπόλοιπες ώρες κυλούν το ίδιο ευχάριστα: κυνηγητό, πέτρα-ψαλίδι-χαρτί, πείραγμα στα κορίτσια, αυστηρές φωνές των δασκάλων με αποκορύφωμα την ώρα της γυμναστικής που ο δάσκαλος σας βάζει να παίξετε «Πόλεμος ή Ειρήνη», ώσπου τελικά φτάνει η ώρα να σχολάσετε. Παίρνεις το δρόμο του γυρισμού λοιπόν. Πιο κάτω ακούς μια νοικοκυρά να τινάζει τα χαλιά στο μπαλκόνι ενώ από μέσα η Γλυκερία αναρωτιέται «γιατί τα πεντοχίλιαρα δεν είναι πετσετάκια»... Δυο παππούδες έχουν βγάλει τραπεζάκι στο πεζοδρόμιο και πίνουν τα ουζάκια τους μαζί με τα απαραίτητα μεζεδάκια. Τώρα είσαι πλέον σίγουρος ότι σου έχει ανοίξει η όρεξη. Τι να έχει άραγε για φαγητό η μαμά; Μπαίνοντας στο σπίτι η ευωδιά λύνει το μυστήριο: κεφτεδάκια με πατάτες τηγανητές, χωριάτικη σαλάτα, φέτα, ελιές, φρέσκο ψωμί και ρετσίνα! Η ευτυχία σου δεν περιγράφεται. Άσε που σου έχει και μια έκπληξη (λες και λίγες είχες σήμερα): Γαλακτομπούρεκο της ώρας!!!
Αφού ευφράνθηκαν οι καρδιές όλων τα πράγματα παίρνουν το δρόμο τους: η μαμά δουλειές, ο μπαμπάς εφημερίδα και λίγη σιέστα πριν ξαναφύγει για το μαγαζί και εσύ στο δωμάτιό σου για διάβασμα... Φυσικά μόνο το διάβασμα δεν σκέφτεσαι τώρα. Ξαπλώνεις λοιπόν στο κρεβάτι σου, κλείνεις τα μάτια και προσπαθείς να βάλεις σε τάξη τις σκέψεις σου, να βρεις σοβαρά τι στο καλό είναι αυτό που σου συμβαίνει... Επειδή όμως η ώρα περνάει και δεν το βρίσκεις με τίποτα, αποφασίζεις να παίξεις λίγο με τα Playmobil. Εξάλλου δεν πρέπει να χάνεις χρόνο γιατί το απόγευμα έχει παιχνίδι στην αλάνα της γειτονιάς! Πριν όμως βγεις έξω δεν αντέχεις να μη δεις τι έχει η τηλεόραση... Τύχη βουνό! Έχει Ροζ Πάνθηρα!!! Και αμέσως μετά Καραγκιόζη, του Θανάση Σπυρόπουλου!!! Καλές όμως οι αγριοφωνάρες του Μπαρμπα-Γιώργου, του Καραγιόζη και του Χατζατζάρη, αλλά δεν πρέπει να χάνεις άλλο πολύτιμο χρόνο. Τα παιδιά σιγά-σιγά μαζεύονται στη γειτονιά...
Βγαίνεις λοιπόν θριαμβευτικά απ' την εξώπορτα, πανέτοιμος για τη μεγάλη επιστροφή στις αλάνες, την οποία μόνο εσύ φυσικά γνωρίζεις, κρατώντας στο δεξί χέρι το καθιερωμένο σάντουιτς με κασέρι, μορταδέλα και ντομάτα και στο αριστερό χέρι το χάρτινο Yoko Choco...
Τα πρώτα 2-3 παιδιά που έχουν μαζευτεί ήδη παίζουν κουτσό. Σε λίγο εισβάλλεις κι εσύ, κραδαίνοντας την πετρούλα σου και ισορροπώντας με το ένα πόδι ανάμεσα στα αριθμημένα με κιμωλία τετράγωνα... Στο μεταξύ η παρέα μεγαλώνει. Ο Κώστας, η Μαρία, ο Παναγιώτης, η Σούλα, η Ανθή, ο Γιάννης, ο Σωτήρης, όλοι είναι εδώ. Όλοι; Οι χτύποι της καρδιάς σου δεν συμφωνούν γιατί ακόμα περιμένουν να φανεί η ...... ξέρεις ποιά!
Το χτυποκάρδι σου όμως δεν κρατάει πολύ γιατί επιτέλους κάνει την εμφάνισή της, όπως ακριβώς τη θυμόσουν... Πριν προλάβεις να την χαιρετήσεις όμως η παρέα θορυβώντας ετοιμάζεται να παίξει τα μήλα. Μάνι-μάνι λοιπόν βρίσκεις τον εαυτό σου να χοροπηδάει σαν το κατσίκι πασχίζοντας να αποφύγει ή να πιάσει το μήλο. Το παιχνίδι συνεχίζεται με αμείωτη ένταση. Τώρα τη σκυτάλη έχει πάρει η αμπάριζα και το κυνηγητό φουντώνει ανάμεσα σε αγορίστικα ξεφωνητά και κοριτσίστικα τσιρίγματα! Και εκεί που τρέχεις καταϊδρωμένος, ξαφνικά η γειτονιά δονείται από τους synth-pop ήχους των Alphaville. Τα αυτιά σου στέλνουν άμεσο μήνυμα ότι αυτή τη στιγμή ακούγεται το "Big in Japan"!!! Μα φυσικά, είναι ο Λάκης από πάνω, ο μεγάλος αδελφός του Παναγιώτη, που δοκιμάζει τα στερεοφωνικά του! Μάλλον θα έχει πάλι πάρτι το βράδυ και κάνει πρόβες... Δεν θα μπορούσες να σκεφτείς κάτι τελειότερο για να σε συντροφεύει στο παιχνίδι σου!
Μετά μουσικής πλέον παίζετε τώρα "αγαλματάκια ακούνητα κι αγέλαστα". Σε λίγο διάλειμμα για νερό απ' την αυλή της κυρα-Κούλας με το λάστιχο και στα γρήγορα λίγο μπουγέλωμα, πριν μας καταλάβει όμως... Ο Λάκης στο πικάπ από το "Samurai" του Cretu και το "In the Heat of the Night" της Sandra έχει περάσει στο "Life is Life" των Opus. Ανατριχίλα...
Με τα πολλά σουρουπώνει, ήρθε δηλαδή η μεγάλη ώρα για το κορυφαίο παιχνίδι όλων των εποχών: το κρυφτό. Αφού κάνετε κύκλο για να τα βγάλετε, ξεκινάνε τα "Άκαταμάκατα σου κου του μπε..." και αρχίζει η Σούλα να τα φυλάει. "Πέντε, δέκα, δεκαπέντε..." και ψάχνεις σαν τρελός κρυψώνα σε πεζούλια, δέντρα, αυλές, σκάλες και θάμνους. Σου κόστισε βέβαια ένα γδαρμένο γόνατο αλλά μπρος στα κάλλη τι 'ναι ο πόνος! "Φτου ξελευτερία για όλους"!!! Αληθινή μυσταγωγία...
Πλέον έχει βραδιάσει για τα καλά και αρχίζουν τα πρώτα παρατράγουδα, δηλαδή τα καλέσματα των μανάδων απ' τα παράθυρα, συνήθως με στριγγιά φωνή: «Κώσταααα! Σωτήρηηηη! Ανθήηηη!». Οι πρώτοι κληθέντες κατόπιν έντονων αντεγκλήσεων σιγά σιγά αποχωρούν για το σπίτι. Περιμένεις κι εσύ όπου να 'ναι τη σειρά σου αλλά στο μεταξύ δεν χάνεις την ευκαιρία να παίξεις "Χαλασμένο τηλέφωνο" με τα εναπομείναντα γειτονάκια, έχοντας ως μουσική υπόκρουση το "Call me" των Blondie.
Στο μεταξύ έχουν αρχίσει να καταφτάνουν οι πρώτοι καλεσμένοι για το πάρτι που ως συνήθως γίνεται στην ταράτσα. Τα μάτια σου πραγματικά χορταίνουν από χαίτες, οξυζενέ, περμανάντ, τεράστιους κρίκους, βάτες, αμάνικα ριγέ T-shirt, σωλήνες τζιν, έντονα φρύδια και πανκ διάθεση! Σε λίγο τα deck παίρνουν φωτιά, το brake dance αρχίζει και εσύ ανοίγεις πεινασμένος και καταϊδρωμένος την πόρτα του σπιτιού...
«Λύσσαξες πάλι, πως έγινες έτσι, που κυλίστηκες;» είναι η συνήθης αντίδραση της μαμάς βλέποντάς σε με βρώμικα ματωμένα γόνατα και λερωμένα ρούχα. Αφού τέλος πάντων με τα χίλια ζόρια πλένεσαι, στρογγυλοκάθεσαι ανανεωμένος για το βραδινό φαγητό ενώ μπροστά σου ο Κώστας Χούντας πίσω απ' τα χοντρά γυαλιά του λέει το δελτίο ειδήσεων των 9 μ.μ. στην ΕΡΤ-1... Δεν ξεχνάς πως πρέπει να κάνεις απόλυτη ησυχία γιατί ο μπαμπάς δεν θέλει να χάνει λέξη απ' τις ειδήσεις. Άσε που όπως ακούγεται θα γίνει ανασχηματισμός της κυβέρνησης! Τα πράγματα είναι σοβαρά!
Μετά όμως έρχονται τα ωραία: Διαφημίσεις και μετά "Τα λιονταράκια του Κυρ-Ηλία"! Σκέφτεσαι τίποτα καλύτερο από διαφήμιση Kolynos, Του-μπο-φλο, γάλα Βλάχας, Serenata (και πάσης Ελλάδος...), μακαρόνια Μέλισσα και στο καπάκι Πάνο Μιχαλόπουλο, Βάσια Παναγοπούλου και Κατερίνα Γιουλάκη; Στη συνέχεια βέβαια το πρόγραμμα δεν είναι και τόσο ενδιαφέρον: Κλασικό Γουέστερν με Τζον Γουέιν, Ρόμπερτ Μίτσαμ, Χένρι Φόντα κλπ... Γι αυτό παρακαλάς τον μπαμπά να σ' αφήσει να δεις στο βίντεο το «Βασικά Καλησπέρα σας». Καταφέρνεις να σου γίνει το χατίρι, έστω και για λίγη ώρα, αρκετή όμως ώστε να δεις τον"ραδιοπειρατή" Στάθη Ψάλτη να κλαψουρίζει:«Κούλα, πολύ ..... ο Κυριάκος»!!!
Η ώρα πλέον είναι περασμένη, η κούραση αυτής της μοναδικής μέρας σε έχει καταβάλλει, τα μάτια σου αρχίζουν να γλαρώνουν. Έφτασε λοιπόν η στιγμή να καληνυχτίσεις τους γονείς σου και να πας για ύπνο... Μάλιστα απόψε παρατηρούν με ικανοποίηση ότι τους αγκαλιάζεις πολύ σφιχτά. Γιατί άραγε;...
Τώρα βρίσκεσαι ξαπλωμένος ανάσκελα στο κρεβάτι σου, ξεθεωμένος αλλά τρισευτυχισμένος. Φάτσα μπροστά σου εξακολουθεί να είναι η εγκυκλοπαίδεια «Για σας παιδιά» και δίπλα η σειρά «Μια φορά κι ένα καιρό ήταν ο άνθρωπος». Από το ανοιχτό παράθυρο έρχεται στ' αυτιά σου η φωνή του Lionel Richie να τραγουδάει το "Say you say me". Μάλλον επάνω στο πάρτι είναι η ώρα που χορεύουν μπλουζ με χαμηλωμένα φώτα... Και εσύ, ακόμα δεν ξέρεις τι ήταν όλο αυτό που σου συνέβη σήμερα, ποιο "παράλληλο σύμπαν" σου χαμογέλασε, σε ταξίδεψε πίσω στο χρόνο, πίσω στα χρόνια της νοσταλγίας... Μήπως τελικά όλα αυτά είναι απλώς ένα συναρπαστικό όνειρο;
Καθώς τα κουρασμένα σου μάτια κλείνουν σιγά σιγά, μια σκέψη μόνο προλαβαίνεις να κάνεις πριν σε πάρει ο ύπνος: «Άραγε που θα ξυπνήσεις αύριο»; Ποιος ξέρει...
σχόλια