Κάποτε,ζούσε μέσα σε μια βαθιά σπηλιά ένα μικρό τερατάκι. Ήταν πολύ κακό και μοχθηρό,μισούσε οτιδήποτε διαφορετικό,ήταν εχθρικό χωρίς λόγο,αλλά αδύναμο να προκαλέσει σοβαρό κακό μέσα στη σπηλιά.Όλοι το περιφρονούσαν και δεν του έδιναν σημασία.Είχε δύναμη αλλά κανείς δε φαίνονταν να ενοχλείται.
Κάποια χρόνια αργότερα η ζούγκλα έπαψε να συμβιώνει αρμονικά.Πολλά μικρά ζώα κακοπερνούσαν,πεινούσαν ενώ τα μεγαλύτερα απολάμβαναν τροφή και ισχύ.Έτσι άρχιζαν να δημιουργούνται διαφωνίες που εκφράζονταν με εντονότερο τρόπο.Ξαφνικά τα ζώα άρχιζαν να φαγώνονται μεταξύ τους,έντονα.Όχι μόνο για να εξασφαλίσουν την τροφή τους,αλλά από μίσος και ευχαρίστηση.Οι μικροί πίστευαν πως το κακό προέρχεται από τους μεγάλους,αλλά δείλιαζαν μπροστά τους κι έτσι υπέμεναν τα πάντα
Το τερατάκι στη σπηλιά,μόλις αντιλήφθηκε την φασαρία άρχισε να βγαίνει δειλά δειλά προς τα έξω.Με τη μοχθηρία του,άρχισε να προσελκύει τα μικρά ζώα από τη ζούγκλα,λέγοντάς τους ανοησίες.Είπε πως το πρόβλημα είναι τα ζώα που μετανάστευσαν από το διπλανό δάσος και ότι λόγω του υπερπληθυσμού,δεν μπορεί να τραφεί ο πληθυσμός της ζούγκλας.Μέσα στην απελπισία τους τα ζώα πίστεψαν το τερατάκι και συνασπίστηκαν μαζί του.Αυτό τα ακατανόητα λόγια άρχισαν μέσα στο χάος που ζούσαν,να φαντάζουν λογικά.Το τερατάκι φρόντιζε να λέει στα ζώα αυτά που ήθελαν να ακούσουν,να σκορπίζει το φόβο,πατώντας στην ανασφάλεια που είχε δημιουργηθεί κι έτσι καθημερινά αποκτούσε περισσότερη δύναμη.Κι έτσι το τερατάκι μεγάλωνε και μεγάλωνε και μεγάλωνε,ώσπου είχε τόση δύναμη που κατέστρεψε τα πάντα.Άπλωσε τα μαύρα του πλοκάμια σε όλη τη ζούγκλα,τη σκέπασε κι από τότε εξαφάνισε κάθε είδους ζωής.Και ήταν ήδη αργά. Κι όσο κι αν όλοι ήθελαν να αντιδράσουν,τα πλοκάμια έσφιγγαν τόσο δυνατά τους λαιμούς τους,που δεν κατάφερναν να φωνάξουν,να κουνηθούν,να αντιδράσουν.
Θέλω να πω,ότι έχουμε την τύχη να μη ζούμε στη ζούγκλα κι όμως συμπεριφέρόμαστε λες και είμαστε μέσα σ'αυτή.Ότι έχουμε την τύχη να μην κινδυνεύουμε από τον "μεγαλύτερο",κι όμως τον αφήνουμε να μας κατασπαράζει.Ότι ζούμε σε μια κοινωνία όπου το μέγεθος και η δύναμη δεν παίζει ρόλο,κι όμως τη δομήσαμε έτσι,ώστε εμείς να φαντάζουμε "μικρότεροι" κι ανήμποροι απέναντι σε όλα αυτά που μας αδικούν.Ότι ενώ ζούμε σε κοινωνία δημοκρατική,εμείς οι ίδιοι δεν γνωρίζουμε τι είναι αυτή και τι μπορεί να μας προσφέρει.Ότι ενώ δεν ισχύουν οι νόμοι της ζούγκλας,εμείς οι ίδιοι επιτρέψαμε να μας επιβληθούν.
Θέλω να πω ότι μπορεί προχθές το μαχαίρι να σφηνώθηκε στα σωθικά ενός ανθρώπου από κάποιον άλλον,αλλά εμείς του δώσαμε τη δύναμη και το θράσος να το κάνει.
***
Γιατί;
σχόλια