Μικρέ και ευαίσθητε,
Δεν ξέρω αν πρέπει να θεωρώ όσα δεν ζήσαμε μαζί ως «χαμένο χρόνο».
Μου έλειπες πάντα, σε πολλά, που θα 'θελα να ήσουν εκεί,
έτσι έμαθα να σε έχω στην ψυχή μου.
Πολλές οι φορές που σου μιλούσα και ήταν σαν να σε είχα εκεί, μπροστά μου...
- σίγουρα σε είχα μπροστά μου - σίγουρα με άκουγες...
Έγινες ο εαυτός μου, που έχασα και ζούσα με την πίστη ότι κάποια στιγμή, θα διακρίνω το βλέμμα του, ξανά.
Χρόνια μετά, σκεφτόμουν, ότι δεν θα ξανασυμβεί αυτό,
ότι δεν θα με κοιτούσες ποτέ ξανά με τον ίδιο τρόπο ή και αν θα το έκανες δεν θα μπορούσα να το αναγνωρίσω πια, γιατί, έγινες συνειδητά εγώ...
ακούγεται χαζό και παιδικό...
Τότε το «όλο πολύ για μένα» λιγόστεψε τόσο, που, κατάλαβα πια πως
σ 'αγαπώ...
Είμαι ευτυχισμένη, ρε όμορφε,
γιατί μπορώ και σου λέω ότι αποδέχτηκα
κάθε σου λάθος ή σωστό και κάθε σου επιλογή.
Γιατί ξέρω ότι με αποδέχτηκες.
Αγαπώ τον τρόπο, που ζεις, αντιλαμβάνεσαι, αντιμετωπίζεις τη ζωή σου...
Εγωισμός!
Ανωριμότητα!
Όλο πολύ, ήταν, για μένα τότε!
Οι αντοχές μου ελάχιστες να κατανοήσω το εσύ, το εγώ, το εμείς...
Ούτε να το διαχειριστώ γνώριζα,
Αποτέλεσμα;
Έγινα εσύ, ή όπως πίστευα πως ήσουν...ή όπως μου φάνταζε ευκολότερο πως θα μπορούσες να ήσουν...
Και...
Άξιζε το ότι θα έπρεπε να ζω μέσα από σένα, να αποδεχτώ όλα όσα είσαι και να τα κάνω άλλη μια φορά δικά μου, για να μπορώ να σε έχω...
Μέσα από την αποδοχή και την απόρριψη, κατάφερα να εξαφανίσω την ανωριμότητα, το πολύ και το λίγο, το εσύ και το εγώ.
Τα μηδένισα, όλα και ήταν η στιγμή που κατάλαβα ότι, όσο σε αποδεχόμουν, τόσο δεν ήθελα να αλλάξω τίποτα πια σε σένα.
Θα 'μαι εκεί, είμαι εδώ, σε κάθε επιλογή της ζωής σου, της ζωή μου, σε ότι και όπως πιστέψεις.
Μου πήρε χρόνια, για να καταφέρω να σου πω πως, είναι πολλές οι φορές που λέω στον εαυτό μου πόσο τυχερή είμαι, που αναγνώρισα τη ματιά σου, ποτέ άλλοτε κανείς δεν με κοίταξε όπως εσύ, ή ποτέ άλλοτε δεν κατάλαβα κάτι τέτοιο, ή δεν είχα την ανάγκη να δω.
Με γέμισες, εσύ.
Μέρες μετά, έγινες ένα με μένα και μοιάζει σαν να μην έφυγες απ' την ψυχή μου.
Τότε δεν αναγνώριζα το γιατί, ούτε το πώς...
Μικρέ και όμορφε...
***
...Ότι ονειρεύομαι να ζήσω, είναι να ξυπνώ μαζί σου, να 'μαι ελεύθερη από την αγάπη σου, να μη χρειάζομαι υποκατάστατο στον καφέ μου...
Ότι ονειρεύομαι είναι οι στιγμές με σένα, ότι δεν έδωσες ποτέ και σε κανένα,
Ότι δεν τολμάς να αφήνεις να φανεί...μη τυχόν και πληγωθείς...
Αν και αυτή τη φορά δεν με πάρεις απ' το χέρι...
Τι άλλο καλύτερο έχεις για να με κρατήσεις κοντά σου;
Αντέχεις να μην το ζήσεις;
Ok...αν αυτό σε κάνει να νιώθεις καλά...σίγουρα θα 'μαστε και εμείς καλύτερα,
Αλλά πάλι αν δεν το κάνεις πως θα 'σαι;
Με τον εαυτό σου; Χωρίς αυτόν;
Αντέχεις;
Μικρέ και Όμορφε;
***
Ελεύθερη από την αγάπη σου...
Μικρέ, οι άνθρωποι από τη φύση τους έχουν την ανάγκη
να επικοινωνούν χρησιμοποιώντας διαφορετικούς τρόπους
έκφρασης...Πιστεύω ότι, όταν 2 άνθρωποι αντιλαμβάνονται το 1 τους, τότε γεννιέται το μοναδικό, αυτό είναι και το μεγαλείο της αντίληψης, δηλαδή της ελευθερίας.
Αν με ρωτούσες λοιπόν, πως νιώθω για σένα θα σου απαντούσα, μοναδικά
Αν με ρωτούσες τι πιστεύω πως σημαίνει το σ΄αγαπώ, θα σου απαντούσα ελευθερία,
Αν με ρωτούσες τη σημαίνει ελευθερία, θα σου απαντούσα ζωή, εννοώντας την αγάπη που νιώθω για τον εαυτό μου - για σένα,
Αν με ρωτούσες ποιος θα μπορούσε να μου την στερήσει, θα σου απαντούσα εγώ, εννοώντας εσένα, πριν λοιπόν φύγουμε αυτό το γαμημένο διήμερο, αναρωτιέμαι, είναι αρκετές 2 μέρες ;;;
για το μοναδικό ;
για την ελευθερία ;
για την αγάπη ;
για τον εαυτό μας ;
και τελικά για τη ζωή μας ;
***
Όμορφε, δεν θέλω να με πας βόλτα με Porsche,
Θέλω να με πας βόλτα...
Δεν θέλω ένα δωμάτιο στο σπίτι σου,
Θέλω να είμαι το σπίτι σου...
Δεν θέλω να δουλεύω μαζί σου,
Θέλω να είμαι η έμπνευσή σου...
Δεν θέλω να με παντρευτείς...
Θέλω να είσαι αυτός που θα με κάνει να θέλω να κάνω έρωτα και να γεννήσω τα παιδιά του...
αυτά, σχετικά με τον προβληματισμό σου τις προάλλες για το πώς θα με παρουσίαζες... εάν...
και κάτι άλλο, ξέρω καλά, πως δεν το έκανες επίτηδες, οφείλω όμως να σου πω, πόσο άσχημα ένιωσα...
και ξέρεις γιατί;
Ευτυχώς ή δυστυχώς στις ωοθήκες μου η κάθε άλλη,
Πραγματικά, το εμείς με νοιάζει, όχι το εσύ και...
σχόλια