Είχε πάει δυο μισή το μεσημέρι,
είχες αρκετές ώρες
μέχρι τις δέκα που είχε κανονίσει.
Θα πήγαιναν για κρασί,
η παρέα της και η παρέα του,
μετά από καιρό.
Ήταν ανυπόμονη.
Στην αρχή θα χαιρετιόντουσαν όλοι μεταξύ τους με χαρά,
αλλά με εκείνον θα υπήρχε αμηχανία.
Ύστερα δεν θα κάθονταν ο ένας αρκετά κοντά στον άλλον,
αλλά ούτε και μακριά.
Δεν θα ήταν και τόσο μεγάλη η παρέα...
ίσως κάνα δύο να μην ερχόντουσαν και καθόλου.
Μπορεί τελικά να καθόντουσαν και κοντά.
Θα κοιτάζονταν ο ένας με τον άλλον.
Θα μιλούσαν, θα γελούσαν με τους υπόλοιπους της παρέας
αλλά όχι οι δυο τους, όχι μαζί.
Μετά από κάμποσα ποτηράκια με κρασί
εκείνη θα σηκώνονταν να χορέψει.
Θα ήταν χαμογελαστή
και εκείνος θα την κοίταγε στα μάτια.
Έπειτα θα κάθονταν,
τα βλέμματα τους θα γίνονταν όλο και πιο επίμονα.
Δεν θα άντεχαν,κάποιος θα μίλαγε
κάποιος θα έκανε την αρχή.
Είχε πάει τρεις το μεσημέρι,
είχε αρκετές ώρες
μέχρι τις δέκα που είχε κανονίσει...
Είχε πάει δυο μισή το μεσημέρι.
Εκείνη μόλις είχε ξυπνήσει
από το χθεσινό ξενύχτι.
Ήπιαν όλοι πολύ.
Τελικά πήγαν όλοι εκτός από εκείνον.
Τον περίμενε, δεν ήρθε.
Δεν ξέρει το γιατί, κι ούτε θα το μάθει,
κι ούτε θέλει να το σκεφτεί.
Γιατί θα τον δικαιολογούσε,
κάπως θα τα έπλαθε στο νου της όλα
έτσι ώστε να τον δικαιολογήσει πάλι..
Δεν έπρεπε.
Η απουσία του της έδινε όλες τις απαντήσεις που έψαχνε.
Ήθελε μόνο να ξεχαστεί,
όχι άλλα σενάρια, όχι άλλες θεωρίες.
Είχε πάει τρεις το μεσημέρι,
σηκώθηκε από το κρεβάτι για να μην σκέφτεται.
Βγήκε μια βόλτα..
ο,τι ήταν να γίνει θα γίνονταν.
Κι έτσι είναι. Το 'χουμε στην φύση μας φαίνεται να κάνουμε σχέδια, να πλάθουμε ολόκληρες ιστορίες στο μυαλό μας και να έχουμε την πεποίθηση πως ναι, αυτό που έχω σκεφτεί ΕΓΩ, αυτό θα γίνει. Ίσως να είμαστε διατεθημένοι να δεχτούμε ορισμένες, φυσικά ασήμαντες παραλλαγές, ως εκεί όμως, τίποτα παραπάνω.
Μπορεί να ξέρουμε ότι δεν θα γίνει αυτό που τόσο σκεφτόμαστε αλλά να το σκεφτόμαστε ξανά και ξανά μήπως και το σύμπαν συνωμοτήσει... Έτσι δεν λένε;
Φτιάχνουμε σενάρια, ιστορίες, θεωρίες με ότι στην πραγματικότητα θέλουμε να μας συμβεί, σαν να περιτριγυριζόμαστε από ρομπότ που θα πράξουν ανάλογα με τα θέλω και τις επιθυμίες μας. Κι έπειτα τρώμε τα μούτρα μας. Ή μάλλον μπορεί να ξέρουμε ότι δεν θα γίνει αυτό που τόσο σκεφτόμαστε αλλά να το σκεφτόμαστε ξανά και ξανά μήπως και το σύμπαν συνωμοτήσει... Έτσι δεν λένε;
Μοιάζει σαν να νομίζουμε πως ξέρουμε τόσο καλά τον άλλον ώστε να λειτουργήσει όπως ακριβώς εμείς σχεδιάζουμε... Με ποια λογική όμως το πιστεύουμε αυτό όταν δεν ξέρουμε ούτε καν τον ίδιο μας τον εαυτό; Παράξενοι είμαστε.
Εξάλλου ξέρουμε ότι όταν κάτι το ζαλίζουμε, το "παιδεύουμε" το αναλύουμε πολύ, πάντα χαλάει.
Για αυτό και τα πιο όμορφα γίνονται κάπως στην "τύχη". Κι έτσι είναι όντως πιο αληθινά, ο καθένας πράττει όπως εκείνος θέλει, όπως εκείνος αισθάνεται. Καμία δική μας σκέψη δεν θα παρακινήσει κάποιον για να κάνει αυτό που εμείς επιθυμούμε να μας συμβεί.
Ακόμη κι αν είναι έτσι όμως, δεν αποκλείουμε τα όνειρα μας... ας τα κάνουμε, όποια κι αν είναι αυτά. Άλλωστε τα όνειρα είναι προέκταση μιας δική μας πραγματικότητας. Αρκεί όμως στα όνειρα που κάνουμε και έχουν άλλοι "πρωταγωνιστικό" ρόλο σ' αυτά, να μην έχουμε και την απαίτηση να πραγματοποιηθούν. Ας έχουμε και έναν ρεαλισμό που και που.
Για κάτι το οποίο πρέπει να είμαστε σίγουροι είναι η ευτυχία που μπορούμε να χαρίσουμε εμείς οι ίδιοι στον εαυτό μας καθώς την έχουμε -δεν την κατακτούμε- όχι με θεωρίες αλλά με πράξεις.
σχόλια