Όταν κάποιος αποφασίζει για σένα όλα γίνονται γρήγορα χωρις να το καταλάβεις και χωρίς να το θες. Έτσι έγινε. Έτσι αποφάσισαν να πάρουν διαζύγιο και να αλλάξουν την ζωή τους. Την πήραν μόνοι τους την απόφαση άραγε; Εγω δεν την πήρα πάντως...
Άλλαξα γειτονιά. Άλλαξα το πως ζω, το πως ονειρεύομαι, το πως βλέπω, το πώς σκεφτομαι, το πώς αντιλαμβάνομαι. Αυτή η γειτονιά με αγκάλιασε. Άρχισα να χαιρετάω κόσμο που δεν ήξερα και που τόσο πρόθυμα και χαμογελαστά μου έλεγαν «καλημέρα». Άρχισα να πίνω καφέ από την καφετέρια δίπλα στο σπίτι μου, χρεώνοντας τους κάθε φορά και απλά πηγαίνοντας τα χρήματα μετά. Άνθρωποι που δεν ήξερα και ούτε είχα ξαναδεί μου προκάλεσαν άλλα συναισθήματα, άλλη ζωη. Ο παρκαδόρος απέναντι ακριβώς από το σπίτι μου, έτυχε μια μερα να μην έχω να πληρώσω ένα πακέτο που ήρθε και τα έδωσε από την τσέπη του. Σήμερα πήρα την πρώτη μου δουλειά. Και οι κολλητές μου δεν ήταν οι πρώτες που το έμαθαν. Ήταν αυτός. Αυτό το παιδί που κάθε βράδυ έχουμε ένα αφανές ραντεβού στη 1 να βγάλουμε τα σκυλιά μας, τα οποία δεν παίζουν μεταξύ τους, τα οποία έχουν πάει ήδη τις βόλτες τους. Πάμε ο ένας για τον άλλον.πάμε για να μιλήσουμε, για να φλερτάρουμε, για να διαφωνήσουμε, να κάνουμε παρέα ο ένας στον άλλον. Ένας πλατωνικός έρωτας. Και τι δουλειά έχει μία κοπέλα που μεγάλωσε στο ψυχικό, που οι γονείς της πλήρωσαν Αρσάκειο, που πάντα ζούσε με τα όλα της, τι δουλειά έχει με ένα παιδί το οποίο έπαιρνε πρέζες, κόντεψε να χάσει τη ζωή του από ντρόγκες. Αυτό με ρωτάνε οι φίλες μου. Αυτό ρωτάω κ εγώ τον εαυτό μου. Τι κάνεις κάθε βράδυ; Τι έχεις ανάγκη και το κάνεις; Μα γιατί να μην το κάνω; Επειδή σε όλους φαίνεται απλά ένας τυχαίος που πολλοί στον δρόμο θα τον απέφευγαν, εγώ γιατί μένω; Γιατί να μην μείνω; Έχω φίλους. Έχω πολλούς γνωστούς. Έχω ανθρώπους που νοιάζονται για μένα. Έχω κ αλλους που νοιάζονται λιγότερο. Και άλλους που δεν τους νοιάζω καν. Αυτός με νοίαζεται. Το ξέρω. Του αρέσω, το ξέρω. Μου το λέει και μου το δείχνει κάθε μέρα. Με σκέφτεται. Δεν ξέρω πόσο, πώς και γιατί. Είναι σκληρός και έχει πολύ δυνατή φωνή, που μαζί μου δεν την χρησιμοποιεί ποτέ γιατί ξέρει οτι την φοβάμαι. Φοβάμαι τις φωνές.
Μήπως πρέπει να ασχολούμαι με παιδιά στα κυβικά μου; Πραγματα και καταστάσεις που ζούσα 23 χρόνια; Μήπως πρέπει να μην ζω στη γειτονιά μου; Δεν έχω μεγαλώσει στην σκληρότητα και στην αδικία που έζησαν αυτοί. Δεν εχω βιώσει ποτέ οβερντοουζ. Μήπως να κάτσω στα αυγά μου; Στα καλά παιδιά με οικογένειες καλές; Να κάνω παρέα με αυτούς που μου υποδεικνύει το πρεστιζ τους; Είναι παράλογο που με κάνει πιο αισιόδοξη; Που καθόμαστε απλά σε ένα παγκάκι, χωρις αλκοολ, χωρίς τσιγάρα, χωρις νερό και μιλάμε; Που έχει πράγματα να πει; Και ποτέ δεν είναι τα ίδια. Δεν θυμάται λεπτομέρειες. Δεν θυμάται πολλά, παρά μόνο όσα θέλει να θυμάται. Και πάντα θυμάται λόγια που πρέπει. Λες και όταν του μιλάω ασυναίσθητα τα εγκλωβίζει στην ιδιοσυγκρασία του και την επόμενη φορά έρχεται αλλιώς. Κάθε φορά έχει πράγματα να πει. Διαφορετικά. Πότε πιο βαθυά, πότε πιο επιφανειακά. Ο σκύλος του; Ο σκύλος του είναι αυτός. Ο σκύλος του ειναι η εικόνα και ο ήχος του. Δεν του μιλάει. Τον καταλαβαίνει. Δεν λέει πολλά γιατί δεν χρειάζεται. Τον θαυμάζω γι' αυτό. Έπιασε και δουλειά. Προσπαθεί. Πιστεύω οτι προσπαθεί γιατί του έδωσα κίνητρο να το κάνει. Εγώ πήρα απόφαση να του αλλάξω τη ζωή του. Δεν το αποφάσισε.. έγινε.. με κάνει να γελάω πολλές φορές. Δεν είναι το χιούμορ του. Είναι η ανάγκη του να με κάνει να περνάω καλά. Μα περνάω καλά.
Σήμερα μου είπε να πάμε σε μια άλλη πλατεία από εκεί που καθόμαστε συνήθως. Και τι θα πουν αν με δουν μαζί του; Και τι θα σκεφτεί ο κόσμος; Μου είπε να πάμε για μπάνιο. Μα σε ποιόν να το πω; Σε ποιον να παρουσιαστώ μαζί του;
Άλλαξα γειτονιά..αλλά τότε άρχισα να γνωρίζω παιδιά από την παλιά μου γειτονιά. Τότε έγινα πιο δεκτική με όλους και όλα. Τότε κατάλαβα πως δεν άλλαξα απλά γειτονιά. Άλλαξα εγώ. Και δεν το είχα αποφασίσει...
σχόλια