Φωτογραφίες: Γιάννης Πανταζόπουλος/ Θανάσης Καρατζάς
Σε μια δύσκολη εποχή υπάρχουν πολλοί λόγοι να αγαπάς το καλοκαίρι. Ο πιο σημαντικός είναι η γοητεία της θάλασσας, η οποία είναι ακόμη εκεί για να σου υπενθυμίζει πόσο όμορφη είναι η ζωή. Αναρωτιέμαι πολλές φορές, πως μπορούν να υπάρχουν άνθρωποι που προσπερνούν αδιάφορα το απέραντο γαλάζιο.
Πάντα λάτρευα την θάλασσα. Θεωρούσα ότι λειτουργεί ως κουτί αναμνήσεων, σαν ένα προσωπικό ημερολόγιο που δεν θα χάσεις ποτέ. Μπροστά σε αυτή θα εξομολογηθείς το οτιδήποτε, είναι η ίδια που θα κρατήσει στο βυθό της τα υπέροχα μυστικά σου. Αναρίθμητες είναι οι φορές που την αναζήτησες όταν ήθελες να αισθανθείς καλύτερα, από ένα χωρισμό, μια απώλεια, μια προδοσία ή από μια μεγάλη ήττα που σε οδήγησε σε πολλές μικρές νίκες. Άδειασες συναισθήματα και ταυτόχρονα γέμισες από νοσταλγία για κάτι που χάθηκε ή που ίσως δεν υπήρξε ποτέ. Εικόνες, αποφάσεις, λάθη, σκέψεις δεν είναι μερικά από τα υλικά που άφησες πλάι στα κύματα;
Το καλοκαίρι, η θάλασσα ζωντανεύει από την μαγεία των στιγμών. Ενώ ο χρόνος κυλά αργά, ζεις την απόλυτη ελευθερία πέρα από κάθε δέσμευση της καθημερινότητας.
Ποιος δεν θυμάται ένα δικό του ξεχωριστό ηλιοβασίλεμα ή μια αξέχαστη νύχτα με μόνη συντροφιά το φεγγάρι και τα αστέρια; Υπέροχες βόλτες, παρέες, αφηγήσεις και μυρωδιές που σε κάνουν να αναπολείς, να ονειρεύεσαι, να νιώθεις και πιο πολύ από όλα να ελπίζεις.
Πόσες αμέτρητες βραδιές δεν έσπευσες στην θάλασσα για να βρεις μια απάντηση σε ένα ''γιατί'' που σε βασάνιζε. Μήπως θα έπρεπε να κάνω κάτι διαφορετικό ή να πράξω κάτι άλλο; Να στείλω μήνυμα ή να πάρω τηλέφωνο; Πόσες αυθόρμητες κινήσεις που απλά σου δείχνουν ότι ζεις, αισθάνεσαι και το μόνο που θέλεις είναι να αγαπάς και να αγαπιέσαι;
Πόσες νύχτες με ανεξίτηλες συζητήσεις, γέλια ή δάκρυα, λόγια ή πράξεις, όνειρα ή αποχωρισμοί; Πόσα μοναδικά απογεύματα που κολύμπησες, παρατηρώντας τον ήλιο να πέφτει και να αγκαλιάζει το γαλάζιο της θάλασσας που σιγά- σιγά μετατρέπονταν σε ένα βαθύ μπλε. Πόσα πρωινά δεν σκέφτηκες να μπεις στο πρώτο καράβι που θα δεις μπροστά σου και όπου σε βγάλει;
Στην θάλασσα δεν ήταν που αναρωτήθηκες για τις αφίξεις και τις αναχωρήσεις μιας ζωής, την δημιουργική μοναξιά και την παρέα της μελαγχολίας; Άνθρωποι που έφυγαν ή έμειναν, που τους θυμάσαι ή τους ξέχασες, που έσβησαν ή 'ζουν' ακόμη μόνο στις σκέψεις σου.
Σε μια περίοδο που οι αλλαγές είναι ραγδαίες, ας επιλέξουμε τα χρόνια της ζωής μας να τα μετράμε με τα καλοκαίρια, ακόμα και όταν τελειώνουν. Πολλά μπορούν να μεταβάλλονται καθημερινά αλλά σίγουρα ένα βλέμμα μας στην θάλασσα είναι ικανό να θυμίζει ότι πάντοτε θα έχουμε ανάγκη για νέες συναντήσεις, έρωτες, στιγμές, συναισθήματα, λάθη και όνειρα.
