Να μάθεις να βλέπεις, όχι να κοιτάς*

Να μάθεις να βλέπεις, όχι να κοιτάς* Facebook Twitter
Πόσες φορές με κοροϊδεύεις για το χρώμα των ματιών μου, που αλλάζει ανάλογα με την εποχή, με τη μέρα, με τον ήλιο, με το γέλιο μου. Κι όμως, δεν αλλάζουν χρώμα, στο λέω κάθε φορά. ΕΣΥ είσαι που τα κοιτάς διαφορετικά!
0

Είναι κι αυτά τα βλέμματα σου, που νιώθω ότι με διαπερνάνε... Όχι γιατί βλέπω στα μάτια σου πόσο με θες, αλλά γιατί βλέπω στα μάτια σου πόσο με ξέρεις. Πόσο φευγαλέα με κοιτάς και ωστόσο τόσο βαθιά με βλέπεις... Και ας κάνεις πως δεν καταλαβαίνεις, ξέρεις εκείνη τη στιγμή πόσο καλά δεν είμαι. Πόσα ''θα σου πω αργότερα'' κρύβω και πολλές φορές ξέρεις μόνος σου την αιτία. Και όταν είσαι εσύ η αιτία, απλά δειλιάζεις. Βρίσκεις δικαιολογίες για να μην συναντηθούν τα βλέμματα μας, μήπως και κόψεις την ενδοεπικοινωνία τους για λίγο.

Δεν χρειάζεται να μιλάμε εμείς.


Τα πράσινα και τα καστανά συνεννοούνται μεταξύ τους. Πόσες φορές με κοροϊδεύεις για το χρώμα των ματιών μου, που αλλάζει ανάλογα με την εποχή, με τη μέρα, με τον ήλιο, με το γέλιο μου. Κι όμως, δεν αλλάζουν χρώμα, στο λέω κάθε φορά, το λέει κι ο Δημήτρης Μπάσης. ΕΣΥ είσαι που τα κοιτάς διαφορετικά! Σου φαίνονται πιο πράσινα και πως λάμπουν, όταν σου 'χω λείψει, όταν με αγαπάς, όταν νιώθεις την ανάγκη να μιλήσουμε.


Γιατί σου φαίνονται καστανά, όταν με βλέπεις στη σχολή, στα κλαμπ και στα πάρτι; Γιατί να 'ναι το συναίσθημα σου παροδικό και να 'ναι ο έρωτας σου περαστικός;

Προσαρμόζεις τα συναισθήματα σου στις δικές σου ανάγκες. Ξέρεις που να σταματάς, για να μην πληγωθείς, και πόσα να δώσεις, για να μην αισθανθείς. Αλλά δεν φταις εσύ. Τα ίδια κάνει κι ο Γιάννης, κι η Χαρά, κι ο Νίκος, κι η Μαίρη. Μάθαμε να μην αισθανόμαστε παρορμητικά. Να κρύβουμε τον αυθορμητισμό μας κάτω από προσχεδιασμένα μηνύματα στο Facebook και στο κινητό. Να ελέγχουμε τι αισθανόμαστε, πότε και γιατί. Να βάζουμε όρια και σταθμά, λες και ο έρωτας είναι μετρήσιμο μέγεθος με διεύθυνση και φορά. Χωρίς τριβή, για να τσουλάμε πιο εύκολα ,γιατί μια δύναμη F αν ασκηθεί, θα μας πιέσει.

Μάθαμε να ντρεπόμαστε, να κρυβόμαστε, να έχουμε αναστολές και να είμαστε εσωστρεφείς, ακόμα και με τους ίδιους μας τους εαυτούς. Να μην παραδεχόμαστε ούτε σε μας τους ίδιους την αγάπη και το φόβο μας.

Μάθε να περπατάς ανάποδα...


Να μην ολισθαίνεις, να κάνεις τραχιά βήματα...


Να βαδίζεις τυχαία, μην δίνεις κατεύθυνση και μην σε απασχολεί ο προορισμός.


Οι μεγαλύτερες ανακαλύψεις έγιναν όταν το πλοίο δεν είχε ρότα και κατέληξε στην Αμερική καταλάθος. Μάθε να στροβιλίζεσαι γύρω από τον εαυτό σου και να δεις πότε θα κουραστείς και θα σταματήσεις. Και εκεί που θα σταματήσεις, όποιον βρεις κοίταξε τον στα μάτια.


Μάτια ζεστά.
Μάτια θλιμμένα.
Μάτια περήφανα και δοξασμένα.
Μάτια που κρύβουν πόθο, βάρη, άγχη.


Μείνε να τα κοιτάς όσο περισσότερο μπορείς.


Προσπάθησε να καταλαγιάζεις την αμηχανία σου και μην υποκύψεις στην ανάγκη να κοιτάξεις παράμερα γιατί ντρέπεσαι. Αυτή είναι η πραγματική δυσκολία που αντιμετωπίζεις καθημερινά.

Δεν έχουμε τη δύναμη να κοιταζόμαστε στα μάτια.


Γιατί μάθαμε να ντρεπόμαστε, να κρυβόμαστε, να έχουμε αναστολές και να είμαστε εσωστρεφείς, ακόμα και με τους ίδιους μας τους εαυτούς. Να μην παραδεχόμαστε ούτε σε μας τους ίδιους την αγάπη και το φόβο μας.

Γιατί διαλέγουμε τα βιβλία με τα πιο φανταχτερά εξώφυλλα, γιατί σ' αυτά έπεσε το μάτι μας στον πάγκο του Ιανού και αρκεστήκαμε χωρίς να λάβουμε υπόψη το περιεχόμενο. Κι όμως, το ωραιότερο βιβλίο που έχω διαβάσει έχει εξώφυλλο γκρι, μονόχνοτο και μελαγχολικό. Αλλά πρέπει να το διαβάσεις, για να καταλάβεις τι είναι στα αλήθεια ο ''Φύλακας της Σίκαλης''.

Γιατί φοβόμαστε μήπως οι άλλοι τυχαία μας κατανοήσουν, μας συμπονέσουν και μας συμπαρασταθούν και εμείς δεν θέλουμε κάποιον που να μας ξέρει τόσο καλά, κάποιον που να ταξιδεύει μαζί μας. Γιατί έχουμε συνηθίσει να περπατάμε μόνοι και περνάμε τις διαβάσεις κοιτώντας μόνο το φανάρι.

Η πραγματική μας αδυναμία είναι που δεν βλεπόμαστε.


Η δυστυχία και η μιζέρια μας είναι που αρκούμαστε στο να κοιταζόμαστε.

Κι εγώ βρήκα εσένα, που έχω το θάρρος να σε διαβάζω σιωπηλά. Να σε κοιτάζω με τις ώρες και να ξενυχτάω σκεπτόμενη την παραμικρή ίριδα της κόρης σου, γιατί τόσο καλά τα ξέρω αυτά τα μάτια σου. Κι εσύ το ίδιο. Αφού βρε το ξέρεις και το λες πως είναι πράσινα και ιδιαίτερα τα μάτια μου, γιατί πασχίζεις τόσο να σου φανούν κοινότυπα;


Γιατί μειώνεις το πώς αισθάνεσαι;


Από φόβο μήπως τελικά ερωτευτείς;


ΕΣΥ κλείνεις την πόρτα, ενώ κι εγώ κι ο έρωτας σου κλείνουμε το μάτι.

Τα λέμε λοιπόν αύριο πάλι, όταν με πετύχεις στη σχολή και μου χαμογελάσεις που θα κρατάω τη ζεστή σοκολάτα μου...

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ