Και όντως. Δεν είναι τίποτα εύκολο. Τίποτα απλό, δεδομένο, δικό σου. Σαν την ευτυχία που νομίζεις ο,τι έχεις. Κινούμενος στόχος κι αυτή η ευτυχία. Φτάνει να ανοιγοκλείσεις τα μάτια σου κι έχει εξαφανιστεί.
Μόνοι.
Είμαστε όλοι μόνοι τελικά. Κι ας παλεύουμε την ανυπότακτη ανάγκη μας να ενωθούμε. Να ονειρευτούμε, να κάνουμε σχέδια. Το ξέρουμε μέσα μας. Φοβόμαστε όλοι. Πόσο φοβόμαστε. Πόσο φοβάμαι. Τη ματαίωση.
Χτίζεις μια καθημερινότητα. Από κακοχτυπημένο φραπέ το πρωί, μέχρι πολύωρα μαθήματα στο πανεπιστήμιο, βαρετά επιλεγόμενα μαθήματα, καφέδες με άτομα που ξέρεις ότι θα γελάς μηχανικά κι από ευγένεια και θα ακούς αδιάφορα πράγματα, σάντουιτς και φτηνός φρέντο καπουτσίνο στο κυλικείο, τηλέφωνα στη μαμά να πεις ότι είσαι καλά και ότι προσέχεις, τσαλακωμένες αποδείξεις του ΑΤΜ επειδή νευρίασες με το υπόλοιπο και "πως θα βγει ο μήνας", το 230 που πάντα αργεί και σκέφτεσαι πάντα να μπεις χωρίς εισιτήριο αλλά τελικά παίρνεις, το κινητό που κλείνει από μπαταρία 5 λεπτά πριν βγεις για ένα ποτό, το ένα της βδομάδας, τσιγάρα τράκα, ευγενικά χαμόγελα σε μακρινούς γνωστούς στα σκαλιά της σχολής, το πλυντήριο που ξέχασες να βάλεις και περιμένεις μέχρι τις 3 το πρωί για να τα απλώσεις μήπως και στεγνώσουν το πρωί, το βλέμμα που ρίχνεις στο μπροστά έδρανο μόλις μπαίνεις στην αίθουσα και δε βλέπεις κανένα γνωστό σου, το άγχος αν θα προλάβεις, αν θα περάσεις το μάθημα, πότε θα πάρεις πτυχίο, η πίκρα των γονιών σου που τους απογοητεύεις, οι αηδίες που τρως κάθε μέρα, ο καπνός που τον άφησες ανοιχτό και ξεράθηκε, η τσάντα σου που ποτέ δεν έχει ένα γαμημένο στυλό μέσα για όταν το χρειάζεσαι, ο Ποινικός Κώδικας που έχει το ίδιο χρώμα με τον αστικό και όλο τους μπερδεύεις, το μήνυμα που γράφεις και πατάς το πίσω για να πάει στα πρόχειρα γιατί δε θα το στείλεις, η λέξη που θες να πεις και δεν ανοίγεις ποτέ το στόμα σου, το βλέμμα σου στη σιωπή που ουρλιάζει και δε σ ακούει κανείς, η αλλαγή θέματος όταν καταλαβαίνεις οτι θα πούνε κάτι που σε πονάει, η μοναξιά που νιώθεις όταν βγάζεις τους φακούς σου και πέφτεις σε ένα άδειο διπλό κρεβάτι, το ξυπνητήρι που έχεις συνηθίσει και δεν ακούς πια.
Η λάμψη στα μάτια σου όταν ψάχνεις τους φακέλους στην είσοδο και βλέπεις ένα με το όνομα σου κι ας είναι λογαριασμός, τα σχέδια που έκανες, η ημερομηνία στο ρολόι σου, το βραδινό τσιγάρο, το τραπεζάκι του σαλονιού, που έχει μια περίεργη γωνία και θες κάποιον εκείνη την ώρα να το σχολιάσετε μαζί, το βρώμικο μπαλκόνι σου, που δεν καθάρισες γιατί δεν έχεις τραπεζάκι και καρέκλες να βάλεις, οι μέρες που τελειώνουν γρήγορα, οι νύχτες που σε τρελαίνουν με την ησυχία τους, το πρόσωπο σου στον καθρεύτη.
Ποιος είμαι. Έχεις μια ζωή, ασφυκτικά γεμάτη, τη φτιάχνεις έτσι για να μην ξεφεύγει τίποτα, για να είσαι κι εσύ εκεί μαζί της... Πόσο θες να τη γκρεμίσεις, να πολεμήσεις τη συμβατικότητα και την οργάνωσή της. Ξεκλέβεις δυο στιγμές και σκέφτεσαι τα μάτια αυτά. Γαμώτο, αυτά τα μάτια μίλαγαν, υπήρχε ενέργεια στο χώρο. Αυτά τα χέρια σε άγγιξαν και ένιωσες ότι μπορείς σ αυτά τα χέρια να μπλέκεις τα δάχτυλα σου μια ζωή. Αυτό το χαμόγελο σε μέθυσε. Προσπάθησες να τα ισορροπήσεις όλα. Να μην αφεθείς, να μην δοθείς, να μην τα δώσεις όλα.
Χα. Ποιον θα κορόιδευες, δεν είναι αυτά στην ανθρώπινη φύση. Μπορεί να ξερες ότι θα καταστραφείς στο τέλος, αλλά δεν σε ένοιαξε τίποτα. Έμεινες εκεί. Δυνατός να πιστεύεις στη δύναμη των συναισθημάτων. Στη δύναμη που σου έδιναν τα μάτια αυτά. Στη δύναμη που σου έδιναν τα λόγια σας. Στην ανάσα που ένιωθες δίπλα στο αυτί σου τη νύχτα και σε έκανε να νιώθεις ασφαλής. Έδωσες. Έσπασες φράγματα, πολέμησες αναστολές, έκλεισες τα μάτια και αφέθηκες. για όπου πάει. Για ότι γίνει.
Το μήνυμα, ακόμα στα πρόχειρα. Τα χέρια ακόμα ακίνητα, το βλέμμα ακόμα ευθεία, οι παλμοί σου πότε σταθεροί πότε ακανόνιστοι, η ελπίδα καίγεται από τη λογική, μια λογική που σε μισεί, σου λέει τι θες; Τι πιστεύεις; Είσαι ηλίθιος να περιμένεις ακόμα; Δεν ξέρεις το σωστό χειρισμό, είσαι χαμένος, φοβάσαι, μην πεις ποτέ, μην πεις ποτέ ξανά. Nobody said it was easy. Και θυμάσαι ακόμα τη μπλε κούπα πάνω στη σκαλωσιά στην ταράτσα, ένα πρωί με ήλιο. Κάπου στα μέσα του Σεπτέμβρη. Που ξημέρωνε η Ευρώπη με την καλημέρα ενός έρωτα.
σχόλια