Έφτασε λοιπόν για ακόμη μια χρονιά η επέτειος της άρνησης του Ελληνικού Έθνους προς τον Ιταλικό φασισμό και στην απαίτησή του να περάσει τα στρατεύματά τα του μέσα από την χώρα μας, αμαχητί. Ο Ιωάννης Μεταξάς απαντώντας με το ξακουστό ''ΟΧΙ'' στο τελεσίγραφο του Ιταλικού επιτελείου, έγραφε το όνομά του με χρυσά γράμματα στις παλιές, κιτρινισμένες και μισοσκισμένες σελίδες της ελληνικής ιστορίας.
Όπως πάνω-κάτω όλοι μας γνωρίζουμε, ακολούθησαν δύσκολα χρόνια για τη χώρα μας. Η φασιστική κατοχή εξαθλίωσε των λαό μας και οι εκτελέσεις χωριών μαζί με τους άντρες τους ήταν συχνό φαινόμενο. Θα χρειαζόταν μια σειρά από άρθρα για να εξιστορήσουμε βήμα προς βήμα την κτηνωδία που υπέστη ο ελληνικός λαός εξ'αιτίας του φασισμού των Ιταλογερμανικών στρατευμάτων, άλλωστε χάρη στις σχολικές γιορτές που όλοι μας έχουμε συμμετάσχει έστω και σε μικρό βαθμό ή έχουμε παρακολουθήσει, έχουμε μια γενική ιδέα των πραγμάτων.
O αγώνας ενάντια στον φασισμό δεν σταμάτησε το '44. Δεν σταμάτησε και δεν θα σταματήσει ποτέ. Έφυγε το '44, γύρισε το '67, έφυγε το '74 και από τότε καραδοκεί στη γωνία βγαίνοντας που και που προς τα έξω. Πλέον έχει βγεί από την τρύπα του και μας κοιτάει στα μάτια.
Προσωπικά, θυμάμαι τον εαυτό μου να συμμετέχω σε αρκετές από αυτές τις γιορτές καθώς μου άρεσε να αφηγούμαι (και να χάνω μάθημα) οπότε μπορώ με σιγουριά να θυμηθώ ότι με συναισθηματική φόρτιση και πάθος, μιλούσαμε όλοι για την νίκη της Ελλάδας απέναντι στον φασισμό και στα δεινά που προξένησε. Χαρακτηριστικά θυμάμαι συμμαθητή μου να απαγγέλλει Γ. Ρίτσο με το αλησμόνητο ''Πάντα νικάει το δίκιο'' εννοώντας ότι ο φασισμός ΔΕΝ είναι το δίκιο αλλά δίκιο είναι η αντίσταση σε αυτόν.
Στατιστικά μιλώντας παίρνω σαν δεδομένο ότι 7 στους 100 Έλληνες που ψήφισαν στις προηγούμενες εκλογές επέλεξαν να ψηφίσουν τους νεοναζί. Συνεχίζοντας τον συλλογισμό μου, θα πω ότι στις σχολικές τάξεις τα παιδιά, των οποίων οι γονείς ψηφίσαν τους νεοναζί, είναι πολλά. Θα καταλήξω τον συλλογισμό μου λέγοντας ότι παιδιά των ψηφοφόρων των νεοναζί συμμετείχαν στην εκδήλωση του σχολείου τους που γιόρταζε την νίκη των Ελλήνων ενάντια στον ΦΑΣΙΣΜΟ. Ας αναλογιστούμε εδώ ότι και πολλοί καθηγητές και δάσκαλοι επέλεξαν να ψηφίσουν τους δολοφόνους.
Ας κάνουμε εικόνα λοιπόν, τον υποστηρικτή των νεοναζί, γονέα ο οποίος ήρθε γεμάτος χαρά να παρακολουθήσει τον γιόκα του να τιμάει τους προγόνους του και να ακούει κατα την διάρκεια της γιορτής για τα δεινά του φασισμού και το πόσο ειδεχθείς είναι και ότι πρέπει να αντιστεκόμαστε σε αυτόν. Και να συμφωνεί. Ο άνθρωπος ο οποίος πιστεύει στην ανωτερότητα των Ελλήνων, στην καθαρότητα του αίματος και στο ότι οι μετανάστες είναι σκουπίδια και ότι η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες, ήρθε για να καμαρώσει το παιδί του να απαγγέλνει αντιφασιστικά ποιήματα και να δηλώνει έτοιμος να πολεμήσει τον φασισμό. ΚΑΙ να συμφωνεί!
Πέρα προφανώς από το χαμηλό διανοητικό επίπεδο και την έλλειψη μόρφωσης του νεοναζί ψηφοφόρου δεν είμαι σε θέση να μπορώ να γνωρίζω τι περνάει από το μυαλό του όταν τα ακούει αυτά από το στόμα του γιού του και περήφανα τα ασπάζεται. Αυτό που είμαι σε θέση να γνωρίζω είναι ότι ο αγώνας ενάντια στον φασισμό δεν σταμάτησε το '44. Δεν σταμάτησε και δεν θα σταματήσει ποτέ. Έφυγε το '44, γύρισε το '67, έφυγε το '74 και από τότε καραδοκεί στη γωνία βγαίνοντας που και που προς τα έξω. Πλέον έχει βγεί από την τρύπα του και μας κοιτάει στα μάτια. Εύχομαι να τον κοιτάξουμε και εμείς και θυμόμενοι τα λόγια του Γ. Ρίτσου να τον τελειώσουμε μια και καλή.
Μια μέρα θα νικήσει ο άνθρωπος.
Μια μέρα η λευτεριά θα νικήσει τον πόλεμο.
Μια μέρα θα νικήσουμε για πάντα.
σχόλια