Ακατάστατος;
Θες να πας σπίτι του και σαν άλλη dominatrix να τον υποχρεώσεις να το βάλει σε τάξη; Τα πινέλα δίπλα στα πινέλα, τους καμβάδες στο πατάρι, τις μπογιές στο τραπέζι, χάρακες και σπρέι στο συρτάρι, τα μυαλά στο μπλέντερ.
Και αν δεν συμμορφωνόταν θα τον άρχιζες στα πυγοραπίσματα. Τέτοια θέλουν οι καλλιτέχνες για να ισιώσουν!
Πες αλήθεια αυτό δεν σκέφτηκες;
Βάλε τη δική σου ζωή πρώτα σε τάξη και άσε τους άλλους να ζουν το χάος της δικής τους κλίμακας. Άντε πια!
Πάντα μου έκαναν εντύπωση οι φονταμενταλιστές της ευταξίας, τα στρατιωτάκια των μαμάδων τους.
Πως, ρε άνθρωπε, αποφασίζεις και απομονώνεις έναν χώρο και τον συμμορφώνεις, όταν ξέρεις πως τόσο αυτός, όσο και εσύ, είστε μια λεπτομέρεια ενός σύμπαντος χωρίς αρχή και τέλος, μα πόση φιλοδοξία κρύβεται πίσω από ένα ξεσκονόπανο;
Θα μου πεις πως στο σύμπαν υπάρχει τάξη και αρμονία και πως αυτή η τάξη σε εμπνέει να βάλεις στη σειρά τις κάλτσες σου, τα σαμπουάν που έχεις στην μπανιέρα ακόμα και τις συσκευασίες με τα ζυμαρικά (κάτω τα πιο χοντρά. Αυτό μέχρι και εγώ το ξέρω). Στο κάτω, κάτω της γραφής αν δεν βάλεις τάξη, θα βρεθείς λίαν συντόμως, να απλώνεις το χέρι κάτω από το ντους και αντί για σαμπουάν να λούζεσαι με ριγκατόνι.
Ξέρω, ξέρω μόνο σε εμένα έχει συμβεί ΚΑΙ αυτό!
Βρε γλυκούληδες, πάψτε να γκρινιάζετε, εγώ δεν λέω πως η φύση και το σύμπαν δεν υπακούουν σε κανόνες, αλλά να, πως να σας το πω; Τα μυρμήγκια δεν σφουγγαρίζουν τις φωλιές τους, ούτε βέβαια οι μαϊμούδες σιδερώνουν τα τζιν τους πριν τα φορέσουν. Υπάρχει μια εσωτερική τάξη που διέπει τα πράγματα, από τις πεταλούδες μέχρι τα αστέρια.
Και μιλώντας για αστέρια, το ίδιο εν πολλοίς πρέπει να ισχύει και με τις καλλιτεχνάρες. Το να συνθέτεις και να δίνεις φόρμα σε εικόνες και ήχους που φαντάστηκες, θέλει πολύ περισσότερη προσοχή από όση νομίζεις. Μην τους βλέπεις αφηρημένους και θεωρείς δεδομένο πως είναι όσα παίρνει ο άνεμος.
Το θέμα είναι μάλλον απλό. Οι δυνατότητές μας να τιθασεύουμε την προσοχή μας είναι συγκεκριμένες, συνεπώς κάποιος που προσπαθεί να χτίσει με αισθητική γεωμετρία ένα ποίημα ή ένα γκράφιτι, ίσως έχει επιλέξει να μην αγωνιά για το αν έχει λεκέ από καφέ το τραπεζομάντηλο του τραπεζιού του ή αν στα ντουλάπια του κάνουν παρέλαση κατσαρίδες και ψύλλοι. Εγώ για παράδειγμα γουστάρω να κατουρώ στον νιπτήρα αλλά έχω τόση τάξη μέσα μου!
Το ότι η δυνατότητα συγκέντρωσης είναι πεπερασμένη ή μάλλον δεδομένη, συνεπώς επιλεκτική φαίνεται από το γεγονός πως ενώ όλοι φροντίζουν το γραφείο τους, το αμάξι τους και τις συλλογές τους με αυτοκολλητάκια της Panini ή γόβες Manolo Blahnik, οι ίδιοι άνθρωποι πετάνε σκουπίδια, παρκάρουν σε διαβάσεις, αναρτούν κακόγουστες διαφημιστικές πινακίδες για το μαγαζί τους. Δεν σέβονται τον δημόσιο χώρο. Για αυτόν ευθύνη φέρει το κράτος, ο γείτονας, οι atenistas.
Αν με ρωτάτε προτιμώ όσους σέβονται τον δημόσιο χώρο και ας έχουν να αλλάξουν σεντόνια τρεις μήνες.
Θα μου πεις σέβεται τον δημόσιο χώρο ο Messi, όταν κάνει τις ντρίπλες που κάνει ή ο Banksy που προκαλεί με την εικαστική ομορφιά κλυδωνισμούς στις έννοιες της τέχνης, του εμπορίου, της διασημότητας ή της ανωνυμίας;
Μεγάλη κουβέντα ανοίγεις.
Σας το υπογράφω και με τα δυο χέρια, βάζω και το πουλί μου αν χρειαστεί αλλά αν θέλετε να ξεχωρίσετε πρέπει να γίνετε μετρ του αναπάντεχου, αρκεστείτε όμως στα όρια του ζωτικού σας χώρου. Τι εννοώ; Μπορείτε να ντύνεστε Άννα Καρένινα στο σαλόνι σας ακόμα και αν σας λένε Φρίξο Χατζησαλάτα αλλά ως εκεί.
Ουπς! Αντιφάσκω. Αν δέχομαι τον Φρίξο σε ρόλο Καρένινας τι με ενοχλεί η τάξη που πιθανώς έχει στο γραφείο του;
Όχι, δεν με ενοχλεί η τάξη, τους άλλους ενοχλεί το μπάχαλο μου!
Οκ, κάντε ό,τι θέλετε ποιος είπε πως κάθε άρθρο πρέπει να καταλήγει με τον γράφων δικαιωμένο;
Να ξέρετε όμως πως κανενός την προσοχή δεν μαγνητίζει μια στοίβα από καλοσιδερομένα σεντόνια περισσότερο από μια κόκκινη κάλτσα ξεχασμένη μέσα στο ψυγείο.
Να τραβήξεις την προσοχή και το ενδιαφέρον των άλλων δεν θες;
Ε, τι καλύτερο από το να φέρεις πιθανό ταίρι στο σπίτι και να δει μια παντόφλα να επιπλέει στον νεροχύτη ή ένα ποντίκι να κάνει κανό ε καγιάκ πάνω στην κουτάλα;
Κάνε αυτό που σου λέω και θα γίνεις μύθος την ώρα που οι άλλοι θα σπαταλούν χρόνο ευθυγραμμίζοντας το κρεβάτι με το κλιματιστικό και φαιά ουσία για να ταιριάξουν τις μπορντοροδοκόκκινες κουρτίνες με τα εσώρουχα που θα φορέσουν για να πάνε στη δουλειά!
(μισό, μου μύρισαν πατάτες τηγανητές. Όσο χορτάτος και να αισθάνομαι δεν μπορώ να αντισταθώ σε αυτές τις άτιμες!)
Λοιπόν, τι λέγαμε;
Α! για τις κουρτίνες και τα εσώρουχα.
Ρώτησα μια φορά μια γκόμενα γιατί φοράει εμπριμέ εσώρουχα και μου απάντησε πως τα έχει ταιριάξει με τις κουρτίνες. Δηλαδή αν δεν είχε κουρτίνες δεν θα φορούσε;
Είναι αυτό τάξη;
Ναι θα σου πούνε.
Τι και αν αγανακτούν με την καριέρα τους, τα συναισθηματικά τους, τις τιμές των σουπερμάρκετ; Έχουν την λύση έτοιμη για κάθε μπλέξιμο. Κάνε υπομονή μέχρι να πάρεις προαγωγή, δωσ'της άλλη μια ευκαιρία, συνέχιζε να ψωνίζεις.
Έτσι απλά, μέσω της υποταγής στο προβλεπόμενο μπαίνουν οι ζωές όπως και οι κάλτσες στην σωστή σειρά μέσα στο συρτάρι.
Αλλά αν σπαταλιέσαι στην επιμέλεια των ελλάσονα πώς να διαχειριστείς την κλίμακα των μείζονα;
Όπως είπε και ο Ντουράντ, ο πολιτισμός ξεκινά με τάξη, ανθίζει με ελευθερία και καταλήγει στο χάος.
