Ο δρόμος έχει αρχή και τέλος. Όλοι από το ίδιο σημείο ξεκινάμε. Όλοι σε διαφορετικό μέρος καταλήγουμε. Αυτός ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με άσφαλτο. Είναι πέτρινος, γεμάτος λακκούβες και επικίνδυνες στροφές. Κάπως έτσι χανόμαστε. Πασχίζουμε να βρούμε την σωστή πορεία. Δεν έχουμε ιδέα προς τα που να προχωρήσουμε. Μερικές φορές καταλήγουμε εκεί που ήμασταν. Αναρωτιόμαστε για τον εαυτό μας. Καθόμαστε στην άκρη του δρόμου φέρνοντας τα γόνατα κοντά στο στήθος. Βυθιζόμαστε στις σκέψεις μας. Σηκώνουμε το κεφάλι δειλά και βλέπουμε γνωστούς και άγνωστους να περνάνε από μπροστά μας. Σκύβουμε πάλι το κεφάλι. Ρωτάμε το "είναι" μας γιατί δεν μπορούμε να βρούμε τον σωστό δρόμο. Η απάντηση δεν έρχεται. Πως να έρθει άλλωστε; Δεν κάναμε τίποτα για να την βρούμε. Απλά καθόμασταν ήσυχοι στην άκρη παριστάνοντας ξύλινες άχρωμες κούκλες. Έτσι, ο αέρας αρχίζει να μας πηγαίνει όπου θέλει εκείνος. Σερνόμαστε οπουδήποτε. Ακόμα βλέπουμε ανθρώπους να πηγαίνουν και να έρχονται.
Ξαφνικά, ένας από αυτούς μας σταματάει. Μας ρωτάει εάν έχει ακολουθήσει τον σωστό δρόμο. Εμείς όμως είμαστε ανήμποροι να απαντήσουμε. Τότε είναι που αρχίζουμε να καταλαβαίνουμε. Έχουμε όλοι έναν ρόλο πάνω σε αυτόν τον πολύπλοκο δρόμο. Ο δικός μας; Να βοηθάμε τους άλλους να βρουν το δικό τους δρόμο. Τότε σηκωνόμαστε και αποκτάμε χρώμα. Αποκτάμε χαμόγελο. Ο αέρας έχει πια σταματήσει. Μπορούμε να χαράξουμε πορεία οπουδήποτε. Στην πορεία αυτή, είμαστε οδηγοί του εαυτού μας. Στον δρόμο μας θα βρούμε και άλλους. Οφείλουμε να τους βοηθήσουμε να φτάσουν και αυτοί στο τέλος. Το έχουν δικαίωμα. Αυτοί όπως και εμείς. Δεν έχει σημασία εάν θα κάνουμε λάθος στην στροφή αλλά να καταλάβουμε ότι ήταν λάθος.
Ο δρόμος ανοίγεται μπροστά μας γεμάτος εκπλήξεις. Μερικές από αυτές είναι ο έρωτας, η απογοήτευση, η ευτυχία και όλα τα συναισθήματα που μας κατακλύζουν. Οι άνθρωποι που πορευόμαστε μαζί ίσως διαλέξουν άλλο δρόμο, άλλα συναισθήματα ή άλλους ανθρώπους. Δεν πρέπει να κάτσουμε πάλι στην άκρη του δρόμου. Πρέπει να συνεχίζουμε. Ο δρόμος είναι μεγάλος. Κάποτε ίσως τους ξαναβρούμε. Ίσως οι δρόμοι μας να καταλήξουν στο ίδιο μέρος.
Όταν φτάσω στο τέλος, θα είμαι εκεί περιμένοντας για τον γνωστό-άγνωστο που θα έρθει ή μπορεί να με περιμένει εκείνος. Κανείς δεν ξέρει. Ο δρόμος είναι μυστήριος και συνάμα όμορφος. Ας τον ακολουθήσουμε.
