Ο έρωτας είναι ένα μεγαλειώδες συναίσθημα. Είναι το πιο αναγεννητικό και τολμηρό. Δεν κάνει διακρίσεις και είναι αναπάντεχο. Η δυναμική του φέρνει ανατροπές εμπνέοντας τους ανθρώπους της τέχνης και σημαδεύοντας την ανθρώπινη ιστορία. Συναντά όμως και εμπόδια, συχνά ικανά να τον τερματίσουν.
Στον έρωτα δεν φοβάσαι αν θα γελοιοποιηθείς. Τολμάς να παραδώσεις τον εαυτό σου σε έναν άλλον άνθρωπο. Θα υπερβάλεις και θα τσαλακωθείς για να τραβήξεις την προσοχή. Θα ξενυχτήσεις πάνω από το τηλέφωνο περιμένοντας ένα μήνυμα. Θα ψάξεις να βρείς το πιο όμορφο δώρο για εκείνον ή εκείνη που θες. Θα χρειαστείς μια μέρα για να γράψεις μια παράγραφο, ώστε τα λόγια σου να είναι η πιο όμορφη αφιέρωση. Θα σου φαίνεται τεράστια η πιο μικρή ατέλεια πάνω σου. Όλα αυτά και άλλα πολλά κάνουν τον έρωτα ανυπόφορο, αλλά και ό,τι πιο γλυκό υπάρχει στον ορίζοντα των συναισθημάτων.
Στην αρχαία Ελληνική Μυθολογία ο έρωτας είχε θεοποιηθεί και στην Τραγωδία της Αντιγόνης συναντούμε έναν από τους πιο όμορφους ύμνους προς αυτό το συναίσθημα. Στο έργο του Σαίξπηρ, «Οθέλος», ο κακόβουλος Ιάγος θα εκμεταλλευτεί τον βαθύ έρωτα του πρωταγωνιστή προς τη Δυσδαίμονα για να τον ανατρέψει. Η Μαρία Πολυδούρη έγραψε ένα από τα πιο λυπητερά ερωτικά ποιήματα για τον ανεκπλήρωτο έρωτα της, «Κοντά σου». Ο Ελύτης μας χάρισε το ερωτικά ενθουσιώδες «Μονόγραμμα». Το γλυπτό του Rodin, «Το φιλί», μας δίνει την απόλυτη έκφραση του έρωτα σύμφωνα με τους καλλιτέχνες.
Ο έρωτας έχει όμως και εχθρούς. Στις υπερσυντηρητικές κοινωνίες του παρελθόντος το ταίρι ήταν προκαθορισμένο, κυρίως για τις γυναίκες. Ο ίδιος συντηρητισμός αναδιπλώνεται με το πέρασμα του χρόνου και αλλάζει μορφές έκφρασης, συνεχίζοντας συχνά να εμποδίζει τον έρωτα. Επίσης, ενώ σήμερα έχουμε πολλά μέσα επικοινωνίας στη διάθεση μας, η απόσταση μεταξύ των ανθρώπων μεγαλώνει. Η προσωπική επαφή χάνεται και ο έρωτας, εκφραζόμενος με απλά μηνύματα, εκφυλίζεται σταδιακά στην οθόνη ενός κινητού.
Ωστόσο, θα πρέπει να δεχτούμε ότι ο κύριος εχθρός του έρωτα στην εποχή μας είναι ο εγωισμός. Μία τάση που γιγαντώνεται τροφοδοτούμενη από τη συνολική συναισθηματική αποτυχία μας. Προφανώς, ο εγωισμός δεν είναι παρασιτικός όταν υπάρχει σε υγιή μέτρα. Ο εγωισμός είναι κομμάτι της ανθρώπινης φύσης και προάγει την πρόοδο. Αν όμως το ορμέμφυτο τεθεί ως η κυρίαρχη τάση, τότε δηλητηριάζεται η προσωπικότητα και η προσωπική ζωή. Συνεπώς ο έρωτας είναι από τα πρώτα συναισθήματα που καταρρέουν, διότι προϋποθέτει την αυτοπαράδοση.
Επομένως, οφείλουμε να ζήσουμε το συναίσθημα του έρωτα στην ολότητα του, χωρίς φόβο και δισταγμό. Θα πρέπει κυρίως να νικήσουμε τον εαυτό μας, παραιτούμενοι από το Εγώ μας. Αυτό είναι δύσκολο σε μια ανταγωνιστική κοινωνία στην οποία ο υπέρμετρος εγωισμός είναι απαιτούμενος για να ανέλθεις. Όμως ο έρωτας είναι βασικό συστατικό της ζωής μας. Οφείλουμε να τολμήσουμε, να τον αισθανθούμε και να τον προστατέψουμε γιατί αποτελεί το πιο όμορφο ρίσκο.
