Αναρωτιέμαι καμία φορά πόσο δύσκολα πρέπει να είναι τα πράγματα στη σχέση δύο ανθρώπων. Καθόλου δύσκολα, θα μου απαντήσει κάποιος. «Loving you is easy», που λέει και το τραγούδι, αλλά παιδεύομαι πολύ μαζί σου.
Σε έναν κόσμο ιδανικά πλασμένο, το ένα+ένα θα έπρεπε να είναι απλό, αβίαστο, φυσιολογικό. Να ρέει, βρε παιδί μου. Ωστόσο, οι σχέσεις είναι τόσο δύσκολες, σε βαθμό που θα μπορούσαν κάλλιστα να τεθούν και ως θέμα στα μαθηματικά κατεύθυνσης στις Πανελλαδικές εξετάσεις (και να ρίξουν και τις βάσεις για εισαγωγή στο Πανεπιστήμιο).
Ο πόνος είναι έντονος, λένε, γιατί πρέπει να κάνει αισθητή την παρουσία του. Και από την άλλη, ποια είναι η χρησιμότητά του; Ότι πονάει, το μαθαίνουμε και δεν το επαναλαμβάνουμε; Μπορεί όταν έχεις πιάσει το μάτι της κουζίνας και αυτό καίει. Ναι, εκεί δεν θα ξανακάνεις το ίδιο λάθος. Στον έρωτα, όμως; Δεν λειτουργεί με την ίδια λογική. Στον έρωτα μας αρέσει να πονάμε και, σχεδόν πάντα, επαναλαμβάνουμε το ίδιο λάθος (εάν μπορεί κανείς να αποκαλέσει «λάθος» έναν έρωτα). Ο πόνος, όμως, όσο έντονος και εάν είναι, κάποια στιγμή υποχωρεί, απαλύνει (και ας έχει μείνει το σημάδι από μία πληγή που δεν έχει κλείσει ακόμα, διότι μπορεί τα σημάδια να μένουν, αλλά οι πληγές σχεδόν πάντα επουλώνονται).
Άρα, γιατί όταν κάποιος δεν είναι «εντάξει» μαζί μας, ταλαιπωρούμαστε εμείς; Ξημερωνόμαστε, κλαίμε και χτυπιόμαστε, ζούμε την απόλυτη απόρριψη και τον απόλυτο μονόπλευρο έρωτα; Όσο, όμως, ηδονικός είναι αυτός ο πόνος, γιατί, κακά τα ψέματα, αρεσκόμαστε να πονάμε, τελικά, και να ζούμε τον ανεκπλήρωτο έρωτα (με τη θεατρικότητα πρωταγωνιστή ελληνικής τραγωδίας), αλλά ακόμα και αυτό θέλει κάποια όρια. Κάπου άκουσα, ότι τα όρια δεν κρατούν τους άλλους απέξω, αλλά εμάς τους ίδιους που τα θέτουμε. Παρόλα αυτά, όμως, μερικές φορές πρέπει να κάνουμε στον εαυτό μας τη χάρη και να βάζουμε όρια, όταν κάτι είναι εξαιρετικά επιβλαβές ή όταν το επαναλαμβάνουμε (συνειδητά ή ασυνείδητα) με patterns "serial killer".
Προσπαθώ, να λέω αυτά που νιώθω και αυτά που σκέφτομαι, όταν τα νιώθω και τα σκέφτομαι και σε αυτόν για τον οποίο τα σκέφτομαι και τα αισθάνομαι. Αυτή είναι η άσκηση που έχω βάλει στον εαυτό μου. Η προηγούμενη άσκηση ήταν να τα γράφω. Κατέληξα, ότι αυτά που έχεις μέσα σου, πρέπει να τα εξωτερικεύεις. Τα γράφεις και είναι εκεί. Υπάρχουν, τα κοιτάς και, ίσως, να ναι καλύτερα έτσι. Παίρνουν μορφή, αποκτούν υπόσταση. Όσο οι σκέψεις και τα συναισθήματα ζουν στη σφαίρα του μυαλού και της φαντασίας, απλά μας στοιχειώνουν και δεν μπορούμε να ξεχωρίσουμε τι είναι αληθινό και τι όχι. Καμιά φορά, ζούμε τη ζωή μας, σαν να είναι αλήθεια...
σχόλια