Απόγευμα Σαββάτου. Μαυροφορεμένοι επάνω σε αμέτρητα μηχανάκια, κρατώντας τη σημαία της Χρυσής Αυγής διασχίζουν την Αργυρούπολη. Τους ενώνει το μίσος για το διαφορετικό, το άγνωστο και ξένο. Η οργή για την προσωπική απόρριψη που δέχτηκαν κάποια στιγμή στη ζωή τους από ένα γονιό, ένα αφεντικό, μια σχέση, ένα φίλο καθρεφτίζεται στις πράξεις τους. Κάνουν σύμμαχο τη βία, θρέφουν την ανάγκη τους να ανήκουν κάπου όπου όλοι είναι ίδιοι και ομοιόμορφοι. Στην άλλη πλευρά βρίσκονται εκείνοι που δηλώνουν αντιφασιστές ή πολύ απλά εχθροί της Χρυσής Αυγής. Όταν οι άνθρωποι είναι χωρισμένοι σε στρατόπεδα τότε μιλάμε για το ίδιο νόμισμα αλλά από την άλλη πλευρά. Είναι τρομακτικό να διαπιστώνεις ότι όλοι αυτοί που δηλώνουν ενάντιοι του ρατσισμού είναι εξίσου βίαιοι, το ίδιο εχθρικοί και ρατσιστές με τους φασίστες. ’’Ο οφθαλμός αντί οφθαλμού, καταλήγει να κάνει όλο τον κόσμο τυφλό ‘’έλεγε ο Μαχάτμα Γκάντι. Όταν χρησιμοποιείς την βία δεν έχει νόημα από ποια πλευρά είσαι. Όταν πας να φιμώσεις και να απομονώσεις μια φωνή, έστω και φασιστική, τότε δεν μπορείς να μιλάς για δημοκρατία και ελευθερία.
Η αλήθεια είναι ότι όλοι είμαστε ρατσιστές. Όσο εξοργιστικό και αν φαίνεται, όλοι έχουμε ένα προσωπικό ηθικό κώδικα διαμορφωμένο από τα προσωπικά βιώματα και εμπειρίες, ο οποίος καθορίζει τι θα αποδεχτούμε, τι θα απορρίψουμε και τι θα χλευάσουμε. Το διαφορετικό και συνάμα άγνωστο τρομάζει. Κυρίως ένα άνθρωπο που στη ταυτότητα του γράφει βαθιά συντηρητικός, απομονωμένος, απαίδευτος και φοβισμένος. Δεν μπορείς να εξαλείψεις τον ρατσισμό με τη βία και τα ουρλιαχτά. Αντιφασίστας δεν είναι κάποιος που βρίζει τους Χρυσαυγίτες. Αντιφασίστας είναι κάποιος που στέκεται έμπρακτα δίπλα στις ευαίσθητες κοινωνικές ομάδες και θύματα του ρατσισμού. Συμμετέχοντας σε μια διαδήλωση ενάντια σε κάθε μορφή ρατσισμού, προσφέροντας ένα πιάτο φαγητό, κάνοντας μια επίσκεψη σε ένα σωματείο, σε ένα οργανισμό που φροντίζει ευπαθείς κοινωνικές ομάδες, δηλώνοντας παρουσία εθελοντικά στην ενημέρωση κατά του ρατσισμού. Η δημιουργία και η τέχνη είναι δυο τρόποι που μπορούν να περάσουν κοινωνικά μηνύματα. Η παιδεία είναι αυτή που έχει τη μεγαλύτερη δύναμη. Οφείλει να αντιμετωπίσει τη μάστιγα του ρατσισμού. Το μεγαλύτερο όπλο της παιδείας είναι η γνώση. Οι νηπιαγωγοί, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές μπορούν να βοηθήσουν στο να μην γίνουν αυτά τα παιδιά αδιάφορα και θυμωμένα απέναντι σε κάθε τι διαφορετικό.
Η σιωπή δε σε κάνει σύμμαχο. Σε κάνει συνένοχο. Δεν είσαι κατά του ρατσισμού, όταν μέσα σε ένα κατάμεστο λεωφορείο η μοναδική κενή θέση είναι αυτή που κάθεται δίπλα ένας μαύρος. Απορρίπτουμε, κρίνουμε, χλευάζουμε, σπάμε πλάκα με κάθε τι που διαφέρει και που απέχει από τα δικά μας στερεότυπα. Μας ενοχλεί το χρώμα του άλλου. Κοροϊδεύουμε τα κιλά του άλλου, αν έχει πεταχτά αυτιά, μεγάλη μύτη. Κράζουμε και φοράμε ταμπέλα σε όποιον έχει διαφορετική σεξουαλική προτίμηση από εμάς. Φοβόμαστε και αποξενώνουμε άτομα με ψυχικές νόσους και ειδικές ανάγκες. Αλλάζουμε πεζοδρόμιο όταν βλέπουμε ανθρώπους με τρυπημένα χέρια. Μη δηλώνεις ότι έχεις αντιρατσιστικές αντιλήψεις , όταν δεν έχεις τη δύναμη να ανοίξεις τα χέρια και να αγκαλιάσεις το διαφορετικό. Αγκάλιασε. Πράξε. Αποδέξου.
σχόλια