Τώρα που εισβάλλει το καλοκαίρι, οι βόλτες έχουν πολλαπλασιαστεί ενώ πολλοί είναι αυτοί που επιλέγουν να δροσιστούν, καθήμενοι στα μπαλκόνια τους. Θα περίμενε λοιπόν κανείς να βρεθεί αντιμέτωπος με εικόνες που εκφράζουν μια απόλυτη χαλαρότητα, μια ψυχική ηρεμία και μια διάθεση που ξεφεύγει από την πίεση της καθημερινότητας. Αντιθέτως, εκπλήσσεσαι όταν παρακολουθείς οικογένειες να βρίζονται για ασήμαντους λόγους, να φωνάζουν ή να υβρίζουν μπροστά στα παιδιά τους και να τους φταίνε όλα και τίποτα.
Είναι μια θλιβερή πραγματικότητα ότι στις μέρες μας η κρίση δημιούργησε πολλά προβλήματα και επέφερε ακόμη περισσότερες επιπτώσεις. Περικοπές εισοδημάτων, ανεργία, επαγγελματική αστάθεια, αβέβαιο μέλλον είναι σίγουρα οι κυριότερες αιτίες μιας κατά βάση, κοινωνικής κρίσης, που βιώνουν όλοι μέσα στις οικογένειες και η οποία προφανέστατα δεν λύνεται με οικονομικά μέτρα.
Σκέφτομαι, οι απορίες στροβιλίζουν το μυαλό μου, προσπαθώ να βρω απαντήσεις που να πιστοποιούν γιατί έχει πάρει αυτή την φθίνουσα πορεία ο θεσμός της οικογένειας. Ίσως φταίνε οι γρήγοροι κοινωνικοί και οικονομικοί μετασχηματισμοί, οι έντονοι ρυθμοί ζωής, πιθανόν να φταίει και το γεγονός της μη προσαρμογής στις απαιτήσεις της εποχής. Μάλλον. Αυτή είναι η ουσία του προβλήματος. Όλες σχεδόν οι οικογένειες είχαν μεγαλώσει με κάποιες σταθερές, που όταν η κρίση τις συμπαρέσυρε δημιούργησε προσωπικές αναταράξεις και όλο το οικοδόμημα του παρελθόντος κατέρρευσε.
Λυπάσαι που παρατηρείς ανθρώπους να μην κάνουν πράγματα για τον εαυτό τους. Να αφήνουν το χρόνο να περνά αναξιοποίητος, να διστάζουν ακόμη και για μια βόλτα, για επιλογές που είναι δωρεάν, όπως ένας περίπατος σε ένα Λόφο ή δίπλα από την θάλασσα, να μην έχουν όρεξη για λίγο διάβασμα ή για να δουν μια ταινία και τελικά, να απορρίπτουν αυτές τις μαγικές στιγμές της καθημερινότητας. Αν τους ρωτήσει 'γιατί', ούτε οι ίδιοι ξέρουν, για όλα φταίνε κάποιοι άλλοι, ποτέ αυτοί. Πάντα οι εύκολες λύσεις και οι δικαιολογίες που θέλουμε να ακούμε για να νιώθουμε καλά, ότι δεν είμαστε εμείς λάθος, αλλά αυτοί που 'μας τα πήραν όλα'.
Το μεγάλο ζήτημα όμως είναι τι γίνεται από δω και πέρα. Ο καθένας πρέπει να αντιληφθεί ότι για να συνεχίσει, η καλύτερη δυνατή λύση είναι να προσαρμοστεί στα νέα δεδομένα. Να κάνει μια νέα αρχή, να δημιουργήσει, θέτοντας προσωπικά στοιχήματα, στόχους, όνειρα που θα χρειαστούν κόπους και προσπάθειες ενώ θα δοκιμαστούν τα όρια του καθενός. Είναι φανερό, ότι άλλος δρόμος δεν υπάρχει, όποιος μείνει πίσω να αναπολεί τα μεγαλεία του παρελθόντος, θα καταφέρει απλά να έχει παραιτηθεί, χάνοντας το τρένο της επόμενης μέρας.
Όπως έλεγε και ένας γνωστός συγγραφέας, «πνίγεσαι όχι αν πέσεις στο ποτάμι, αλλά αν παραμείνεις βυθισμένος σ' αυτό».
