«Δε μπορώ. Φοβάμαι. Κάθε λεπτό και κάθε δευτερόλεπτο της ζωής μου. Έτσι έχω μάθει να ζω. Να φοβάμαι.» Αυτά μου είπε και την κοίταζα χωρίς να αντιδρώ. Δεν ήξερα. Δεν είχα καταλάβει. Δεν ανοιγόταν.
Την είχα δει κάποιες φορές. Είχαμε μιλήσει κάποιες φορές λιγότερες. Έμοιαζε ένα φυσιολογικό κορίτσι με μια φυσιολογική ζωή. Είχε βέβαια κάποιες παραξενιές, είτε αυτές ήταν συμπεριφορές ή κάποια λόγια της, αλλά δεν ήξερα. Χαμογελούσε συχνά. Σχεδόν πάντα. Έδειχνε καλά.
Σήμερα τη συνάντησα σ' ένα παρκάκι πιο κάτω από τα σπίτια μας. Πάλι μου χαμογέλασε και με ρώτησε τι κάνω. Εγώ της απάντησα κι έκατσα λίγο μαζί της. Μου είπε πως πήγαινε συχνά εκεί με την καλύτερή της φίλη. «Αυτό το παγκάκι ξέρει τα πιο μεγάλα μας μυστικά και έχει υποστεί πολλά δάκρυά μας». Ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια της τότε.
Δεν περίμενα ποτέ να ακούσω όσα άκουσα.
«Ποτέ δεν ήμουν το χαϊδεμένο παιδί της και ούτε αυτή που την ευχαριστούσε. Ό,τι έκανα και κάνω, είναι λάθος γι' αυτήν. Είμαι πάντα το κακό παιδί σε αντίθεση με τον αδερφό μου. Αυτός είναι καλός. Όντως είναι πολύ καλό παιδί και καλύτερο από εμένα αλλά γιατί τα δικά του λάθη είναι πάντα σωστά;» Δεν ήξερα τι να της πω. Είχα χάσει τη δύναμη ώστε να μπορέσω να πω το παραμικρό. «Δε ζηλεύω. Ποτέ δε ζήλεψα. Με πειράζει όμως που το κάνει τόσο φανερά. Δε με νοιάζει που του έχει αδυναμία. Με νοιάζει που πληρώνω όλα της τα νεύρα. Πάντα. Με μισεί,δε γίνεται αλλιώς. Με χτυπάει. Έπειδη έχει τα νεύρα της. Εγώ πολλές φορές πονάω αλλά σιωπώ. Γιατί ξέρεις...δε μιλάω. Δε μιλάω και πληρώνω πολλά,φαντάσου να μιλούσα κιόλας. Νομίζω δεν έχω ζήσει ποτέ,18 χρόνια τώρα,κάποια ευτυχισμένη στιγμή χάρη σε αυτήν. Πάντα φοβάμαι. Δε ζω. Απλά υπάρχω.»
Μόνο σιωπή. «Ο μπαμπάς σου;» τόλμησα να τη ρωτήσω. «Αυτός τι κάνει;» Σήκωσε το κεφάλι της και μου χαμογέλασε. «Είναι καλός. Τον αγαπώ πολύ. Αλλά δεν ξέρει. Ή μάλλον ξέρει αλλά δεν ασχολείται. Είναι λίγο παρτάκιας. Ξέρει τη μάνα μου. Και τη συμπεριφορά της. Αλλά τις περισσότερες ώρες είναι έξω. Η μάνα μου ποτέ δε μου φαίρεται άσχημα μπροστά του. Όλα ρόδινα και ωραία όταν ο μπαμπάς είναι σπίτι. Εγώ φοβάμαι να του τα πω.» «Γιατί;» «Μπορεί να τσακωθούν εξαιτίας μου. Δε θέλω. Και ίσως μετά να πληρώσει η μητέρα μου για όσα μου κάνει. Αλλά δε θέλω. Ακόμα και αν συνέχεια μου λέει πως δεν την αγαπώ. Για αυτό δεν αντιδρώ. Αν ήταν λογική θα σκεφτόταν πως αν ήθελα να το κακό της θα μιλούσα. Δεν το κάνω. Ούτε σε αυτήν όμως μπορώ. Όταν με πληγώνει,θέλω να της πω «μαμά μην το κάνεις» αλλά δε θα με ακούσει,ποτέ δε με ακούει!»
σχόλια