Μετά από δέκα χρόνια στο Λονδίνο, αποφασίσαμε με την κοπέλα μου, Νιγηριανής καταγωγής και μεγαλωμένη στην Αγγλία, να έρθουμε στην Αθήνα. Αναζητούσαμε κάτι διαφορετικό, κάτι πιο κοντά στον ήλιο, στην θάλασσα αλλά κυρίως αναζητούσαμε πιο ζεστούς ανθρώπους. Άλλωστε, τόσες φορές έπρηξα την δικιά μου για το ισχυρό αίσθημα της φιλοξενίας των Ελλήνων.
Αποφασίσαμε να ζήσουμε σε διαφορετικά σπίτια για να ανεξαρτοποιηθούμε λίγο ο ένας από τον άλλον. Βρήκα το σπίτι μου μέσα σε μία εβδομάδα, υπέγραψα και μετακόμισα. Μια μέρα λοιπόν, έτυχε να μιλάμε στο τηλέφωνο την στιγμή που πήγαινε να δει ένα σπίτι στο κέντρο της πόλης. Χαρούμενη για το νέο ξεκίνημα της και εντελώς αθώα ως προς τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων του 2013, μου τηλεφώνησε να μου πει πως μόλις μπήκε στην πολυκατοικία και ανεβαίνει στο διαμέρισμα. Συνεχίσαμε να μιλάμε για να μάθω έαν θα της αρέσει και να βοηθήσω στο πρόβλημα του πύργου της Βαβέλ.
Χτυπάει το κουδούνι και ξαφνικά ακούω την πόρτα να ανοίγει και την φωνή ενός μεσήλικα άντρα: «Φύγε, όχι μάυροι στην πολυκατοικία μας, όχι ξένοι».
Σάστισα αλλά ως αναγκαίος μεταφραστής έπρεπε να την ενημερώσω. Αν και είμαι σίγουρος πως το βλέμμα του κυρίου ήταν απόλυτα διαφωτιστικό και για κάποιον που δεν γνωρίζει Ελληνικά. Προστατεύοντας την από την αλήθεια – χαζομάρα μου - όντας ερωτευμένος μαζί της, της είπα πως το πήρε άλλος το διαμέρισμα. Αλλά η φράση «όχι μάυροι» είχε ήδη αποτυπωθεί στο μυαλό της.
Μία Παριζιάνα, μία Νεϋορκέζα, μία Λονδρέζα ή οποιαδήποτε άλλης καταγωγής μάυρη κοπέλα στην σύγχρονη Ελλάδα αμέσως κατηγοριοποιείται σε κάτι το παράνομο, το επικύνδυνο, σε κάτι το βρώμικο. Ιστορίες για αρκούδες.
Γιατί, όμως; Οι Έλληνες δεν είναι ρατσιστές. Οι Έλληνες είναι φοβιτσιάρηδες να ξεφύγουν από αυτά που έχουν μάθει. Είμαστε ένα κολλημένο έθνος που πάντα κάνουμε αυτό που έκαναν και οι γονείς μας. Άλλωστε τί πιο μαγικό από την παράδοση; Εύγε, αθάνατο ελληνικό DNA!
