364 ημέρες λίγο πριν το πλοίο του περασμένου χρόνου δέσει στο λιμάνι της αλλαγής και το πλήρωμα μετεπιβιβαστεί στο πλοίο του επόμενου, με σκοπό να ξεκινήσει και πάλι το ταξίδι. Λίγο πριν μεταξύ θάλασσας και στεριάς, μεταξύ νέας και παλαιάς χρονιάς, προηγούμενου και επόμενου ταξιδιού, εκεί στο λίγο πριν κάθομαι και ξεφυλλίζω το ημερολόγιο, με τις στιγμές αλλά και τις παραστάσεις που κερδίσαμε και χάσαμε.
364 μέρες, 364 σελίδες γεμάτες με στιγμές που άλλες κατάφεραν να μας θυμίσουν πως τα φαντάσματα υπάρχουν και μπορούν να στοιχειώσουν την καθημερινότητα μας και δη, όταν αυτά κυκλοφορούν με το όνομα τρομοκρατία, πως μπορούν να προκαλέσουν το φόβο και τον τρόμο στην καρδιά και στο μυαλό ενός λαού, ενός έθνους, μιας ένωσης.
Άλλες πάλι μας πιάσανε στον ύπνο, την ώρα που ένα τείχος υψωνόταν με σκοπό να διχάσει, την ίδια ώρα ένα άλλο τείχος γκρεμιζόταν ανίκανο να ενώσει.
Υπήρχανε και αυτές φυσικά οι πιο ψυχρές ανάμεσα σε δύο πλευρές, η μια πιο γειτονική στο έδαφος μας, η άλλη στις πεποιθήσεις μας, τις θρησκευτικές. Οι οποίες αναπτύχθηκαν βασιζόμενες σε ένα ατυχές συμβάν, τροφοδοτήθηκαν όμως και ενισχύθηκαν από ένα φόντο στο εγώ.
Ζήσαμε την ανάληψη της εξουσίας από εμπόρους ελπίδας, οι οποίοι εφόσον πρώτα πρώτα κατάφεραν να μεταφράσουν το απαράδεκτο σε αποδεκτό, μας ζήτησαν και δεύτερη ευκαιρία υποστηρίζοντας πως το μοναδικό τους πρόβλημα ήταν ο χρόνος, γι' αυτό και δεν κατάφεραν να εκπληρώσουν την υπόσχεση τους ως προς εμάς και συνάμα να ολοκληρώσουν το έργο τους .Παρότι η ανάγκη να γνωρίζεις είναι μεγαλύτερη από την επιθυμία να γελιέσαι, εμείς με μια κριτική σκέψη μουδιασμένη, αντί να διαπιστώσουμε τα εξακολουθητικά τους λάθη υποταχθήκαμε στη σιδερένια επιταγή της επιθυμίας να γελαστούμε και τους τη δώσαμε.
Και ενώ οι στιγμές διαδέχονται η μια την άλλη και καθώς η ώρα περνάει και οι σελίδες τελειώνουν μαζί με τα γεγονότα που γράφτηκαν και εκείνα που περιμένουν να γραφτούν, ξαφνικά ανακαλύπτω δυο σελίδες ενωμένες σε μια, καταφέρνω να τις χωρίσω προκειμένου να ικανοποιήσω ένα αίσθημα περιέργειας και αρχίζω δειλά δειλά να διαβάζω, με αδιάκοπη προσοχή αυτό που το ημερολόγιο ίσως και να ήθελε να κρατήσει αδιάβαστο.
Αρχικά μοιάζει με μια εμπειρική διαπίστωση ενός πολυταξιδεμένου ταξιδευτή, εάν το δεις πιο προσεκτικά όμως μοιάζει σαν μια καλά κρυμμένη συμβουλή ίσως και ευχή, την οποία για να τη βρεις πρέπει πρώτα να πιστέψεις πως θα επωφεληθείς από την εύρεση της όπως ακριβώς και ένα ζευγάρι γυαλιά, όπως ακριβώς και μιαν αλήθεια .
Το κλίμα αλλάζει διαβάζω μαζί με αυτό και οι καιροί, όπως αυτό και οι συσχετισμοί, με γοργούς ρυθμούς και εάν δεν το αντιληφθούμε έγκαιρα, πολύ εύκολα θα τοποθετήσουμε τους εαυτούς μας αιώνιους αιχμαλώτους σε έναν διαρκή προθάλαμο αλλαγής, πουργατόριο αλλαγής θα μπορούσε να το πει κανείς, εκεί όπου μια και μοναδική πράξη τελείται :
Το πλοίο του περασμένου χρόνου δένει, το πλοίο του νέου λύνει κάβους και καθώς τα πληρώματα αλλάζουν θέση, εσύ παρατηρείς αενάως τη διαδικασία της αλλαγής, ως ένας απλός παρατηρητής και μόνο.
σχόλια