Να ανεβαίνουν τα δάκρυα, να σφίγγεις τα χείλη σου, και πικρό φαρμάκι να κατεβάζουν στην καρδιά σου. Να πνίγεσαι. Να πρέπει να γελάσεις και να εκβιάζεις παραμορφωμένα χαμόγελα. Έτσι περνούν οι μέρες από τις 29/06/2015. Ημέρα που έπεσαν οι μάσκες. Ειδικά για εμάς που διατηρούσαμε ζωντανή κρυφά, στα μύχια της καρδιάς, τη φλόγα της αγάπης, της ανθρωπιάς, της αλληλεγγύης, του πολιτισμού. Δεν θα μπω καν στον κόπο να επιχειρηματολογήσω υπέρ του ναι ή του όχι. Δίκοπο μαχαίρι με διαφοροποιημένο βάθος τραύματος και στις δύο περιπτώσεις. Στη δεύτερη βέβαια μιλάμε για ανθρώπους που ζώστηκαν εκρηκτικά και ονομάστηκαν καμικάζι αυτοκτονίας. Πόσα και πόσα ηρωικά «όχι» άκουσα από ανθρώπους που έβγαλαν τα χρήματά τους έξω, από ανθρώπους με το διαβατήριο ανά χείρας, από εκείνους που έχασαν τα πάντα και ουρλιάζουν «όχι ρε, θα σας πάρω όλους μαζί μου στον πάτο», από εκείνους που ερεθίζονται με μια άρνηση γιατί έτσι νοηματοδοτείται η ζωή τους.
Θες να σου πω ποια είμαι εγώ πριν βγάλεις τα συμπεράσματά σου; Σε εσένα που αυτοχαρακτηρίζεσαι ένδοξος απόγονος του Λεωνίδα και του Κολοκοτρώνη; Κάποια χωρίς περιουσία, χωρίς καβάτζα, που ό,τι έκανε το έκανε μόνη της γιατί δούλεψε, προσπάθησε, μόχθησε, που με πείσμα τράβηξα τα πόδια μου από τον βάλτο της ανεργίας και ξεκίνησα να δημιουργώ, να παράγω έργο κι έτσι να στηρίζω την οικογένειά μου και αυτούς που έχουν ανάγκη. Είμαι κάποια που το σάπιο σύστημα με προσέγγισε όσο ήμουν άνεργη, για να ζητήσω δουλειά από πολιτικό γραφείο κι εγώ αρνήθηκα, και ήρθα σε ρήξη με τους γύρω μου. Είμαι εκείνη που η γονείς της δεν ντράπηκαν καμία δουλειά και μάτωσαν τα χέρια τους για να γραπωθούν από την επιβίωση. Για να καταλάβεις ποιοι μπορεί να είναι οι άνθρωποι του ναι. Άνθρωποι που βρήκαν τη δύναμη, με την τσέπη άδεια, να ορθοποδήσουν και να δημιουργήσουν. Αγωνίστηκα και τα κατάφερα και συνεχίζω να αγωνίζομαι. Γιατί εγώ τουλάχιστον έμαθα να αγωνίζομαι. Και δεν έσκυψα το κεφάλι όπως νομίζεις. Σήκωσα το κεφάλι μου και είπα «όχι, θα τα καταφέρω». Αυτό όμως που δεν κατάφερα να αποφύγω ήταν να μη ρίξω μια ματιά στη μέρα που έρχεται.
Και απλώνουμε άκαμπτο το δάχτυλο και τους κρίνουμε όλους, κριτές στη θέση του Κριτή, και δεν βαστάμε το ναι, διψάμε για το όχι. Και σκέφτεστε νοερά «Εμείς είμαστε Έλληνες, δεν γονατίζουμε, αγωνιζόμαστε, λέμε όχι, εσύ δεν είσαι Ελληνίδα». Και σας απαντώ: Αν είναι έτσι, δεν θέλω να λέγομαι Ελληνίδα. Δηλώνω άνθρωπος.
Μια μέρα βουβή, αθόρυβη, μια μέρα που δεν ανήκει σε καμία εποχή, που η βροχή σβήνει τον ήλιο. Αυτή η μέρα έχει έρθει. Μια μέρα που τα μάτια γυαλίζουν από τα στεγνωμένα δάκρυα, προβάρουμε μισοδαγκωμένα χαμόγελα, παγώνουν τα βλέμματά μας. Τα μάτια μας ίδια με τα δύο νομίσματα που εναποτίθενταν στα μάτια των νεκρών. Ψυχρά, τρομακτικά γυαλιστερά, ακίνητα. Άνευρα σώματα που περιφέρονται στους δρόμους με το μυαλό μας μαραζωμένο. Τρομαγμένοι όλοι, τρομαγμένη κι εγώ γιατί έχασα την ελπίδα μου. Την ελπίδα που με δυνάμωνε, την ελπίδα μου στον άνθρωπο. Ήλπιζα ότι ως γένος έχουμε ελπίδα, θα ανοίξουμε ξανά στην αγάπη, θα μαλακώσουν και οι πιο αλύγιστοι. Και τώρα έπεσαν οι μάσκες. Όλων. Και συστηνόμαστε από την αρχή. Και θυμάμαι μια ψυχή, να μου λέει πόσο καλή και ευαίσθητη είμαι, μπροστά στην κτηνωδία του Γιακουμάκη, πού βλέπω το καλό στον άνθρωπο. Και τώρα θα χαμογελούσε, γιατί για άλλη μια φορά θα του έλεγα «έχεις δίκιο».
Δείξαμε το πραγματικό μας πρόσωπο σε εκείνους που διαφωνούν μαζί μας. Νομίζουμε ότι υπερασπιζόμαστε πατρώα ήθη, πλέκουμε τον ύμνο της χώρας που γέννησε τη δημοκρατία και εκφοβίζουμε τους αντιτιθέμενους σε μας. Και τους χαρακτηρίζουμε άκομψα. Και τους τρομοκρατούμε. Και βράζουμε μέσα μας μπροστά στην άλλη γνώμη, βράζουμε και τελικά ξεσπάμε, και πέφτει κι άλλη μία μάσκα. Και απλώνουμε άκαμπτο το δάχτυλο και τους κρίνουμε όλους, κριτές στη θέση του Κριτή, και δεν βαστάμε το ναι, διψάμε για το όχι. Και σκέφτεστε νοερά «Εμείς είμαστε Έλληνες, δεν γονατίζουμε, αγωνιζόμαστε, λέμε όχι, εσύ δεν είσαι Ελληνίδα». Και σας απαντώ: Αν είναι έτσι, δεν θέλω να λέγομαι Ελληνίδα. Δηλώνω άνθρωπος. Από τους τελευταίους του είδους μάλλον. Και προτιμώ να παραμείνω άνθρωπος.
Φοβάμαι. Όχι το αποτέλεσμα. Φοβάμαι εμάς. Αυτή η βδομάδα ήταν αποκαλυπτική. Οι μάσκες έπεσαν και ανεβήκατε στη σκηνή. Φοβάμαι τι θα συμβεί όταν ανοίξει η αυλαία. Δηλώνω αμετανόητη, δηλώνω φοβισμένη, δηλώνω χηρεύσασα. Μόλις έθαψα την τελευταία μου ελπίδα. Στον άνθρωπο.
σχόλια