Φτάνουμε;
Όχι ακόμα.
....
Φτάνουμε;
Όχι ακόμα.
....
Φτάνουμε;
Τώρα γυρίζουμε, ξανακοιμήσου!
Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που ανυπομονούμε τόσο πολύ για κάτι. Όπως τότε που ήμασταν παιδιά και περιμέναμε με τα μάτια κολλημένα στο τζάμι του αυτοκινήτου να φτάσουμε στο χωριό, μέχρι που μας έπαιρνε ο ύπνος.
Ο χρόνος μας φαίνεται σαν μενίρ στις πλάτες του Οβελίξ, μόνο που εμείς αισθανόμαστε σαν τον Αστερίξ χωρίς ο μαγικό φίλτρο – δύσκολα τα πράγματα!
Ακούμε τους δείκτες των ρολογιών γύρω μας χωρίς απαραίτητα να υπάρχουν και τη φωνή της μαμάς «Όχι ακόμα!» σαν καμπάνα πάνω στο κεφάλι μας.
Περιμένουμε αυτό το κάτι, μέχρι επιτέλους να πλησιάσει και να το κατασπαράξουμε!
Εντωμεταξύ οι μέρες περνούν και συνεχίζουμε τη ζωή μας κανονικά – ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε.
-Μένουμε στο σπίτι με τους δικούς μας.
-Κοντεύουμε τα 30.
-Αγοράσαμε και ένα χρυσόψαρο γιατί η μαμά δεν μπορεί να ασχολείται άλλο πια με τη γάτα.
-Μιλάμε με τους φίλους μας στο facebook γιατί δεν έχουμε κάρτα για τηλέφωνο.
-Βγαίνουμε και για κανένα καφέ, όταν σταματάμε να κοιτάμε τη χρυσή ευκαιρία περιμένοντας να βρούμε την τέλεια δουλειά – ή έστω τη θέση του λατζέρη σε καμιά ταβέρνα στην Ολλανδία.
Τυπική συνομιλία με πρώην συμφοιτητή, που έτσι κι αλλιώς δεν μιλούσαμε πολύ, σε τυχαία συνάντηση στον δρόμο. Έτος 2013, ημέρα Δευτέρα κάπου 12 το Μεσημέρι έξω από το ταχυδρομείο:
Α.Ωπ, τι κάνεις;
Β.Καλά, εσύ πως πάει;
Α.Όλα καλά!
Β.Άντε τα λέμε.
Α.Ναι, ναι. Μην χαθούμε!
Μετάφραση:
Α.Ωχ κι εσύ εδώ; Να φανταστώ για να πληρώσεις ή στέλνεις κανένα βιογραφικό έξω;
Β.Πω, πω! Εσένα έπρεπε να δω πρωί πρωί ακόμα δεν ξύπνησα. Σιγά μην σου δώσω και αναφορά. Εσύ δηλαδή τι κάνεις εδώ;
Α.Σκατά! Βασικά τσιγάρα βγήκα να πάρω και μ' έχωσε η μάνα μου να πληρώσω ένα λογαριασμό.
Β.Καλά, φεύγω! Ελπίζω να μην περιμένεις να σε φιλήσω κι όλας.
Α.Άντε γεια!
Και κάπως έτσι συνεχίζουμε τη μέρα μας.
Όχι δεν είμαστε κομπλεξικοί ή αντικοινωνικοί. Προς θεού. Απλώς περιμένουμε!
Όπως κάποιοι περιμένουν το τραίνο, έτσι περιμένουμε και εμείς.
Κάποιοι από εμάς, οι πιο βαθυστόχαστοι, περιμένουν να βρουν τον εαυτό τους, κάποιοι πιο ρομαντικοί τον πρίγκιπα στο άσπρο άλογο, κάποιοι την λαμπρή καριέρα, κάποιοι τη φήμη και τη δόξα, άλλοι τον μέντορα που θα δει το μεγάλο ταλέντο που κρύβουν μέσα τους και θα το αναδείξουν στον ταπεινό ετούτο κόσμο.
Μπράβο παιδιά, χαίρομαι που έχουμε στόχους!
Ας περιμένουμε λίγο ακόμα, μόνο που όταν ξυπνήσουμε από τον ύπνο τον βαθύ ίσως να είναι λίγο αργά. Μπορεί το τραίνο να έχει φύγει χωρίς εμάς.
Χαίρομαι όμως, χαίρομαι!
Χαίρομαι και είμαι καλά!
Ναι, ναι βεβαίως!
Πως αλλιώς θα μπορούσα να περιμένω;
Πως αλλιώς θα υπέβαλα τον εαυτό μου σε κατατονία, σε ύπνωση, σε μαλακία;
Πως;
Είμαι καλά και περιμένω τη νεράιδα με το μαγικό ραβδί, γιατί πιστεύω στις νεράιδες! Τι γλυκό! Σαν να μεταφέρθηκα μονομιάς στη χώρα του Ποτέ!
Τι ειρωνεία..
Χρόνια τώρα ζούμε στη χώρα του Ποτέ. Ποτέ δουλειά, ποτέ δικό σου σπίτι, ποτέ παιδιά, ποτέ οικογένεια, ποτέ πια παιδεία, ποτέ πια υγεία, ποτέ δικαιοσύνη, ποτέ ισότητα, ποτέ όνειρα...
Βέβαια είναι ζήτημα επιβίωσης. Γι' αυτό τα υπάρχει ακόμα ανοχή και αναμονή.
Ο χρόνος όμως τελειώνει, αν δεν έχει ήδη τελειώσει για τους περισσότερους.
Αναρωτιέμαι τι γίνεται όταν η αντίστροφη μέτρηση ενός εκπυρσοκροτητή φτάνει στο 00:00...
Τι κάνει η βόμβα;
Περιμένει;
σχόλια