Έξι ημέρες ακατάπαυστης σκέψης και περισυλλογής δεν είναι λίγες. Σκοπός αυτών των αράδων δεν είναι να υποστηρίξω την μία ή την άλλη επιλογή και άποψη. Άποψη έχω φυσικά, αλλά επειδή έχουν και οι υπόλοιποι –και αν δεν έχουν σήμερα, καλούνται να έχουν την Κυριακή- δεν υπάρχει κανένας λόγος να μοιραστώ την δική μου και να επιχειρηματολογήσω υπέρ της. Αυτό το κείμενο δε θα πραγματεύεται την συνταγματική νομιμότητα του εγχειρήματος «Δημοψήφισμα 2015», θα σταθεί λίγο πιο πολύ στην ουσία.
Η βασική επιχειρηματολογία υπέρ της διεξαγωγής ενός δημοψηφίσματος συνίσταται στον αμεσοδημοκρατικό τρόπο έκφρασης της λαϊκής βούλησης. Μόνο το γεγονός δηλαδή ότι εκφέρουν όλοι μία άποψη επί της τεθείσας ερώτησης αρκεί για να χριστεί μία διαδικασία με την «ταμπέλα» της δημοκρατίας. Αρκεί; Για να απαντήσουμε στο παρακάτω οφείλουμε να αναλύσουμε την διαδικασία του δημοψηφίσματος.
Ομονοείτε Έλληνες, ασκείστε το εκλογικό σας δικαίωμα κατά το δοκούν και μην παλεύετε ανοήτως να πείσετε τους άλλους ότι η δική σας επιλογή είναι λιγότερο κακή από την δική τους. Γιατί καλή δεν είναι σε καμία περίπτωση. Και αν θέλετε να πείσετε, προσπαθήστε να το κάνετε χωρίς μένος, χωρίς φανατισμό.
Αρχικά το Υπουργικό Συμβούλιο προτείνει στην Βουλή την διεξαγωγή ενός δημοψηφίσματος επί κρίσιμου εθνικού θέματος ή ψηφισμένου νομοσχεδίου που ρυθμίζει σοβαρό κοινωνικό ζήτημα. Η Βουλή κατά απόλυτη –στην πρώτη– ή κατά αυξημένη πλειοψηφία 3/5 –στην δεύτερη περίπτωση– ψηφίζει υπέρ ή κατά της πρότασης του Υπουργικού Συμβουλίου. Σε περίπτωση υπερψήφισης, η απόφαση της βουλής υπογράφεται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Συμπεραίνουμε μόνο από τα παραπάνω ότι το Υπουργικό Συμβούλιο θέτει το ερώτημα, το ίδιο όργανο θέτει τις απαντήσεις και ομοίως την ημερομηνία διεξαγωγής του δημοψηφίσματος. Η Κυβέρνηση δηλαδή, που για να είναι κυβέρνηση έχει την υποστήριξη της δεδηλωμένης πλειοψηφίας στο Κοινοβούλιο (150+1 βουλευτές), κατεβάζει προς ψήφιση ενώπιον του παραπάνω οργάνου ένα δημοψήφισμα του οποίου το ερώτημα, τις απαντήσεις και τον χρόνο διεξαγωγής έχει ήδη αποφασίσει και υπολείπεται μόνο το τυπικά ουσιαστικό – στην πραγματικότητα τυπικό στάδιο της υπερψήφισής του στην Βουλή, πριν αυτό κομισθεί στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας προς υπογραφή.
Στην συγκεκριμένη περίπτωση και στο Δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015 τίθεται στην κρίση του λαού το ερώτημα εάν συμφωνεί ή διαφωνεί (για να ακριβολογούμε, εάν διαφωνεί ή συμφωνεί) με την πρόταση των «θεσμών» της Παρασκευής 26ης Ιουνίου 2015. Την ακριβώς επόμενη μέρα της πρότασης και κατά την στιγμή που οι κοινοβουλευτικοί μας εκπρόσωποι συνεδρίαζαν για το σκόπιμο ή μη της διεξαγωγής του εν λόγω δημοψηφίσματος, οι «θεσμοί» απέσυραν δημοσίως την πρότασή τους. Σε κάθε περίπτωση με την πάροδο και της 30ης Ιουνίου 2015 ήταν τοις πάσι γνωστό ότι πρόταση δεν θα υπήρχε, διότι το χρηματοδοτικό πρόγραμμα – δανειακή σύμβαση – μνημόνιο 2 έληγε την συγκεκριμένη ημέρα. Παρόλα αυτά το δημοψήφισμα προτάθηκε, υπερψηφίστηκε από την βουλή και θα διεξαχθεί –εκτός συγκλονιστικού απροόπτου– με ερώτημα όχι ή ναι επί της συγκεκριμένης πρότασης. Για όλους αυτούς τους λόγους, το ερώτημα μετατράπηκε, αυθαίρετα ή δικαιολογημένα στο εξής «ναι ή όχι στα ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ μέτρα».
Η απάντηση ΝΑΙ αποτελεί καταφανώς μια λευκή επιταγή προς όλους (δανειστές και κυβέρνηση) ώστε να εφαρμόσουν οποιαδήποτε πολιτική. Με την στάση αυτή συμφωνούν πλην των υπολοίπων και οι θεσμοί-δανειστές-εταίροι μας, ώστε να αποσπάσουντην τυφλή εμπιστοσύνη των Ελλήνων και να εφαρμόσουν ο,τι θεωρούν απαραίτητο για την συνέχιση της Ευρωπαϊκής Πορείας της χώρας.
Η απάντηση ΟΧΙ αποτελεί μια στείρα άρνηση απέναντι σε οτιδήποτε μεταβάλλει την οικονομική και πολιτική ατζέντα της χώρας και προέρχεται από τα παραπάνω διεθνή όργανα. Προφανώς και μία τέτοια απάντηση δεν αποτελεί για τους θεσμούς-δανειστές-εταίρους μας πρόσφορο έδαφος για συζήτηση.
Με τις πολιτικές ζυμώσεις που επήλθαν στο διάστημα από τις 27 Ιουνίου έως σήμερα το ερώτημα κατέληξε στο «ΝΑΙ στην Ευρώπη και στο Ευρώ ή ΟΧΙ στα σκληρά αντιλαϊκά μέτρα». Παρόλο που ο πολίτης πλέον καλείται να ψηφίσει επί μίας πρότασης που ουσιαστικά αυτήν την στιγμή έχει μπει στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας», ουσιαστικά αποφασίζει εάν θέλει την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας ή αν θέλει να σταματήσουν οι αιμοβόρες οικονομικές πολιτικές των μνημονίων. Προφανώς και λογικά ΟΛΟΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων) ΘΕΛΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ. Θέλουν να είναι η χώρα στην Ευρώπη με το κοινό μας νόμισμα και με πολιτικές οι οποίες δεν θα συνθλίβουν τις μεσαίες και χαμηλές οικονομικές τάξεις και την κοινωνική πολιτική. Στο εν λόγω δημοψήφισμα, όμως, δεν υπάρχει αυτή η επιλογή. Στο εν λόγω δημοψήφισμα τίθεται διαζευκτικά. Ή το τάδε ή το δείνα. Και αυτό καλούμαστε να ψηφίσουμε.
Μπαίνουμε, λοιπόν, στο δίλημμα ποιο από τα δύο είναι χειρότερο «να τερματιστεί βιαίως η ευρωπαϊκή πορεία της χώρας» ή «να υποστούμε την φτωχοποίηση των μνημονίων». Κανείς δεν θέλει κάτι από τα δύο. Σχεδόν κανείς. Γι' αυτόν τον λόγο, επειδή η επιλογή είναι δύσκολη και αιματηρή, επειδή τίποτα από τα δύο δεν είναι σωστό, έχουν χωριστεί οι Έλληνες σε δύο στρατόπεδα, στο στρατόπεδο του ΝΑΙ και σε αυτό του ΟΧΙ, με την ειδοποιό διαφορά στους μεν και στους δε ποιο από τα δύο φαύλα κερδίζει έστω και κατά ένα χιλιοστό το άλλο στο νου τους. Και την μία μέρα ξυπνούν έτσι και την άλλη αλλιώς. Και χαλάνε φιλίες και τσακώνονται ζευγάρια και κοιτούν με μίσος ο ένας άγνωστος τον άλλον, γιατί κάποιοι αποφάσισαν για αυτούς ότι πρέπει να πάρουν θέση [ΟΧΙ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΤΟΥΣ ΑΛΛΑ ΜΙΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΥΟ ΠΟΥ ΕΚΒΙΑΣΤΙΚΑ ΤΟΥΣ ΘΕΤΟΥΝ ΑΛΛΟΙ]. Και μαζεύονται στο Σύνταγμα για να μετρήσουν ποιος έχει περισσότερους –φανατικούς- οπαδούς από τον άλλο. Ποιος διαλέγει το κακό και ποιος το χειρότερο. Ή από την πλευρά τον απέναντι, ποιος το χειρότερο και ποιος το κακό. Εικονολάτρες και εικονομάχοι.
Την Κυριακή καλούμαστε να απαντήσουμε σε ένα αόριστο άνευ αντικειμένου ερώτημα υπέρ ή κατά – κατά ή υπέρ. Και αυτό είναι ο πιο εύκολος, γρήγορος και αποτελεσματικός τρόπος να διασπάσεις ένα έθνος τόσο ξεροκέφαλο όσο το ελληνικό: Σπαρτιάτες ή Αθηναίοι, Δωδεκάθεο ή Χριστιανισμός, Εικονολάτρες ή Εικονομάχοι, Φράγκοι ή Οθωμανοί, Τρικούπης ή Δηλιγιάννης, Αντάρτες ή Στρατός, Βασιλιάς ή Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ, Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός, Μνημόνιο ή Αντιμνημόνιο, ΟΧΙ ή ΝΑΙ; Αυτός ο λαός πάντα εύρισκε αφορμές να βλέπει εχθρούς στις τάξεις του. Άλλες φορές υποκινούμενος, άλλες από συνήθεια. Σε πολλές περιπτώσεις μας κόστισε ακριβά: 1897, 1922, 1967 είναι χρονολογίες που μαρτυρούν πόσο μπορεί να κοστίσει ένας τέτοιος διχασμός. Την τελευταία φορά που η χώρα πέρασε μεγάλη πολιτική κρίση, η οποία ξεκίνησε από έναν εθνικό διχασμό, η Ιστορία βάφτηκε με αίμα και με μια «Πράσινη Γραμμή», γνωστή και ώς «Γραμμή Αττίλα».
Σε ένα δημοψήφισμα που στερείται ουσιαστικά ερώτησης αλλά και επαρκών απαντήσεων, σε ένα δημοψήφισμα που η διαζευκτική ερώτηση δεν εξυπηρετεί κανέναν, οι Έλληνες βρήκαν την αφορμή που χρειάζονταν για να κλειστούν πίσω από τα μεν ή τα δε στεγανά και να βλέπουν καχύποπτα όποιον είναι έξω από αυτά, υιοθετώντας ως δική τους μία από τις δύο χείριστες επιλογές που τους επιβλήθηκαν. Φόβος ένθεν-κακείθεν, ανησυχία, σκυθρωπά πρόσωπα, γέροι να αναρωτιούνται πώς φτάσαμε ως εδώ, νέοι χωρίς ελπίδα για το αύριο, μουδιασμένοι πολίτες, άδεια καταστήματα. «Οι άλλοι φταίνε» ψιθυρίζουν. Οι άλλοι, οι άλλοι από τους άλλους, οι όχι, οι ναι.
Και πίσω, ανάμεσα στα σκυθρωπά πρόσωπα, κάτω από τις σκιές της πόλης όταν πέσει οι νύχτα, κρύβονται «αυτοί». Αυτοί με τις μαύρες μπότες, τα μαχαίρια και τους πυρσούς. Αυτοί που μισούν. Δεν μισούν τους άλλους, ούτε τους άλλους των άλλων. Ούτε τους Ναι ούτε τους Όχι. Είναι αυτοί που όπως οι ίδιοι λένε «θα γκρεμίσουν από τα θεμέλια την διεφθαρμένη δημοκρατία σας». Αυτοί που έχουν επενδύσει στο μίσος, στην έχθρα και την μισαλλοδοξία. Αυτοί που έχουν χτίσει πολιτικές καριέρες πάνω στο χάος και στο αίμα. Αυτοί που αποφυλακίζονται πριν το δεκαοκτάμηνο μέσα στην όλη αναμπουμπούλα. Οι πραγματικοί εχθροί της δημοκρατίας και της ελευθερίας πανηγυρίζουν τον διχασμό μας. Και είναι πιο κοντά από τους εξωτερικούς εχθρούς και εποφθαλμιούντες την χώρα μας. Όσοι αναφέρονται στην διχόνοια που έχει προκαλέσει η κατάσταση βλέπουν μόνο τον φόβο μια εξωτερικής απειλής, παραγνωρίζουν όμως ότι η Πέμπτη Φάλαγγα μένει πάντα πίσω και καραδοκεί.
Ομονοείτε Έλληνες, ασκείστε το εκλογικό σας δικαίωμα κατά το δοκούν και μην παλεύετε ανοήτως να πείσετε τους άλλους ότι η δική σας επιλογή είναι λιγότερο κακή από την δική τους. Γιατί καλή δεν είναι σε καμία περίπτωση. Και αν θέλετε να πείσετε, προσπαθήστε να το κάνετε χωρίς μένος, χωρίς φανατισμό. Άλλοι έχουν επενδύσει στο μένος στον φανατισμό και το μίσος. «Ελικόπτερα», «κρεμάλες», «γερμανοτσολιάδες», «προδότες», «αναρχοκουμούνια», «λυκειόπαιδα» είναι οι λέξεις με τις οποίες έχτισαν καριέρα. Τις πράξεις τους τις ξέρουμε. Ας μην δούμε πού μπορούν να φτάσουν. Ομονοείτε.
σχόλια