Μέσα στο κρύο μου δωμάτιο, κάτω από τα ζεστά μου σεντόνια ανοίγω το παράθυρο.
Ο ήλιος μπαίνει μέσα και ξεχνάω μέσα σε δευτερόλεπτα όλους τους εφιάλτες που είδα στον ύπνο μου, αλλά και στη ζωή μου...
Νιώθω τόσο τυχερός που σε μια τέτοια κοινωνία έχω συναισθήματα, που έχω μια καρδιά που χτυπά τόσο δυνατά από τη χαρά που με διακατέχει...νομίζω θα σπάσει.
Συγνώμη σε όλους τους ανθρώπους που πέρασαν δίπλα μου και δεν τους χάρισα λίγο από την καρδιά μου...δεν πειράζει, μου χάρισαν αυτοί το μίσος.
Έτσι μπορώ να αντικρίσω και να σχολιάσω όλα αυτά που έγραψα πιο πάνω.
Καλή μας μέρα!
