Την ίδια στιγμή που ήθελαν να επαναστατήσουν απέναντι σε όλα, προσδοκούσαν μια συμβατική ζωή χωρίς ανατροπές. Έψαχναν την ταυτότητα τους και ένα όραμα άφθαρτο που δεν χάθηκε στον ανεμόμυλο της ιστορίας. Πόσοι από όλους αυτούς παρέμειναν οι ρεαλιστές που κυνηγάνε το αδύνατο; Αρκετοί από τους φίλους μου ηττήθηκαν, ενώ άλλοι δε πάλεψαν καν, συνηθίζοντας τις χειροπέδες πάνω στο κορμί τους.
Όταν δυσκολεύομαι να κοιμηθώ, μου αρέσει να κάθομαι στο σαλόνι πίνοντας άφθονο κρασί και να ονειρεύομαι τους φίλους μου. Όχι μόνο αυτούς που χάθηκαν ή αυτούς που έχουν μείνει αναλλοίωτοι στο χρόνο, αλλά κυρίως τους φανταστικούς που δε γνώρισα ούτε θα γνωρίσω ποτέ. Όλοι μαζί συνθέτουν ένα σύμπαν παράξενων ιστοριών που δεν ξέρεις τι συνέβη στα αλήθεια και τι απλά φαντάστηκες.
Θυμάμαι σαν τώρα την πρώτη μέρα που πήγα στο σχολείο και το πρώτο άτομο που γνώρισα. Το όνομα του ήταν βγαλμένο από την ελληνική μυθολογία και πιο συγκεκριμένα από τον αρχηγό της αργοναυτικής εκστρατείας. Έπειτα από αυτόν ακολούθησαν πολλοί, αρκετοί με άγγιξαν και λίγοι έμειναν για να μοιράζομαι χαρές και λύπες.
Θυμάμαι όλους τους φίλους από το δημοτικό ακόμα, που προσπαθούσαν να δείξουν ότι είναι οι καλύτεροι και δεν υστερούν σε οτιδήποτε. Από την εφηβεία και μετά προσπαθούσαν να γοητεύσουν το άλλο φύλο, υιοθετώντας διάφορους ρόλους. Οι ''κάγκουρες με τα σηκωμένα μαλλιά και τα μηχανάκια, τα ωραία κορίτσια που φορούσαν μαύρα κολάν και βάφονταν κάθε μέρα, τα ξεχασμένα τσιγάρα στις τουαλέτες. Βιάζονταν να μεγαλώσουν και να νικήσουν το χρόνο. Δεν κατάλαβαν πως είναι μάταιο να παλεύεις με το χρόνο, απλά απορροφάς ότι σου δίνει και γεννιέσαι κάθε μέρα. Όσοι δε το αντιλήφθηκαν, γέρασαν πριν την ώρα τους.
Ύστερα διάλεξαν επάγγελμα, για να βγάλουν χρήματα και να κάνουν περήφανους τους γονείς του. Στο μεταξύ γεύονταν τον έρωτα και παράλληλα εισήλθαν στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Γράφτηκαν σε κομματικές φαμίλιες ψάχνοντας καθοδήγηση, άλλαξαν σεξουαλικές προτιμήσεις, θέλησαν να σπάσουν οικογενειακά δεσμά, και τα βράδια μαζεύονταν όλοι μαζί τραγουδώντας και καπνίζοντας. Την ίδια στιγμή που ήθελαν να επαναστατήσουν απέναντι σε όλα, προσδοκούσαν μια συμβατική ζωή χωρίς ανατροπές. Έψαχναν την ταυτότητα τους και ένα όραμα άφθαρτο που δεν χάθηκε στον ανεμόμυλο της ιστορίας. Πόσοι από όλους αυτούς παρέμειναν οι ρεαλιστές που κυνηγάνε το αδύνατο; Αρκετοί από τους φίλους μου ηττήθηκαν, ενώ άλλοι δε πάλεψαν καν, συνηθίζοντας τις χειροπέδες πάνω στο κορμί τους.
Ακόμα δε μπορώ να ξεχάσω συζητήσεις σε μπαλκόνια που μύριζαν μενεξέδες και τριαντάφυλλα. Καθόμασταν πολλοί φίλοι και φλυαρούσαμε, κάνοντας όνειρα πως είμαστε σπουδαίοι και τρανοί, έχοντας γυναίκες, ευρύχωρα σπίτια, αστραφτερά αμάξια και μπόλικη δόξα.
Μεγαλώνοντας κατάλαβα πως τα τετραγωνικά δε καλύπτουν τις μαύρες τρύπες της ψυχής μου και οι γυναίκες δεν είναι τρόπαια για το τζάκι. Η λύση ήταν αλλού. Ήταν πάντα άλλου. Στην αγάπη, στον έρωτα, στην δημιουργία, στην τέχνη και στη δύναμη να οραματίζεσαι τον επόμενο προορισμό.
Κάθε φορά που τελειώνει το μπουκάλι, σκέφτομαι το παιδί που ζει μέσα μου. Αυτό τον αλητάμπουρα που του άρεσε να πέφτει στα κύματα, να αναμοχλεύει τα βότσαλα και να θέτει συνεχώς ερωτήματα. Τι να απέγινε άραγε αυτός ο αλητάμπουρας; Για να γράφω αυτές τις γραμμές, είμαι σίγουρος ότι ζει και βασιλεύει. Άραγε λοιπόν πίνω στην υγεία του και σε όσους αλητάμπουρες εκεί έξω δυσπιστούν προς κάθε αυθεντία. Πίνω στην υγεία των μη κανονικών ατόμων που δεν έχουν κάτι φυσιολογικό. Πίνω ακόμα για τους φίλους μου που αγαπώ βαθιά, που χωρίς αυτούς θα ήμουν ένα τίποτα. Πίνω ακόμα για τις όμορφες γυναίκες που πέρασαν από μπροστά μου, αλλά ποτέ δε βρήκα το θάρρος να τους μιλήσω. Ίσως η ζωή τελικά, δεν είναι τόσο θλιβερή όσο νόμιζα.
