Έτσι λέγει ο αοιδός Κωστής Μαραβέγιας. Και μέσα στις σκέψεις μου για το κακό χάλι που επικρατεί, το ελληνικό χάος, την κρίση, την αβεβαιότητα, τη μιζέρια, την απογοήτευση, το αδιέξοδο, τη ρουτίνα, την Αθήνα, τους ανθρώπους της, τα παιδιά της, το μέλλον της τσακ βλέπω τουρίστες να περιπλανώνται και να απολαμβάνουν τον ελληνικό ήλιο.
Πάντοτε, δηλαδή ύστερα από το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό, ήθελα να μπω στο μυαλό ενός τουρίστα και να καταλάβω τι γνώμη έχει για την Ελλάδα. Αυτή η δαιμόνια σκέψη με έτρωγε κάθε φορά που έβλεπα κάποιον ξένο να περπατάει στην Πλάκα, να κοιτάει την Ακρόπολη ή κάποιο άγαλμα στο αρχαιολογικό μουσείο. Όταν δε, τύχαινε να με ρωτήσουν κάτι, ε ήμουν έτοιμος να βγάλω από το σακίδιο μου ένα ερωτηματολόγιο και να τους το δώσω!
Παλιότερα, η απορία μου αυτή ήταν αρκετά πιο έντονη. "Η χώρα που έχει πάντα ήλιο, η πατρίδα της δημοκρατίας, ο τόπος με τα αμέτρητα αρχαία, τις απέραντες αμμουδιές και τα καταγάλανα νερά" έτσι φάνταζε η Ελλάδα σε κάποιον ξένο. Ε κι εγώ σαν παιδί, κινούμενο στην Αθήνα και τα προάστια αναρωτιόμουν πώς στο διάολο γίνεται να μένουν ευχαριστημένοι από την Αθήνα ή έστω να ανταποκρίνεται σε ό,τι περίμεναν. Με το πέρας του χρόνου αφενός ανακάλυψα τις ομορφιές της πόλης, οπότε και κατάλαβα τη μαγεία που προσφέρει απλόχερα η πόλη αυτή, αφετέρου ήρθε η κρίση. Υποβάθμιση, περικοπές, ανεργία, ΔΝΤ και όλες οι πληγές του Φαραώ χτύπησαν τη χώρα μας. Να, τώρα ένας τουρίστας πριν έρθει στην Ελλάδα γνωρίζει (και δίνει μεγαλύτερη βαρύτητα) και στα εξής: οικονομία σε ύφεση, κίνδυνος εξόδου από το ευρώ, ανεργία, βρωμιά... Ε τώρα μπορώ να σκεφτώ πως ίσως και να εκπλήσσονται όταν έρχονται και συνειδητοποιούν πως δεν είναι μόνο έτσι αυτή η χώρα...
"Θέλω να φύγω να αλλάξω Θεό..." λέει στη συνέχεια ο Κωστής. Και όπως είμαι στο λεωφορείο παρατηρώντας τον κόσμο μια σκέψη μου έρχεται στο μυαλό. Θέλω τόσο πολύ? Και τοτε τι είναι αυτό που με κρατάει? Αυτή η δύναμη, αυτή η ανεξήγητη έλξη? Αφού κατέβηκα από το λεωφορείο και περπάτησα νομίζω ότι τη βρήκα την απάντηση. Μου πήρε ώρα δεν λέω... Μόλις βγεις στο Σύνταγμα, πλέον, θες να βάλεις τα κλάματα. Σιντριβάνι γιοκ. Σκουπίδια. Περισσότεροι άστεγοι. Κάγκελα στη Βουλή. Νεύρα. Κατήφεια. Γκρι. Γκρι. Πιο γκρι από ποτέ το Σύνταγμα. Περπατάς και μέχρι να φτάσεις στην άλλη άκρη της πλατείας νομίζεις ότι γίνεται σκόπιμα. Πως είναι μια προσομοίωση κρίσης. Πως έτσι είναι η Ελλάδα. Και η αλήθεια είναι πως η εικόνα αντιπροσωπεύει πλήρως την κατάσταση της χώρας. Πάνε τα χαμόγελα μάσκες με τα καρουζέλ της Ντόρας τα Χριστούγεννα, τα παγοδρόμια, τα δέντρα, οι εκδηλώσεις τα παιδιά που τάιζαν τα περιστέρια...Πάνε ανεπιστρεπτί...
Όμως κατεβαίνοντας την Ερμού και καταλήγωντας στο Γκάζι κατάλαβα ποια είναι αυτή η δύναμη. Όσο κι αν δεν θέλω να το παραδεχτώ είναι οι άνθρωποι. Οι χαρακτήρες αυτοί που είναι σαν να βγήκαν από ταινία. Σαν να ζεις σε ένα τραγούδι. Μπορεί να μας έχουν χτυπήσει όλα τα κακά της μοίρας, να μην ξέρουμε τι γίνεται, τι πρέπει να κάνουμε, να μην έχουμε λεφτά να βγούμε, αλλά κατά βάθος παρά τη θλίψη που κουβαλάμε όλη μέρα, κάποια στιγμή κάθε παρέα ξεκαρδίζεται στα γέλια. Και εκεί που στέκεσαι στο πάρκο του Κεραμεικού, ή στην πλατεία Μοναστηρακίου, γυρίζεις γύρω γύρω και βλέπεις παρέες φίλων, ζευγάρια, άτομα να μιλάνε στο κινητό, και παρατηρείς πως ο κόσμος γελάει. Φωνάζει, χαίρεται, ζει. Αυτό το χαμόγελο της παρέας περιμένωντας να τελειώσει η αστεία ιστορία αυτού που μιλάει δεν το αλλάζω με τίποτα. Να κάθεσαι σε ένα μαγαζί και να ακούς γέλια και χαρές. Γιατί μπορεί όταν γυρίσουμε σπίτι και μετρήσουμε τα λεφτά που χαλάσαμε, ή δούμε το λογαριασμό της ΔΕΗ στο χαλάκι να σιχτιρίσουμε, αλλά έχουν προηγηθεί αμέτρητα λεπτά γέλιου. Μπορεί να ακούγεται πολύ κλισέ, χίπστερ και δήθεν, αλλά αυτό είναι που μου αρέσει στην Αθήνα. Το γέλιο των ανθρώπων της.
Οπότε ακόμα κι αν μπορούσα σαν μετροπόντικας να μπω στο μυαλό του γερμανού με την κάλτσα και το πέδιλο, τελικά δεν θα με ένοιαζε τι σκέφτεται. Γιατί ξέρω πως αν δουν κι αυτοί το γέλιο των Αθηναίων, δεν θα ψάξουν τίποτα άλλο σε αυτή την πόλη.
