Όταν υπάρχει μόνο η σκέψη και η μουσική γίνονται μυστήρια.
Διαδικασίες, ανταλλαγή και αλυσιδωτές αντιδράσεις μέσα στο μυαλό μας,
και επεξεργασίες που γίνονται λάθος όμως φαντάζουν σωστές.
Παρασυρόμενοι από συναισθήματα, επιρροές χημικών ενώσεων στον
εγκέφαλο, ορμώμενοι από νότες και μελωδίες, η θλίψη και η χαρά
ταλαντεύονται σαν εκκρεμές. Ο έρωτας και η απογοήτευση μοιάζουν ένα. Η
εμπάθεια και συγχώρεση, ένα. Η τύψη και πίστη ένα. Με τους χαμηλούς
τόνους να πέφτουμε στο έδαφος, μόνο και μόνο για ρουφήξουμε δύναμη, να
πάρουμε ώθηση, γιατί έπειτα έρχονται τα ψηλά κρεσέντα. Εκείνες οι
κορυφώσεις που λειτουργούν σαν βόμβες μεγατόνων, που τις νιώθουμε ότι
έρχονται, τις περιμένουμε παγωμένοι. Να στεκόμαστε σαν αγάλματα από
μάρμαρο ή χαλκό ή μπρούτζο με πόδια χωμένα σε χρυσή άμμο. Εκεί που
σκάνε τα κύματα. Μα αυτά πια δεν παφλάζουν, δεν μας βρέχουν τα πόδια.
Βλέπουμε την θάλασσα να τραβιέται μέσα της, ξέροντας ότι έρχεται
τσουνάμι. Αμετακίνητοι περιμένουμε να μας χτυπήσει αυτό το πελώριο
κύμα, το υδάτινο τέρας, ο τοίχος αλμύρας. Ακινητοποιημένοι μόνο επειδή
ξέρουμε ότι δεν μπορούμε να διαφύγουμε, να το προλάβουμε σε ταχύτατα,
είναι μάταιο. Αφήνουμε σώματα στο πάτωμα λοιπόν να τραβάνε ενέργεια,
να μην μπορούν να διαφύγουν, να τρέμουν από φόβο και όνειρο.
Η κίνηση αρχίζει με μελωδίες και μετρήματα ως το οχτώ και σώματα να
μεταμορφώνονται σε πάλσαρ. Να ανακατεύουν τον αέρα στα δέρματα και να
τον ηλεκτρίζουν. Πόση ενέργεια; Πόσο πόνος, πίκρα, χαρά, ηδονή χωράει
ο αέρας; Θα ξέρουμε μετά το οχτώ.
Είναι εκείνη η στιγμή, που σκάει το κύμα πάνω σε τρεμάμενα κορμιά, που
η συνείδηση χτυπάει. Οι αισθήσεις ανοίγουν προς τα έξω και η αντίληψη
ότι είσαι μόνος να χορεύεις στο κενό, χωρίς να σε δένει η βαρύτητα, να
σπας κάθε νομό, σαν πνιγμός. Εκείνη τη στιγμή που όλοι οι πόροι
ανοίγουν σαν δίνες που θέλουν να ρουφήξουν τα πάντα, είσαι μέσα μου
εσύ. Όχι δίπλα μου, όχι κοντά μου, μα μέσα μου. Και ανακατεύεται ο
ιδρώτας με δάκρυα και εκτοξεύονται από τη φυγόκεντρο στο χώρο. Τότε
είναι που θέλω να με αγγίξεις και να πάρει όλο μου το σώμα φωτιά, να
γίνω στάχτη. Τότε είναι που ξεχνάω ποιος είμαι, που βρίσκομαι και όλα
γίνονται θολά. Που υπάρχουμε μόνο ο ένας για τον άλλον. Που ζούμε ο
ένας μέσω του άλλου. Ο ρυθμός δυναμώνει και το τέμπο αλλάζει. Τα
κάναμε όλα λάθος. Κάναμε ότι μπορούσαμε για να κάψουμε ότι είχαμε. Για
να σκοτώσουμε συναισθήματα, λόγια, δηλώσεις, έρωτα, βλέμματα.
Τώρα που τελειώνει ο χρόνος και το μέτρημα, αποπροσανατολίζουμε την
καρδιά να μην νιώσει αυτά που έχασε. Να συνεχίσει μήπως χτυπήσει
αλλού, σε άλλες χώρες, σε άλλα πατώματα, σε άλλες αγκαλιές. Μα
σταματώντας να μετράω φεύγεις και δεν μπορώ να ζυγίσω ποιος πόνος
είναι μεγαλύτερος. Αυτός που υπάρχει όσο σε κρατάω μέσα μου ή αυτός
που θα νιώσω όταν φύγεις πια.
Και είναι και αυτές οι τρεις τελείες που δίνουν στίγμα. Μια αγανάκτηση
που καταλαβαίνω και δικαιολογώ. Όταν μετράω πια τα λάθη μου δεν λείπει
κανένα. Όμως τα κάνω παρά το ένστικτο μου. Η μόνη φωνή που ακούω πια
να μου λέει ότι μ' αγαπάς ακόμα, γιατί όλες οι άλλες λένε το αντίθετο
και αρχίζω να τις πιστεύω.
