«Ι am so three thousand and eight, you’re so two thousand and late” είπε περήφανα ο Will. I. Am., στοχεύοντας στη δημιουργία ενός φουτουριστικού κινήματος γεμάτου pixels και τετράγωνα γυαλιά ηλίου. Καθώς φαίνεται όμως, η κουλτούρα του 21ου αιώνα τείνει να γυρίσει πίσω, στις αλησμόνητες (όπως τις λέει χαρακτηριστικά ο μπαμπάς μου) εποχές όπου τα roadtrips ήταν τρόπος ζωής και το μουστάκι ισοδυναμούσε σε γοητεία με ένα καλοσχηματισμένο six-pack. Μόνο που έπρεπε κάτι να αλλάξει, να μην φανεί σαν ψυχρό «πισωγύρισμα». Και κάπως έτσι, με λίγες παραπάνω ραφές στα ρούχα και λίγη επιτηδευμένη φθορά στις φωτογραφίες, γεννήθηκε το retro.
Σε αντίθεση με τον άλλο, εξίσου ψαγμένο και hipsterάδικο όρο «vintage», το retro δεν αναφέρεται μόνο στη μόδα αλλά είναι παντού (σαν τον Chuck Norris. Γιατί ο Chuck Norris δεν είναι ρετρό, το ρετρό είναι Chuck Norris): στη μουσική, στην τέχνη, στο décor. Ξαφνικά, αυτό που λείπει από την πλειοψηφία των καφετεριών είναι ένα jukebox, οι γκαλερί βγήκαν στο σεργιάνι για αναπαλαιωμένες αφίσες αμερικανικών διαφημίσεων της μεταπολεμικής περιόδου και ο πρώτος διδάξας του σωστού marketing, η coca cola, έδωσε στο εμπόριο τα συλλεκτικά μπουκαλάκια της του ’40.
Εξίσου ξαφνικά λοιπόν, άρχισα να βρίσκω στα mp3 της παρέας μου ολόκληρα albums από Talking Heads, Graham Parker, Cheap Tricks και Simple Minds. Όταν έκανα την προφανή ερώτηση «Γιατί;», οι απαντήσεις που έπαιρνα ποικίλλαν. Στο μεγαλύτερο ποσοστό, αυτή η ροπή προς τη μουσική των μπαμπάδων μας προέκυψε από πρόσφατες ταινίες και σειρές όπως η 7.1 αστερακίων ταινία «Easy A» και η σειρά Scrubs. Το Hollywood και κάθε δισκογραφική εταιρεία που σέβεται τον εαυτό της πλέον απαιτεί retro και αν η μπάντα σου δεν το αποδέχεται, ας αποδεχτεί τουλάχιστον το autotune και τα βαριά μπίτια (αλλά αυτή είναι μία άλλη, μεγάλη ιστορία).
«Το πρόβλημα των καιρών μας είναι ότι το μέλλον δεν είναι όπως ήταν κάποτε» είχε πει ο Paul Valery. Αμφιβάλλω για το αν ο Γάλλος ποιητής είχε γνωρίσει το μεγαλείο του Justin Bieber και της Rihanna, η φράση θα είχε τελειώσει στο “δεν είναι”. Ίσως αυτός είναι και ο λόγος που γυρνάμε πίσω, ίσως γιατί σημερινή τέχνη θεωρείται ένα μαύρο βαρυσήμαντο κατά τα άλλα τετράγωνο και ένα συνεχές “νταπαντούπα” (όπως το λέει χαρακτηριστικά ξανά ο μπαμπάς μου). Ίσως αυτό το πισωγύρισμα γίνεται για εμάς τους ρομαντικούς, που αρνούμαστε να ξεχάσουμε τον Bret Michaels να τραγουδάει για το παλιό Ford πίσω από τους θάμνους. Ίσως γιατί τα media βλέπουν πως ο κόσμος δεν μπορεί να βγει με κορμάκια και λαμέ ρούχα για καφέ (εκτός και αν σε λένε Φλωρινιώτη. Σε αυτή την περίπτωση, με γεια σου με χαρά σου και respect όπως λέμε εμείς τα νιάτα). Ίσως απλά γιατί ΜΠΟΡΕΙ.
Sorry Will. I. Am.
σχόλια