Τρείς το βράδυ και είναι από τις στιγμές που στο κεφάλι σου γυρνάνε πολλά. Όλα τα προβλήματα της ημέρας, το άγχος, τα ποτάκια που ήπιες με τις κολλητές και βασικά και πρέπει και τα θέλω σου, σου ζαλίζουν το κεφάλι. Είναι από τις φάσεις που σου περνούν από το μυαλό πρώην, νυν, wanna be ΟΛΟΙ.
Κάπου μέσα σε όλα αυτά το παρελθόν σου χτυπάει την πόρτα. Σχέσεις, έρωτες, πάθη, ενθουσιασμοί και εκεί σε πιάνουν τα μεγάλα ερωτηματικά. Έφταιξα και αν δεν έφταιξα εγώ τότε ποιος; Ανατρέχεις πίσω ψάχνεις να βρεις το λάθος (αν και εφόσον υπάρχει). Τότε σου έρχονται στο μυαλό τα λόγια της κολλητής. "Έλα τώρα δεν μπορεί να μην υπάρχει. Μην ακούς τι λένε δεν υπάρχει μαλακομαγνήτης." Όντως δεν μπορεί να υπάρχει και δεν μπορεί να φταίνε πάντα οι άλλοι και ποτέ εμείς. Ναι αλλά που φταις; Και συνεχίζεις να ψάχνεις όλο και πιο βαθιά μέσα στο κεφάλι σου. Φέρνεις μνήμες στην επιφάνεια που είχες θάψει καλά. Και όλο ψάχνεις, ψάχνεις! Να βρεις τι; Και αυτή η ερώτηση είναι που σε βασανίζει. Συνεχίζεις τις ερωτήσεις στον εαυτό σου. Μήπως να φταίνε οι πράξεις τα λόγια; Τι; Τι θα μπορούσε να αποτελούσε αιτία; Αποφασίζεις να το ρίξεις στην στιγμή, λέγοντας" δεν φταίει κάνεις απλά ήταν λάθος η στιγμή." Ποιος όμως καθορίζει την σωστή στιγμή;
Μέσα στην ζάλη του ποτού, των αναπάντητων γιατί και των σκέψεων αποφασίζεις να στείλεις ένα μήνυμα ή να πάρεις ένα τηλέφωνο. Αυτόματα, λες και κάποιος είναι μέσα στο κεφάλι σου, "δεν πρέπει!". Πόσες φόρες το έχεις κάνει αυτό θυμάσαι; Και τι σημαίνει δεν πρέπει; Αυτά τα πρέπει σε φάγανε. Τα θέλω που είναι τα θέλω; Τα θέλω σου σε διαμορφώνουν όχι τα πρέπει. Ζήσε! Μην βάζεις κανόνες στον εαυτό σου. Τα θέλω αυτά να ακούτε. Η ζωή είναι μικρή για να κρυβόμαστε πίσω από τα πρέπει μας.
Αφιερωμένο στα λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Στα βλέμματα που δεν συναντήθηκαν. Στο χρόνο που χάσαμε βάζοντας ερωτήσεις στο εαυτό μας. Σε όλα τα "έτσι έπρεπε να γίνει" και έτσι έγιναν. Στα θέλω μας που καταπιέστηκαν από ένα πρέπει..
σχόλια