Πάλι Χριστούγεννα, πάλι φωτάκια και δέντρα, πάλι αγορές, ψώνια, δώρα και ευχές... Πάλι το ίδιο τροπάριο. Μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια ανακατεμένες με παράπονα, ελλείψεις και μια ζωή που δεν έζησα κάτι τέτοιες μέρες, που όμως τις αποκαλούν άγιες... Και ποτέ δεν κατάλαβα το λόγο.
Φοβάμαι αυτές τις μέρες, που όταν έρχονται συνωμοτούν με την τύχη μου και με ταλαιπωρούν.
Θα ήθελα να ξαναγεννηθώ μόνο και μόνο για να ζήσω τις μέρες αυτές σε μικρή ηλικία. Θα ήθελα πολύ να είχα ένα δένδρο Χριστουγεννιάτικο δικό μου. Θα ήθελα να στόλιζα τα πάντα με φωτάκια, θα ήθελα γύρω μου κόσμο, πολύ κόσμο και καθόλου μοναξιά.
Παραμονές Χριστουγέννων και λες και όλα λίγο - λίγο χάνονται, λες και δεν θέλουν να κάτσουν μαζί μου. Φοβάμαι αυτές τις μέρες, δεν θέλω να έρθουν... 'Η, αν έρθουν, ας φύγουν τουλάχιστον ανώδυνα.
Τέτοιες μέρες έχασα τους γονείς μου, τέτοιες μέρες έμεινα στο νοσοκομείο, τέτοιες μέρες έχασα τα πιο προσφιλή μου πρόσωπα... Ακόμα και τις αγάπες μου έχασα.
Φοβάμαι αυτές τις μέρες, που όταν έρχονται συνωμοτούν με την τύχη μου και με ταλαιπωρούν. Ποιος είπε ότι είναι μέρες για τα παιδιά, εγώ γιατί δεν το κατάλαβα...
Ξέρεις φίλε μου υπήρξα και εγώ παιδί... Ποιος θα με καταλάβει;
σχόλια