Και οι δυο είχαν κοινό στόχο.
Να μπουν ο ένας μέσα στον άλλο , εκείνος κυριολεκτικά, εκείνη μεταφορικά (όχι πως η αλληλεπίδραση θα την χάλαγε ).
Μετά από πολλές εισαγωγές, εξαγωγές, άπειρα μπουκάλια φτηνού κρασιού και τηλεφωνημάτων μες την νύχτα, νικητής ήταν εκείνος. Γεμάτος έμπαινε, γεμάτος έβγαινε.
Εκείνη;
Άδεια και ανικανοποίητη, απ' τον οργασμό της σχέσης.
Ήθελε να εισχωρήσει στο πετσί του μπαίνοντας απ' το μάτι του (το έβλεπε σε όνειρο σου λέω!) και κατεβαίνοντας απ' τον λάρυγγα με γογγυτό να κατσικωθεί στην καρδιά του, αμ δε όμως, fuck buddies.
Τι να κάνει , τι να πει, καθώς εξάντλησε όλες τις πιθανές "παγίδες" συναισθηματικού μπλεξίματος και ξάπλωσε φαρδιά πλατιά σε όλους τους καναπέδες των κολλητών της κάνοντας ταβανοθεραπεία και εφόσον υπερανέλυσε όλες του τις κινήσεις, κατέληξε στο να μείνει και να το ευχαριστηθεί μέχρι να έρθει εκείνο το παλιάλογο με τον πρίγκηπα πάνω που έρχεται μάλλον απ την ζανζιβάρη και έχει χαθεί (δεν εξηγείται αλλιώς).
Η σάρκα αδηφάγα παιδί μου , έκαιγε στα χέρια του, σπαρταρούσε και η ψυχούλα, αλλά η μόνωση του κορμιού δεν μαρτυρούσε τίποτα.
Το "έπαιζε" άνετη και ωραία, έκανε διαλέξεις στους φίλους και γνωστούς μιλώντας περίτρανα για την ελευθερία του ατόμου.
Μόνο που κάθε φορά ερχόταν πιο κοντά σε αυτό που προσπερνούσε και μη μπορώντας να το εξωτερικεύσει στο περιβάλλον της, συναντούσε την εμμονή της στον ύπνο της.
Έτσι κάθε βράδυ μονομαχούσε, ίδρωνε -ξεΐδρωνε , του κρατούσε το χέρι, τον πήγαινε σινεμά, του έγραφε ποιήματα..
Διπλή ζωή με την πάρτη της, καταλαβαίνεις;
Όλη μέρα ρουφούσε λάγνα με το προσωπείο της, τα βιαστικά ραντεβού τους και τον χαιρετούσε γνέφοντας, τα λέμε το βράδυ! Ποτέ δεν είχαν βρεθεί βράδυ, είχε υποχρεώσεις, φίλους, δουλειά μπλα μπλα οπότε το
είχε θεωρήσει αστειάκι, από εκείνα τα δικά της, τα ρομαντικά (θεός φυλάξοι) και κούναγε ειρωνικά το κεφάλι με ένα μισό γέλιο.
Μισό γέλιο ε; Μισάνθρωπος, μισή ζωή.
-Είμαστε φίλοι ρε; την ρώτησε, αφού εκείνη είχε πια μπει σε χειμερία νάρκη, κοιμόταν όπου έβρισκε
κάτι σαν ναρκοληψία, κάθε φορά που την έθλιβαν οι σκέψεις με μαγικό τρόπο ο οργανισμός της την
καθοδηγούσε... στο κρεββάτι της.
Κοιμόταν που "κοιμόταν όρθια" από τότε που τον γνώρισε τελικά το έκανε στάση ζωής.
-Τι να είμαστε;
Ναι, ναι είμαστε.
-Πάμε σπίτι μου; Μου έλειψες είπε εκείνος.
Ξαπλωμένη στον καναπέ, χίμηξε πάνω της.
Μάταια.
Δεν ξυπνούσαν τα πάθη, οι αισθήσεις, είχαν όλα νανουριστεί από την εγωκεντρική αναισθησία του, ΟΛΙΚΗ ΑΝΑΙΣΘΗΣΙΑ.
Η επέμβαση πέτυχε , ο ασθενής κοιμήθηκε.
