Η γεύση των ανθρώπων δεν ήταν ποτέ η ίδια.
Εκ φύσεως διαφορετικοί από μέσα προς τα έξω.
Ψυχή και σώμα ολότελα διαφορετικά σε όλους τους ανθρώπους.
Πάντα όμως μου άρεσαν περισσότερο αυτοί οι θαρραλέοι , αυτοί που τα μάτια τους ήταν γεμάτα λάμψη , αυτοί που ήταν έτοιμοι να τα θυσιάσουν όλα για ένα όνειρο και ας ήταν σίγουρο πως η φωτιά του θα τους κάψει.
Πάντα πήγαινα εκείνους τους ανθρώπους που τα 'βαζαν με όλους και με όλα μόνο για να κατορθώσουν να κάνουν το αδύνατο δυνατό. Μόνο για να κρατήσουν στα χέρια τους λίγες στιγμές ευτυχίας.
Μιλώ για εκείνους που μέσα από τα μεγάλα ή τα μικρά εκφραστικά τους μάτια , μου έδιναν μια αίσθηση σιγουριάς . Και σιγουριά για μένα ποτέ δεν σήμαινε βεβαιότητα. Γιατί η βεβαιότητα είναι προβλέψιμη, ενώ εκείνοι όχι.
Μιλώ για αυτήν τους την ακατανίκητη ορμή, αυτό το σφρύγος τους που έκανε τους παλμούς της καρδιάς τους να εκτινάσσονται στα ύψη ακόμα και αν αυτό φαντάζει ουτοπικό για μερικούς.
Πάντα πήγαινα εκείνους τους ανθρώπους που τα 'βαζαν με όλους και με όλα μόνο για να κατορθώσουν να κάνουν το αδύνατο δυνατό. Μόνο για να κρατήσουν στα χέρια τους λίγες στιγμές ευτυχίας.
Πάντα τους πήγαινα γιατί για χάρη της προσπάθειας ήταν έτοιμοι να τα θυσιάσουν όλα. Δεν είναι πως δεν έβρισκαν εμπόδια, δεν είναι πως δεν έπεφταν. Είναι ότι δεν φοβόντουσαν την πτώση.
Κι ίσως τα παραπάνω να μοιάζουν για κάποιους γελοία, ονειρικά μάλλον και βαρετά.
Πάντα όμως πήγαινα αυτούς τους ανθρώπους γιατί το μόνο που θέλησαν ήταν μια ευκαιρία να καταστραφούν από αυτό που αγαπούσαν και παρ' όλα αυτά χαμογελούσαν καθ' όλη την διαδρομή.
σχόλια