Πέμπτη βράδυ και ατάιστη, για την αυριανή ημέρα. Ευκολάκι μεγάλο. Τίποτα δεν κατέβαινε πια. Η κοιλιά μου ήταν τέρας και τα μωράκια αναμένονταν πέρα από ότι ίσχυε...για δίδυμα αφού αισίως πιάσαμε στο σύνολο τα 6,5 σχεδόν κιλά! Η νύχτα μου τεράστια και αυτή, όπως όλες οι τελευταίες αυτές νύχτες. Που να βολευτούμε έτσι όλοι μαζί και οι 3. Τεράστιοι και οι 3! Κοιμόμουν καθιστή στον καναπέ, έπινα νερό συνεχώς και έβλεπα όλες τις ανατολές από πριν βγει ο ήλιος, όταν έβαφε τον ουρανό με τα ζεστά του χρώματα και μέχρι που ανέβαινε για τα καλά πια. Μάζευαν ομορφιά τα μάτια μου, γέμιζα και εγώ μέσα μου και σα να την περνούσα στα μωράκια ένιωθα. Ή σα να μου την περνούσαν εκείνα; Θα έβλεπα αυτήν την ομορφιά και θα την εκτιμούσα έτσι αν δεν ήμουν σε αυτήν την κατάσταση εξαιτίας τους; Α, ήμουν τόσο ευτυχισμένη. Όχι μόνο γιατί τους περίμενα και επιτέλους θα τους γνώριζα, αλλά γιατί είχα καταφέρει να έχω την καλύτερη δυνατή εγκυμοσύνη όταν όλα τα προγνωστικά για την κύηση μονοζυγωτικών συμπεριελάμβαναν θνησιμότητες, σύνδρομα υποκλοπής τροφής και χίλια δυο άλλα που δεν άφηναν το γιατρό να φανεί γενναιόδωρος στις δηλώσεις του λεπτό, όσο εγώ ανέμελα μπαινόβγαινα στις εξετάσεις. Μόνο μετά τον 6ο μήνα που τα μωράκια μπορούσαν να επιβιώσουν και εκτός κοιλιάς, άρχισε να βρίσκει το κέφι του και μέχρι τελικά να έρθουν το είχε βρει για τα καλά!
Είχα φόβο για αύριο. Και αγωνία μεγάλη. Φοβόμουν μήπως δεν πάνε όλα καλά, πονάω ας πούμε και δεν καταφέρω να ασχοληθώ όσο και όπως ήθελα με τα μωράκια καθώς το βασικό μου μέλημα ήταν να τα θηλάσω. Ο ακόμα μεγαλύτερος μου φόβος ήταν η υγεία των μωρών. Έτρεμα στην ιδέα κάτι να μην έχει από πριν διαπιστωθεί, κάτι να συμβαίνει, κάτι να έχει πάει στραβά. Και αγωνιούσα, ω πόσο πολύ, να τα συναντήσω. Να τους δω, να δω το ένα αυτό σποράκι, που έγινε 2 μικρά αμυγδαλάκια, που έφτιαξαν μέσα μου κανονικά ανθρωπάκια, που έφερναν βόλτες, ανταποκρίνονταν όταν επικοινωνούσα μαζί τους και τέλος πάντων, να έρθω αντιμέτωπη με αυτό το θαύμα της φύσης όπου ένα έγινε δυο και δυο έγιναν ένα. Πώς χώθηκαν εκεί μέσα, πώς άντεξαν, πώς τυλίγονταν έτσι μεταξύ τους, πώς τα κατάφερναν άραγε! Αχ ήθελα τόσα να τους πω, να τους ρωτήσω... αλλά αυτό θα αργούσε ή μάλλον δε θα ερχόταν πότε, διότι όταν θα μπορούσαν ενδεχομένως να μου πουν προφανώς δε θα θυμούνταν! Θα αρεσκόμουν να τους παρατηρώ όμως, γεμάτη περιέργεια να δω πώς το δέσιμό τους συνεχίζεται στην εξωμήτρια ζωή και πώς τελικά εξελίσσεται. Για μια ζωή θα τους παρατηρώ.
Αυτή η νύχτα ήταν διαφορετική. Σχεδόν όπως η πρώτη που έμαθα πως είμαι έγκυος. Ούρλιαζα όσο δεν έχω ουρλιάξει σε καμία συναυλία στη ζωή μου. Τρελάθηκα για μια στιγμή και χρειάστηκα μεγάλες ανάσες μέχρι να πάρω τον Δημήτρη να του το πω. Έφερα κάτι βόλτες γύρω γύρω στο σαλόνι, βιαστικές και με ένταση, ούρλιαξα ξανά και ξανά για να σωριαστώ τελικά στον καναπέ, να ηρεμήσω κάπως να κάνω το τηλεφώνημα. Ναι, εννοείται πως και ήθελα να βγω στο μπαλκόνι και να το φωνάξω να το πω, σε όλη την Αθήνα! Αλλά δεν το έκανα. Ο λόγος αφελής, αλλά πραγματικός: Φώναξα τόσο, κόπιασα από χαρά, που φοβήθηκα μήπως δημιουργήσω πρόβλημα μέσα μου, σε ότι υπήρχε εκεί χαμηλά. Μην το ξεκουφάνω ξέρω 'γώ...
Ναι αυτή η νύχτα ήταν διαφορετική. Ήταν η τελευταία νύχτα της ζωής μου. Της ζωής ΜΟΥ. Από αύριο το μου και το εγώ θα περνούσαν σε άλλο επίπεδο. Θα γινόμουν πολλοί και σίγουρα το «είσαι η ζωή μου» που ετοιμάζουν πολλές παθιάρικες φορές από εκεί και πέρα να πω, θα ήταν μεγάλη κυριολεξία. Το θέμα βέβαια είναι πως το μετά δεν ήμουν σε θέση να το εκτιμήσω πραγματικά, παρά μόνο κατά φαντασία. Όχι, ότι κι αν μου είπαν, όπως και αν το περιέγραψαν, τίποτα δεν ήταν τόσο πραγματικά δυνατό ή έστω κοντά σε αυτό που τελικά συνέβη. Μιλάμε για την απόλυτη σε ένταση και διάρκεια κορύφωση συναισθημάτων με παράλληλο φτερούγισμα, παραζάλη και αίσθηση μια μόνιμης πληρότητας. Ε, όλο αυτό...εις διπλούν! Γέμισε ξαφνικά το σπίτι μας παιδιά, πέφταμε ο ένας πάνω στον άλλο στους διαδρόμους και τα ανταλλάσσαμε στις αγκαλιές, μοιράζαμε με τον πιο φασαριόζικο τρόπο μαζί τους την καλημέρα και ξαπλώναμε ευτυχισμένοι. Καμία κούραση δε μας άγγιξε παρά το bullying τρομολαγνείας που υποστήκαμε από άλλους γονείς. Αναλωθήκαμε στα πρώτα τους χαμόγελα, αρκεστήκαμε στο γαλήνιο τρόπο με τον οποίο κοιμούνται, αναμείναμε την κάθε επόμενη στιγμή μαζί τους.
Το ξημέρωμα με βρήκε έτοιμη, με το βαλιτσάκι μου. Εμένα, το εγώ μου, το τεράστιο σώμα μου και τα 2 μωρά μου. Τελικά, είχα ήδη γίνει πολλοί. Από το παράθυρο έβγαλα την τελευταία φωτογραφία της ζωής μου. Ο Υμηττός, και από πάνω του αναπηδούσαν σύννεφα, σαν από μέσα του βγαλμένα. Η εικόνα πολύχρωμα λουσμένη από την πρωινή θαλπωρή. Την ονόμασα volcano, έκλεισα την πόρτα κι έφυγα.
