Πάει και ο Μαζιώτης. Ύστερα από μία επεισοδιακή και επικίνδυνη καταδίωξη στο κέντρο της Αθήνας μεσημεριάτικα, συνελήφθη από την Ελληνική αστυνομία.
Νομίζω ότι οι περισσότεροι από εμάς τους Έλληνες, πιο πολύ τους συμπαθούμε αυτούς τους τύπους παρά τους αντιπαθούμε και τους φοβόμαστε. Ίσως λόγω της ιστορίας μας σαν έθνος, μας είναι πιο εύκολο να τους συμπαθήσουμε παρά το οτιδήποτε άλλο. Τι εννοώ; Από τα παλιά χρόνια λόγω και της γεωγραφικής μας θέσης μπαίναμε στο μάτι όλων των γύρω μας. Οι αρχαίοι Πέρσες, οι αρχαίοι Ρωμαίοι και αργότερα οι Φράγκοι προσπάθησαν και μερικοί κατάφεραν να μας βάλουν κάτω από τον ζυγό τους. Μετά είχαμε τους Οθωμανούς πάνω από τα κεφάλια μας για 400 ολόκληρα χρόνια, ενώ εκεί που πήγαμε λίγο να ηρεμήσουμε ξεκίνησαν οι Βαλκανικοί Πόλεμοι, Ο Α' Παγκόσμιος, η Μικρασιατική καταστροφή, ο Β' Παγκόσμιος, η Κατοχή. Μετά υπήρχαν τα εσωτερικά μας με εμφυλίους, χούντες, Πολυτεχνεία και άλλα τέτοια ωραία. Καθ' όλη την διάρκεια αυτών των γεγονότων, η φτώχεια, η μιζέρια και η καταπίεση ήταν μόνιμοι σύντροφοί μας.
Κάπως έτσι νομίζω ότι πέρασε στο γενετικό μας υλικό η απέχθεια προς κάθε μορφής καταπίεση και η σχεδόν ασυνείδητη συμπάθεια προς κάθε τι που μοιάζει με αντίσταση. Στα χρόνια τα δικά μας που οι γενιές έγιναν (για τον έναν ή τον άλλο λόγο) πιο μαλθακές και του βολέματος από ποτέ, νομίζω ότι η έννοια της αντίστασης στην καταπίεση βρήκε τον εκπρόσωπό της στο πρόσωπο της τρομοκρατίας. Μίας τρομοκρατίας όμως με ιδανικά, με ιδεολογία και ανιδιοτέλεια. Κύριος εκφραστής της ήταν η 17 Νοέμβρη που σαν στόχο είχε το κατεστημένο και αυτούς που κρύβονται από πίσω του, τους Αμερικανούς. Μετά την αναπάντεχη(;) εξάρθρωση της οργάνωσης αυτής έμειναν κάτι σκόρπιοι τρομοκράτες να βολοδέρνουν αριστερά και δεξιά. Ανάμεσα τους ήταν και το πρόσωπο των ημερών, ο Μαζιώτης. Τρομοκράτης; Δεν νομίζω.
Γνωστός έγινε σαν αντιρρησίας συνείδησης. Τότε που αρνήθηκε να υπηρετήσει την στρατιωτική του θητεία και φυλακίστηκε. Νομίζω ότι οι περισσότεροι πλέον ξέρουμε την συνέχεια. Απεργία πείνας στις φυλακές, κινητοποίηση των πάντων, συνθήματα στους τοίχους(Λευτεριά στον Μαζιώτη) και στο τέλος η "λύτρωση", αποφυλάκιση. Αμέσως κέρδισε την συμπάθεια όλων μας, μεταξύ αυτών και του υποφαινόμενου. Είπαμε στην εποχή την δική μας, αισθανόμενοι τύψεις που πλέον παρακολουθούμε τα πάντα από την άνεση και την ζεστασιά του καναπέ μας, χωρίς να κάνουμε τίποτα απολύτως συμπαθούμε ο,τιδήποτε περιέχει έστω και ψήγματα αντίστασης. Ταυτιζόμαστε με αυτό γιατί πλέον είναι μέρος του γενετικού μας κώδικα η αντίσταση.
Σε ανύποπτη στιγμή έπεσε στα χέρια μου ένα κείμενο-δήλωση του Μαζιώτη που χαρακτήριζε τον εαυτό του αναρχικό και κοινωνικό επαναστάτη. Ένας άνθρωπος που διάλεξε να ζήσει ενάντια στο σύστημα. Δύσκολη ζωή, πολύ δύσκολη, όχι αστεία. Παντού και πάντα κυνηγημένος. Εκεί τον συμπάθησα ακόμα περισσότερο. Εκεί δικαιολόγησα τις ληστείες που έκανε και την γενικότερη συμπεριφορά του. Κάπως έπρεπε να τρώει ο άνθρωπος αλλά και να χρηματοδοτεί την δράση του. Ξαναλέω πολύ δύσκολη ζωή, δεν είναι αστείο μια ζωή να πρέπει να κρύβεσαι και να φοβάσαι μην σε πιάσουν. Θέλει πολλά κιλά αρχίδια μια τέτοια απόφαση αλλά από την στιγμή που θα την πάρεις πεθαίνεις μαζί της.
Όλα αυτά μέχρι τις προάλλες. Την ημέρα που αποφάσισε να κατέβει στο κέντρο της Αθήνας. Την ημέρα που η Αστυνομία είχε ανακοινώσει επίσημα ότι στο κέντρο της Αθήνας θα κάνει κάποιου είδους επιχειρήσεις και άρα θα βρίσκεται στον χώρο αυτό μεγάλη αστυνομική δύναμη. Παρόλα αυτά είτε λόγω βλακείας, είτε λόγω μεγαλομανίας και επίδειξης, είτε λόγω σχεδίου αποφασίζεις να συνεχίσεις στο πρόγραμμά σου. Να κατέβεις στον συγκεκριμένο χώρο για να κάνεις αυτό που έχεις στο μυαλό σου, ληστεία, απαγωγή, βόλτα δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι το παίρνεις απόφαση και το κάνεις. Και γίνεται η μαλακία και σε καταλαβαίνουν, και αρχίζει η καταδίωξη μέσα στο κέντρο της Αθήνας, μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού, μέσα στην μέση την ημέρας.
Η αστυνομία πυροβολεί στον αέρα(;), δεν με νοιάζει αυτό, έτσι και αλλιώς η αστυνομία έχει δείξει αρκετές φορές δεν την ενδιαφέρει το κόστος της ανθρώπινης ζωής μπροστά στο να πετύχει τον σκοπό της, και μετά τι γίνεται αρχίζεις και πυροβολείς και εσύ. Μέσα σε εκατοντάδες κόσμο που δεν έχει πάρει χαμπάρι τι συμβαίνει. Παιδάκια, ηλικιωμένοι, σερβιτόροι, τουρίστες, περαστικοί, όλοι εκεί κι εσύ να πυροβολείς απλά και μόνο για να διαφύγεις. Να σώσεις το τομάρι σου χωρίς να σε νοιάζουν οι παράπλευρες απώλειες. Είπαμε η απόφαση που πήρες ήταν πολύ δύσκολη, βασικά η δυσκολότερη όλων και σαν τέτοια θα έπρεπε να την σεβαστείς και να μην πυροβολήσεις μέσα στον κόσμο. Κοινωνικός επαναστάτης είσαι, μάχεσαι για την κοινωνία που αγαπάς και θέλεις να δεις να προοδεύει. Δεν γίνεται με αυτά στο κεφάλι σου να βγάζεις και να πυροβολείς αθώο κόσμο. Δεν γίνεται ρε πούστη, δεν γίνεται.
Υ.Γ. Πιστεύω ότι αν δεν έβγαζε το όπλο και προσπαθούσε να χαθεί μέσα στα πλακόστρωτα δρομάκια της Πλάκας κάποιος από τον απλό κόσμο θα τον είχε κρύψει. Είπαμε είναι στο dna μας η συμπάθεια προς αυτούς τους ανθρώπους. Και έτσι να μην γινόταν, ο κόσμος ακόμα θα τον συμπαθούσε. Νομίζω ότι όταν παίρνεις την απόφαση να γίνεις κοινωνικός επαναστάτης σε νοιάζει πολύ η γνώμη του κόσμου. Έστω και μέσα στην φυλακή θα το καταλάβαινες αυτό. Την συμπάθεια του κόσμου, του κόσμου που προσπαθούσες να σώσεις, του κόσμου σου.
