Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί οι άνθρωποι σχηματίζουν ομάδες και πληθυσμούς που βασίζονται στην ύπαρξη μιας και μοναδικής θρησκείας. Δέχομαι, σαφώς, το γεγονός ότι η συνύπαρξη με τους άλλους ανθρώπους δυσχεραίνει όταν τα θρησκευτικά σου πιστεύω συγκρούονται με τα θρησκευτικά πιστεύω του διπλανού σου, όταν οι συνήθειες σου - οι άμεσα συσχετιζόμενες με τη θρησκεία σου - σου φαίνονται ολότελα διαφορετικές από του άλλου, όταν τέλος πάντων ο άλλος σου μιλά για Αλλάχ κι εσύ του μιλάς για Χριστό, για Βούδα, για οτιδήποτε «ξένο» προς αυτόν. Ωστόσο, είναι ή δεν είναι η πίστη ένα καθαρά προσωπικό ζήτημα;
Ορμώμενη από μια αναφορά ενός ιερέα ο οποίος έλεγε πως στο σπίτι του κατά την παιδική του ηλικία όταν δέχονταν φίλους και γνωστούς που ασπάζονταν διαφορετική θρησκεία ,τους έστρωναν χαλί ώστε να μπορέσουν να προσευχηθούν στο Θεό τους με ηρεμία και αφοσίωση, σκέφτηκα πως πράγματι όταν έχεις μάθει να σέβεσαι, μαθαίνεις και να συνυπάρχεις. Η πίστη σου είναι δική σου. Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να σου την αλλάξει, να προσπαθήσει να σου την μειώσει, να προσπαθήσει να σου την αυξήσει, να προσπαθήσει να σε πείσει πως δεν είναι η σωστή. Μπορεί να σου μιλήσει για τη δική του, αυτό είναι απόλυτα δεκτό στον κάθε λογικό άνθρωπο που ασπάζεται τους νόμους του «δημοκρατικού λέγειν». Όμως από το να ακούσεις για μια άλλη θρησκεία μέχρι να φτάσεις στο σημείο να την ασπαστείς κυλάει ένας πολύ μεγάλος δρόμος, τον οποίον διασχίζεις εσύ και μόνο εσύ και μπορείς είτε να τρέξεις προς το τέρμα του, είτε να περπατήσεις είτε να αλλάξεις δρόμο! Όλα αυτά είναι επιλογή σου! Μπορείς να πιστεύεις στο σύμπαν , μπορείς να πιστεύεις στο Χριστό, μπορείς να πιστεύεις στον Βούδα , μπορείς να πιστεύεις στον Αλλάχ μα φίλε μου μπορείς να πιστεύεις και στο δέντρο του σπιτιού σου αν εσύ το θέλεις!
Ποια είμαι εγώ που θα σου πω πού να πιστέψεις και το κυριότερο : πώς να πιστέψεις. Γιατί οι ένθερμοι υποστηρικτές του προσηλυτισμού δεν είναι μονάχα αυτοί που θα σου πουν πως το να πιστέψεις σε έναν τάδε Θεό είναι ό,τι καλύτερο μπορείς να κάνεις , μα κι εκείνοι που θα σου πουν πώς θα πρέπει να το κάνεις. Προσωπικά, αν μπορούσα να δώσω έναν προσδιορισμό θα το βάπτιζα μια αδιανόητη ως ανήκουστη πράξη, που δεν στηρίζεται στο υπόβαθρό του «σου μιλώ για τη δική μου πίστη μονάχα για να σου πω την γνώμη μου» - κάτι που όπως προανέφερα κατ εμέ δεν είναι κακό- μα στην έννοια του « σου μιλώ για την δική μου θρησκεία, σε προκαλώ να τη γνωρίσεις και θα δεις πως ναι ,σου ταιριάζει άρα γιατί να μην την ασπαστείς;». Ειλικρινά ξέρεις κάτι; Εσύ που με διαβάζεις τώρα! Μίλα μου , μίλα μου αν θες για όλο αυτό που πιστεύεις. Μάλιστα αν το προτιμάς, ξεκίνα την πρόταση κάπως έτσι « Ο Θεός μου είναι.» και άρχιζε να μου τον περιγράφεις. Μα σε παρακαλώ , δεν θέλω να δω στα μάτια σου μια αστείρευτη δίψα για να κατακτήσεις το νου μου και να καταφέρεις να τον επεξεργαστείς ώστε να μοιάσει στον δικό σου, δεν θέλω να δω ούτε ένα δευτερόλεπτο έντονου ζήλου για να με φέρεις προς τα νερά σου.
Μίλησε μου για τον Θεό σου, πες μου για ποιο λόγο πιστεύεις εσύ σε αυτόν, για ποιον λόγο εσύ τον ακολουθείς, για ποιο λόγο εσύ εμπνέεσαι να πράξεις σύμφωνα με όσα δίδαξε. Θα σε ακούσω και μάλιστα με ενδιαφέρον για να σου δείξω πως σέβομαι την όλη ιδέα και εικόνα που έχεις στο κεφάλι σου, θα παρατηρήσω όσα λες και δεν θα σε διακόψω λέγοντας μα και μου, ίσως χαμογελάσω και αν βρω κάτι στη θρησκεία σου που εμπνέει κι εμένα, αλλά μην περιμένεις να τελειώσεις το εκπληκτικό σου λογύδριο και να γυρίσω να σου πω πόσο εκστασιασμένη με άφησε όλο αυτό και πόσο θα ήθελα να μυηθώ κι εγώ σε όλο αυτό που εσύ περιέγραψες ως πίστη σου. Διότι φίλε μου εσύ είσαι ένας διαφορετικός άνθρωπος από εμένα. Εγώ είμαι ένας διαφορετικός άνθρωπος από εσένα. Άφησε το μυαλό μου να κρίνει κι αν τύχει μετά από καιρό να αποφασίσει πως ναι τελικά η δική σου θρησκεία εμένα με εμπνέει και σκέφτομαι να την ακολουθήσω, καλώς έχει η υπόθεση. Αν όχι πάλι, πάλι καλώς έχει. Αυτό πρέπει να καταλάβεις. Πως δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να είσαι κοντά μου, στο να μου μιλάς αν είσαι συνομιλητής μου ,στο να μου κάνεις παρέα αν είσαι φίλος μου, στο να με φιλάς αν είσαι σύντροφος μου ακόμη κι αν εγώ ΔΕΝ έχω την ίδια θρησκεία με εσένα! Είμαι άνθρωπος όπως κι εσύ κι έχω το δικαίωμα να πιστέψω όπου η δική μου ψυχή βρίσκει γαλήνη .ακόμη και στο δέντρο του κήπου μου!
Ειδικά αν είσαι φίλος μου , αν σκοπεύεις να γίνεις θέλω να με σέβεσαι. Και θέλω να σέβομαι κι εγώ εσένα, σαφώς δεν πρόκειται για μονόδρομο με τις απαιτήσεις μου! Η πίστη είναι καθαρά προσωπικό ζήτημα μη κατακριτέο και πάνω από όλα : ελεύθερο! Κι αν αυτός που πιστεύει κάπου δεν σέβεται τους άλλους που πιστεύουν κάπου αλλού, τότε αυτόματα καταργεί και την πίστη του.
