Ο εαυτός, είναι μια από τις δημοφιλέστερες λέξεις της σύγχρονης καθημερινότητας μας. Μια βόλτα στην πόλη σε φέρνει σε επαφή με φράσεις: «έχω χάσει τον εαυτό μου», «δεν είμαι πια ο εαυτός μου» ή η πιο δημοφιλής ρήση που ακόμη και εγώ που γράφω το κείμενο την έχω ξεστομίσει σε μια αδύνατη στιγμή μου: «πλέον θα κοιτάω μόνο τον εαυτό μου».
Είμαστε, δεν είμαστε. Υπάρχουμε και δεν υπάρχουμε, έχουμε κρυφτεί πίσω από βιτρίνες, εικόνες, ρόλους ακόμη και επιλογές προσδοκώντας πως έτσι θα ξυπνάμε λιγότερο τα βράδια, πως δεν θα ακούμε μια φωνή στο βάθος να ουρλιάζει για ελευθερία. Είναι ένα είδος αυτοσχέδιας πατέντας για να μην ακούμε, να μην εστιάζουμε, έτσι ώστε να πάψουμε να υπάρχουμε.
Hipster, κλαρινογαμπρός, trendy, κάγκουρας, nerd τι από όλα μας εξυπηρετεί να κρύψουμε τον φοβισμένο εαυτό μας; Ποια ταμπέλα είναι αυτή που ταιριάζει στην φόρμα του αψεγάδιαστου εαυτού που θέλουμε μανιωδώς να χτίσουμε;
Περπατάω στον δρόμο και βλέπω ανθρώπους με χρώματα, με έντονα αντικείμενα φορεμένα πάνω τους. Όταν κοιτάω όμως καλύτερα βλέπω τα χαμένα βλέμματα τους, τα ανύπαρκτα, φοβισμένα βλέμματα που τρέμουν μήπως και αποκαλυφθούν.
Ποιος μπορεί να σκοτώσει τον εαυτό ; η απάντηση είναι εμείς. Μόνο αυτός μπορεί να το κάνει. Το άτομο που χτίζει κάτι είναι αυτό που μπορεί να το καταστρέψει, ότι και αν σημαίνει αυτό για τον καθένα μας. Και να θυμάστε: «δικό μας το καρπούζι, δικό μας και το μαχαίρι». Η συνέχεια και η όποια εξέλιξη είναι άμεσα συσχετισμένη με την μετέπειτα κίνηση μας. Σκεφτείτε την εικόνα και δώστε την συνέχεια της. Και εσείς, μα και εγώ.
σχόλια