Πριν αρχίσω να δουλεύω στην Ελλάδα ως δημοσιογράφος έπαιρνα επίδομα αναπηρίας 300 ευρώ το μήνα. Και έγραφα. Βιβλία. Έχω γράψει καμιά δεκαριά βιβλία – για μεγάλους και για παιδιά. Τα έχω πάει παντού. Ποτέ… με ενθουσιασμό. Γιατί; Στο πίσω μέρος του μυαλού μου είχα πάντα ότι δεν θέλω να πετύχω πολύ. Μόνο λίγο… Γιατί θα έχανα το επίδομα.
Για να παίρνεις επίδομα αναπηρίας δεν πρέπει να έχεις εισόδημα μεγαλύτερο από 5.000 Ευρώ το χρόνο. Αλλιώς το χάνεις. Και εγώ χρειάζομαι φάρμακο που κοστίζει 80 Ευρώ το μήνα, πώς να ζήσω χωρίς το βιβλιάριο για άπορους; Τέλος πάντων, θα χρειαζόταν να κάνω ένα άλμα από τη ανέχεια στην μεγάλη επιτυχία. Αλλά πολύ μεγάλη για να μην ανησυχώ πια.
Τελικά βρήκα εκδότες για τα πέντε βιβλία μου αλλά ποτέ, βρίσκοντας τους δεν χαιρόμουν. Ούτε καν όταν κράτησα τα καινούργια μου βιβλία στα χέρια μου. Μόνο μία μικρή ικανοποίηση.
Πολύ βασικό! Να χαίρεσαι. Να ενθουσιαστείς. Να φαντάζεσαι!
Δεν χρειαζόταν να γίνουν πολλά, απλά να μεταδώσω τον ενθουσιασμό μου σε κάποιον βιβλιοκριτικό, να με ανακαλύψει σαν έναν μικρό Κούντερα (από Τσεχοσλοβακία κατάγομαι) και να γίνει αυτό το αλυσιδωτό με τα ΜΜΕ, ξέρετε… Όπως τον έκαναν σταρ αυτόν τον Αλβανό που έκδωσε βιβλίο στον Λιβάνη! Τα δικά μου βιβλία δεν είναι καθόλου χειρότερα, το αντίθετο μάλιστα. Εγώ όμως δεν γνώριζα κανέναν βιβλιοκριτικό εκτός από τον Μπάμπη Δερμιτζάκη, και αυτός πάντα έγραφε τα καλύτερα για μένα στο Λέξιμα. Και εκεί αναπαυόμουν. Την φοβόμουν την επιτυχία. Μέχρι 5000 Ευρώ το χρόνο! Αλλιώς πώς θα ζήσω; Βέβαια μπορείς να βγάλεις και βιβλιάριο για συγγραφείς, το έψαξα πρόσφατα αλλά τι ειρωνεία! Ούτε ο συγγραφέας δεν μπορεί να βγάλει βιβλιάριο χωρίς περιορισμό. 5000 ευρώ το χρόνο και εδώ! Τι αδικία! Νιώθεις άσχημα και δεν μπορείς να αφήσεις τη φαντασία σου να δουλέψει- να τρέχει, να οραματίζεται πλούτη και τα μεγαλεία… απλά, την επιτυχία. Γιατί η επιτυχία όπως και το Σύμπαν είναι απεριόριστα! Δεν μπορείς να βάζεις τις σκέψεις σου να περιορίζονται. Εκεί χάνεις.
Ο συγγραφέας του Γλάρου Ιώναθαν Λίβινγκστον αναφέρει ότι πίστευε τόσο πολύ στο βιβλίο του που παρόλες τις αρχικές αποτυχίες κάποια στιγμή είπε στον εκδότη του (που αρχικά τον απέρριψε και εκείνος) να τυπώσει εκατό χιλιάδες αντίτυπα και θα τα αγοράσει ο ίδιος! Και ο εκδότης το έκανε και το βιβλίο πουλήθηκε! Απλά, δεν ελκύεις την επιτυχία πάνω σου αν δεν την ονειρευτείς πρώτα, αν δεν την έχεις στο νου σου συνέχεια. Αν δεν τη νιώθεις, αν δεν νιώθεις όμορφα. Αν δεν βλέπεις εικόνες της στο μυαλό σου. Αν δεν αγαπάς. Αν δεν αγαπάς αρκετά τα δημιουργήματά σου.
Είναι νόμος.
Ίσως επειδή με νοιάζει να πετύχω κυρίως στη Σλοβακία, δεν ξέρω. Πάντα μεταφράζω τα βιβλία μου στα σλοβάκικα αλλά δεν έψαξα ποτέ μου για εκδότη εκεί. Ώσπου εκμυστηρεύτηκα σε έναν φίλο ότι έχουμε έναν μεγάλο κήπο που ο πατέρας μου θέλει να το πουλήσει και να μας δώσει τα λεφτά. Ενθουσιαστήκαμε τόσο πολύ που έβλεπα μπροστά στα μάτια μου τα βιβλία μου, τα εξώφυλλά τους (κάνουμε κολάζ η αδελφή μου κι εγώ), έβλεπα τα λεφτά του κήπου να με κάνουν πλούσια και εγώ να γίνομαι επιτυχημένη βγάζοντας μόνη μου όλα τα βιβλία μου. (Κάτι έχω μάθει για τις εκδόσεις τόσα χρόνια!) Φαντάστηκα τους βιβλιοκριτικούς στη Σλοβακία να γράφουν για μένα, τους τρεις καλύτερους τους ξέρω προσωπικά. Αλλά δεν είναι εκεί το θέμα.
Και πήγα ενθουσιασμένη τα Χριστούγεννα στην πατρίδα μου. Ο κήπος δεν πουλήθηκε τελικά ακόμα αλλά, ω τι θαύμα! Ακριβώς εκείνες τις μέρες έληγε ένας τραπεζικός λογαριασμός του πατέρα μου και αποδεσμεύτηκαν λεφτά για τον οποία δεν είχα ιδέα, και εκείνος μου τα έδωσε: «Για τις επενδύσεις σου» μού είπε. Είμαι ευτυχισμένη.
Στη Σλοβακία θα πετύχω… Είναι νόμος. Στην Ελλάδα; Τώρα που δεν χρειάζεται πια να φοβάμαι… Που ποτέ δεν χρειάζεται να φοβάσαι δηλαδή. Αντιθέτως. Απλά να αφήσεις το εαυτό σου ελεύθερο να ονειρευτεί, να χαρεί για αυτό που σε περιμένει, μέχρι το άπειρο του σύμπαντος. Να το προσελκύσεις. Το παν.
σχόλια