Κοιτάζω γύρω μου βλέπω τον κόσμο, τον παρατηρώ, προσπαθώ να τον καταλάβω. Να τον μάθω και να μάθω μέσα από αυτόν. Βλέποντας τα λάθη του, την στάση του, τα πάθη του, να μάθω πριν τα πάθω. "Είναι χαζό να πρέπει να πάθεις για να μάθεις" είπε κάποτε ένας παππούς. Σαν να βλέπω ταινία με πολύ καλά εφέ. Γύρω μου τρέχει κόσμος, αγχώνεται, κλαίει, γελάει, φωνάζει, ξεφεύγει, δρα όπως του μάθανε, δεν δρα, όπως τον πίεσαν να μάθει, παραδίδεται όπως τον βολεύει, και καρέ καρέ ξεδιπλώνεται γύρω μου η αλήθεια για την μισή μας την ζωή.
"Έτσι γρήγορα που τρέχουμε όλοι δεν προλάβαμε να κάνουμε την πλάκα μας" σκέφτηκα. Σήμερα γράφεται ιστορία. Χθες γραφόταν ιστορία. Αύριο θα γράφεται ιστορία. Κάθε μέρα γράφεται ιστορία. Κάποια στιγμή το μέλλον, στο Δημοτικό σχολείο θα διδάσκουν νεότερη ιστορία της Ελλάδας και θα μου φωνάζουν τα εγγονάκια μου όταν θα γυρίζουν σπίτι το μεσημέρι "Παππού, παππού σήμερα μάθαμε για την εποχή που το Millenium έμπαινε και αυτοκτονούσε κόσμος για να μην ζήσουν το τέλος του κόσμου, μα καλά το πιστέψατε; Σήμερα μάθαμε για την εποχή που η Ελλάδα γράφτηκε στο Βιβλίο Γκίνες ως η χώρα που χρεοκόπησε 2 φορές σε ένα έτος και ο κόσμος λιμοκτονούσε χτυπώντας παλαμάκια, μα καλά δεν είχατε καταλάβει τι σήμαινε ότι πτωχεύσατε; Σήμερα μάθαμε για την εποχή που καταφέρατε να κάνετε μια από τις πιο όμορφες και πιο πλούσιες γλώσσες στον κόσμο πιο φτωχή και από τα αγγλικά, γιατί παππού; Γιατί σπάτε και αυτόν τον συνδετικό κρίκο με το παρελθόν μας;"
Και στεναχωριέμαι για να είμαι ειλικρινής. Στεναχωριέμαι γιατί ξέρω πως δεν πρόκειται να έρθουν τα εγγονάκια μου και να μου πουν πως σήμερα έμαθαν για την ημέρα που η Ελλάδα συνειδητοποίησε πως η "κληρονομιά" των προγόνων της, τής είναι βάρος. Δεν θα με ρωτήσουν για τις ευθύνες που έχουν απέναντι σε εκείνους του αξύριστους που περπατούσαν στην αγορά και μιλούσαν περί ανέμων και υδάτων. Ξέρω πως θα κοιτάω τα εγγονάκια μου και εκείνα δεν θα με ρωτήσουν "Παππού γιατί ο δάσκαλος μας είπε πως δεν είμαστε αντάξιοι των προγόνων μας; Γιατί είπε πως θα έπρεπε να ντρεπόμαστε έτσι που είμαστε; Γιατί μας αποκάλεσε χωριό του κόσμου και τι είναι το halloween και γιατί το γιορτάσατε; Γιατί είπε πως εμείς μάλλον από την φάρα του παππού-εφιάλτη ξεμείναμε;
Μα παππού ο Σοφοκλής, ο Αριστοτέλης, ο Σωκράτης, ο Ηρόδοτος, ο Αισχύλος, ο μέγας Αλέξανδρος, ο Κομφούκιος, ο Ηρακλής, ο Αχιλλέας, ο Λεωνίδας, ο Αρίστων ο Χίος, ο Διογένης, ο Εμπεδοκλής και τόσοι ακόμα δεν ήταν Έλληνες; Και εγώ Έλληνας δεν είμαι; Τι άλλο να κάνω για να είμαι αντάξιός τους;" Στεναχωριέμαι που δεν θα μου δοθεί η ευκαιρία να τους πω πως η καταγωγή τους είναι λαμπρή και ανάλογη θα πρέπει να είναι και η συμπεριφορά τους. Βλέπω ήδη πως δεν θα μπορέσω να τους πω πως ο άντρας από το αγόρι δεν διαφέρει ηλικιακά αλλά στο πνεύμα γιατί ο άντρας παίρνει αποφάσεις καλές για όσους αγαπά αψηφώντας το δικό του συμφέρον. Παίρνει αποφάσεις δύσκολες που άλλοι δεν θα έπαιρναν. Και αυτό γιατί έχει μέσα του την δύναμη του Ηρακλή, την προστασία της Εστίας, το θάρρος του Λεωνίδα, την μαχητικότητα του Αχιλλέα και την αθάνατη ψυχή των θεών. Μα δεν μιλάει με λέξεις. Λίγα θα πει, πολλά θα εννοήσει, και τα μέγιστα θα κάνει, με μόνο αντάλλαγμα την ευτυχία των όσων αγαπάει.
Στεναχωριέμαι που δεν θα πω πως το κοριτσάκι από την γυναίκα διαφέρουν όχι στα όσα κάνουν μα στα όσα είναι. Γιατί και πάλι δεν σε κάνει η ηλικία σου γυναίκα, μα η αξιοπρέπειά σου η αποφασιστικότητα και ο δυναμισμός σου να αντιμετωπίσεις τα προβλήματά σου. Γιατί ως γνήσια γυναίκα σέβεσαι τον εαυτό σου και αντιμετωπίζεις τα προβλήματα μόνη σου, δεν βολεύεσαι στην σκιά του συντρόφου σου, μα όταν βρεθείτε οι δυό σας, μυστικά από όλους και πάλι με αξιοπρέπεια, χρειάζεσαι την αγκαλιά του γιατί μόνο εκείνος ξέρει τις αδυναμίες σου και μόνο εσύ ξέρεις τις δικές του. Γιατί όπως είναι εκείνος για σένα ένας προστάτης, μια κολώνα να στηρίζεσαι πάνω του όταν όλα γύρω σου καταρρέουν έτσι και εσύ είσαι η κολώνα του, ο κόσμος όλος του, ο λόγος για τον οποίον θα κάνει τα πάντα, είσαι για αυτόν μια άλλη μητέρα. Δεν θα είσαι στιγμή αδύναμη ούτε υποχείριο κανενός, όπως και εκείνος δεν θα είναι έτσι σε σένα, μα οι δυο σας σαν θα είστε θα ζητάτε ο ένας να αφεθείτε στον άλλον. Και όταν έρθει ο καιρός, Θεοί θα γίνεται μέσα από την σχέση σας αυτήν την ιερή, και θα δημιουργήσετε ζωή. Και εσύ θα του έχεις προσφέρει την μέγιστη χαρά, μέσα από το σώμα σου, στην αγάπη σας να δώσεις σάρκα και οστά. Μα όλα αυτά δεν θα μπορέσω να της τα πω. Και πώς να ξεχωρίσουν τα κοριτσάκια από τις γυναίκες και πώς τα αγοράκια από τους άντρες, έτσι δύσκολο που είναι να υψώσεις το ηθικό σου ανάστημα απέναντι στις δυσκολίες των καιρών που πέφτουν πάνω σου σαν νερό υπό πίεση από ομάδα καταστολής αναταραχών. Και όλο πονάνε όλα αυτά και όλο τα σκέφτομαι.
Και ακόμα τα σκέφτομαι και πήγε 1:00 και κάτι ψιλά. Ο δρόμος είναι ακόμα γεμάτος με ανθρώπους που βγαίνουν από το σπίτι για να πάνε για ποτό, για καφέ για κρασί για φαί, για περίπατο. Και εγώ ακόμα σκέφτομαι πώς να τους δώσω να καταλάβουν ότι έχουν χάσει το νόημα. Και ακόμα χάνω την ελπίδα μου, και όσο περνάει η ώρα την χάνω ολοένα και περισσότερο. Και κάνει ψύχρα. Ας προχωρήσω...
σχόλια