Είναι η πρώτη φορά στη ζωή μου που έχω να διαχειριστώ αυτό που λέμε "πενθος" , σε όλη του την ένταση και με όλη του την έννοια να με βαραίνει. Η αλήθεια είναι πως διαπιστώνω το χειρότερο στο πένθος: δεν είναι ο θάνατος όταν συμβαίνει, ή ό,τι άμεσα ακολουθεί αυτόν κι ούτε η θλιβερή κι άγρια διαδικασία του να βλέπεις τον άνθρωπό σου νεκρό, ωχρό.Το χειρότερο, είναι ότι ο χαμός παίρνει το χρόνο και το χώρο του, βολεύεται μέσα σου και κάθε μέρα είναι χειρότερη.
Επειδή δε μπορώ να καταλάβω την έννοια του θανάτου. Τι σημαίνει έπαψες να αναπνέεις και δεν υπάρχεις πια; Τι σημαίνει δε θα σε ξαναδώ ποτέ;
Κάθε νέα μέρα προσπαθώ να είμαι πιο λειτουργικός, λίγο πιο αποδοτικός, και κάπως είμαι, αλλά κάθε νέα μέρα νιώθω πιο βαρύς. Επειδή συνεχώς προσπαθώ να καταλάβω ότι πέθανες. Γι'αυτό και στην κηδεία σου κυνηγούσα με το βλέμμα μου το φέρετρό σου, επειδή θέλω να συνηθίσω στην ιδέα του θανάτου σου.
Αλλά, ανάποδα πάλι, θέλω να πιστέψω ότι κάπου υπάρχεις, όχι απλά στις αναμνήσεις όλων αυτών που σε αγαπάνε. Και ξανά,"Δεν υπάρχει τίποτα πια από σένα", λέω στον εαυτό μου, μόνο εμείς. Αλλά θέλω να έχω άδικο.
Κάθε τι όμορφο που βλέπω λυπάμαι που δεν το βλέπεις κι εσύ και που δε θα το δεις ποτέ. Γι΄αυτό ελπίζω να είσαι κάπου που ήδη, τίποτα πιο όμορφο δεν υπάρχει στο δικό μας κόσμο - στον μέχρι πρότερα δικό σου. Θέλω να πιστεύω, γιατί είμαι αδύναμος, ότι κάπου υπάρχεις. Και κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, θα είμαστε και πάλι όλοι μαζί.
Αφού τελικά πεθαίνουμε τόσο εύκολα , ας μη φοβόμαστε να πεθάνουμε.
Στον παλιόφιλό μας
