Σημείο των καιρών, φίλοι μας καλοί και αγαπημένοι να μη μένουν πια «1 τσιγάρο δρόμο» μακριά μας. Σημείο των καιρών να μας χωρίζουν μίλια με αρκετούς από αυτούς. Σιγκαπούρη, Ζυρίχη, Μόναχο, Φλωρεντία και Μιλάνο. Μερικές από τις πόλεις που βρίσκονται οι δικοί μου αγαπημένοι. Με κάθε έναν από αυτούς έχουμε μερικά «τελετουργικά» και «ιεροτελεστίες», είτε όταν σμίγουμε είτε με τη βοήθεια των ηλεκτρονικών μέσων που διευκολύνουν την επικοινωνία μας όταν δεν μπορούμε να βρεθούμε.
Έχω μια φίλη την Κατερίνα. Η Κατερίνα είναι μακριά μου. Παραπάνω από «1 τσιγάρο δρόμο». Κάθε μέρα μου στέλνει καλημέρα. Μου στέλνει τη δική της μοναδική καλημέρα. Και αυτή είναι η δική μας πρωινή ηλεκτρονική τελετουργία. Είναι η καλημέρα της για να δείξει ότι είναι εδώ. Κι ας μην είναι. Να εμπνεύσει. Να δώσει κουράγιο. Να στηρίξει. Να γκρινιάξει. Να μη με αφήσει να ξεχάσω ποια είναι η Κατερίνα και ποια είμαι εγώ για την Κατερίνα.
Ελπίζω και εύχομαι κάθε μέρα όσες δυσκολίες και αν περνάμε, αλλά και όσες ωραίες μας στιγμές να θέλουμε να μοιραστούμε, να έχουμε όλοι μας από μια τουλάχιστον Κατερίνα.
Και εκείνη έχει δύσκολες μέρες στη δουλειά. Δύσκολες μέρες στα προσωπικά. Δύσκολες μέρες γιατί είναι μακριά από όποιον και ό,τι αγαπάει.
Η καλημέρα της Κατερίνας με βρίσκει στο κινητό κάθε πρωί συνήθως την ώρα που πίνω τον πρώτο καφέ και διαβάζω ειδήσεις και άρθρα. Μια μέρα, λοιπόν, διάβαζα άρθρο της Lifo για τους Αθηναίους που παρουσιάζουν τα... εσωτερικά των ψυγείων τους με τον τίτλο «Βασίλη Καλλίδη, τι έχεις στο ψυγείο σου;», έπινα τον διπλό lungo για να αντέξω τη μέρα που θα ερχόταν και μου ήρθε η καλημέρα της. Ήταν μια φωτογραφία της πόρτας του ψυγείου της. Ήμουν εκεί μαζί με όποιες στιγμές μπόρεσε να συνοδεύσει με φωτογραφίες τυπωμένες, αποκόμματα και εισιτήρια. Κι έτσι μια φωτογραφία ενός ψυγείου έγινε μια καλημέρα συγκινητική που μου θύμισε ότι τίποτα δεν είναι αυτονόητο και πως οι φίλοι μπορούν εκτός από το να σε αγαπούν και να σε ακούν, μπορούν και να σε παρακινούν και να σε κάνουν να αισθάνεσαι καλά έστω και από μακριά.
Φωτογραφία από το εσωτερικό του ψυγείου της Κατερίνας δεν έχω να σας δείξω. Μπορώ όμως να φανταστώ τι αυτό θα περιέχει.
Ελπίζω και εύχομαι κάθε μέρα όσες δυσκολίες και αν περνάμε, αλλά και όσες ωραίες μας στιγμές να θέλουμε να μοιραστούμε, να έχουμε όλοι μας από μια τουλάχιστον Κατερίνα.
Κι ένα τραγούδι για τις «Κατερίνες».
