Έγινες από εκείνα τα βουνά
που βαρέθηκα να σκαρφαλώνω.
Αυτά που στην κορυφή τους νόμιζα πως άξιζε η θέα...
Δε θα ήθελα να κοιτάζω από κει πάνω τα τοπία που γκρέμισα
για να 'ρθω κοντά σου, μονοπάτια δύσβατα που με έκανες να περπατήσω!
Να ξέρεις πως εγώ σε ύψωσα στην κορυφή, να στέκεσαι ψυχρά, σκληρά
κι αγέρωχα σαν τα χιόνια του Φλεβάρη.
Πόσο θα 'θελα να είχες κοιτάξει κάτω, απλά μια στιγμή, για να καταλάβεις.
Αλλά η αλήθεια είναι πως πάντα βρισκόσουν χαμηλά, εκεί που ποτέ δεν
κατάφερα να αποδεχτώ πως ήσουν.
Μάταιο να καίγομαι κι ο καπνός μου να μην φτάνει ποτέ να θολώσει,
έστω για λίγο, τα κλειστά σου μάτια...
σχόλια