Ξεκίνησα να γράφω αυτά που σκέφτομαι γιατί δεν είχα φίλους να τα πω. 'Ισως και να να ξεκίνησα να σκέφτομαι και να αναλύω τόσο τα πράγματα γιατί δεν είχα φίλους να παίξουμε, να πάμε θάλασσα, να χαζολογήσουμε, να χαζογκομενίσουμε. Περνώντας τα χρόνια τα έφερε έτσι η ζωή που απέκτησα φίλους, φίλους καλούς που με έκαναν να νιώσω χρήσιμη μόνο και μόνο επειδή ακούω το πρόβλημά τους, που με έκαναν παρέα παρόλο που δεν ήθελα να τους ακολουθήσω στις διακοπές στους στο "νησί", παρόλο που δεν ακούγαμε την ίδια μουσική και ίσως δεν είχαμε την ίδια στάση ζωής. Φίλους που με λίγα λόγια σεβάστηκαν και αγάπησαν τις ιδιοτροπίες μου, εκτίμησαν το ότι δεν προσπαθούσα να τους δυσκολεύω τη ζωή με αυτές, απλώς τις είχα. Και κάπως έτσι σταμάτησα να γράφω, είχα άλλα πράγματα να κάνω, πιο ενδιαφέροντα, πιο "της ηλικίας μου".
Α, ναι ξέχασα, ήρθαν και οι άντρες της ζωής μου, που μου έδωσαν αγάπη, γέμισαν το χρόνο μου (όχι συγχρόνως απ ο,τι θυμάμαι), μου έμαθαν τόσα πράγματα. Και έτσι ξεχνούσα να γράφω. Γιατί το πρόβλημα που είχα στη δουλειά το συζητούσα με το φίλο μου, γιατί για το πρόβλημα με το φίλο μου κλαιγόμουν στη φίλη μου και πάει λέγοντας. Και οι σκέψεις μου έμεναν άγραφες και ίσως οι βαθύτερες από αυτές ανείπωτες τελείως γιατί, βέβαια, με άλλη ειλικρίνεια εκφράζεσαι όταν γράφεις σε μια κόλλα χαρτί που δεν θα διαβάσει κανείς και με άλλο περιτύλιγμα τα παρουσιάζεις ακόμα και στην καλύτερη σου φίλη. Σκεφτόμουν καμιά φορά ότι κάποια πράγματα που με προβληματίζουν τα προσπερνάω γιατί δεν έχω τόσο χρόνο μόνη μου να γράψω και κυρίως να σκεφτώ, γιατί έχω να πάω βόλτα, να στείλω μήνυμα, να μιλήσω στο τηλέφωνο.
Και ξεχνιέμαι, όμορφα αλλά ξεχνιέμαι. Και περνούσε ο καιρός και ήρθε η ώρα να πάρω κάποιες αποφάσεις σημαντικές, και ψάχνω τώρα τον τρόπο να σκεφτώ και ανατρέχω στα παλιά μου τετράδια. Είναι η καλύτερη μου φίλη αυτή η άλλη μου πλευρά που βγαίνει όταν γράφω και την είχα παραμελήσει. Είναι ο καλύτερος μας φίλος ο εαυτός μας, ή τουλάχιστον θα πρεπε να είναι γιατί οι άνθρωποι έρχονται και φεύγουν από τη ζωή μας, φεύγουν επειδή πεθαίνουν ή επειδή το επιλέγουν, ανεξήγητη επιλογή παρεμπιπτόντως.
Τελοσπάντων, είχα διαβάσει κάποτε πως όσοι γράφουν ημερολόγιο γράφουν σε ένα "φανταστικό κοινό" που ελπίζουν πως κάποια μέρα θα το διαβάσει. Μπορεί να είναι κι έτσι γιατί ενώ μέχρι σήμερα ποτέ δεν είχα την ανάγκη να μοιραστώ αυτά που γράφω τώρα ξαφνικά, μετά από αρκετά χρόνια αποφάσισα να μοιραστώ την αναθέρμανση της σχέσης μου με το "καλό μου τετράδιο" με κάποιον. Ακόμα και με το μοναδικό άνθρωπο που θα διαβάσει αυτό το μέιλ.
Να ζεις, και να σκέφτεσαι (λίγο) αυτά που ζεις. (Η συμβουλή της ημέρας από τον άλλο μου εαυτό)
σχόλια