Όχι δεν μ' έχει πιάσει κρίση που σε λίγο θα πατήσω τα πρώτα μου "....άντα". Τουλάχιστον όχι με την έννοια του χρόνου που κυλάει. Αλλά μια αίσθηση ότι πέρασαν 30 χρόνια και είμαι εδώ χωρίς να έχω καταφέρει κάτι αξιοσημείωτο. Ναι σπούδασα, ναι δουλεύω από τα 19 και εξακολουθώ να έχω δουλειά ....το αξιοσημείωτο που πολλοί συνομήλικοι μου δεν έχουν καταφέρει, λόγω της οικονομικής κρίσης. Ωστόσο, νιώθω ότι κάτι λείπει.... Η αίσθηση της δημιουργίας, η αίσθηση της προοπτικής. Αυτό νομίζω ότι δεν υπάρχει, αυτό που με θλίβει και μου κόβει τα φτερά. Πώς με όλα αυτά που συμβαίνουν, να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε, να προχωρήσουμε τις ζωές μας και επαγγελματικά και προσωπικά; Όταν δεν υπάρχουν ευκαιρίες..
Νιώθω ανήμπορη, περιορισμένη σε μια καθημερινότητα που δεν μου επιτρέπεται να αλλάξω. Όχι επειδή δεν μπορώ ή δε θέλω. Αλλά επειδή υπάρχει αδιέξοδο. Αδιέξοδο. Όχι, δεν είμαι απαισιόδοξη. Βλέπω την πραγματικότητα και δεν μπορώ να αλλάξω την άποψη μου αν δε δω κάτι να αλλάζει πραγματικά. Και όχι δεν είμαι αδύναμη. Και ούτε θέλω να βλέπω τα χειρότερα για να παίρνω κουράγιο. Δε θέλω να ακούω "Θα έρθουν καλύτερες μέρες." Θέλω να έρθουν καλύτερες μέρες. Αλλά μέχρι να έρθουν, μη μου το λέτε! Απλά δώστε μας την ευκαιρία να τις φέρουμε μόνοι μας !
σχόλια